• ژانر: ادبی • چه تجربه‌ی عجیبی بود! • تو این کتاب دنبال پِلات نگردین؛ نیست! • از اون کتابایی که یا خیلی خوشت میاد یا خیلی بدت میاد. • به عنوان اولین اثر یک نویسنده خیلی درخشانه. • اولین چیزی که جذبم کرد عنوان عجیب کتابه و بعد معلوم شد خود کتاب از اسمش هم عجیب تره. داستان تو فضایی نیمه سورئالی روایت میشه. روند داستان بسیار کنده و در تمام طول کتاب با احساس و افکار و توهمات شخصیت اصلی همراهیم. داستان یه جاهایی خیلی گنگ میشه و هنوز هم سوال‌هایی بدون پاسخ دارم ولی بنظرم این همون حسی هست که کتاب باید به مخاطب القا کنه؛ گنگی، بی‌زمانی، احساس حضور در برزخی ابدی. • کتاب پره از مفاهیم و جملات عمیق. متن هم خیلی ماهرانه نوشته شده و تکنیک نویسنده خیلی قوی و جذابه. کتاب پر ه از کافکا و بورخس و بوعلی سینا و گیاه. • پایان کتاب به جای خاصی ختم نمیشه. تمرکز کتاب عمدتا روی احوالات شخصیت اصلیه. • با تمام گنگی و سوال‌های بی‌جواب، قدرت اثر چه از لحاظ مفاهیم چه تکنیک روایت راضی نگهم داشت.

…………خطر اسپویل……….. کتاب درباره‌ی دختری است که اسمش را به گمانم تا آخر داستان نمی‌فهمیم. دختری نابینا که به همراه مادرش روزها را به خشک کردن گیاهان دارویی و ساخت پماد و ترکیبات این چنینی از گیاهان سر می‌کند. وقتی راوی و شخصیت اصلی داستان نابینا باشد، انتظار توصیف‌های دقیق و با جزئیات را داریم؛ که به نظر من عطیه عطار‌زاده به خوبی از پسش برآمده. راوی در ۵ سالگی با دست زدن به گیاهی به نام عاقرقرحای بیناییش را از دست داده. همان سال‌ها پدرش با زنی دیگر فرار می‌کند و به آلمان می‌رود. دختر نابینا هم به همراه مادرش به تهران می‌رود و در خانه‌ای حیاط‌دار حوالی دروازه‌دولت سالیان درازی را سر می‌کند. سالیانی که بدون خارج شدن از خانه و ارتباط با کسی دیگر سر می‌شود. فقط کتاب‌ها هستند و گیاهان. گویی جهان فقط همانی است که مادر برایش ساخته و تنها راه فهمیدن جهان هم خواندن کتاب‌هاست. تا اینکه راوی با فرد چهارمی هم در زندگی‌اش آشنا می‌شود. چرا چهارم؟ راوی خاطره‌ای گنگ از پدرش هم دارد و حتی منتظر آمدن اوست. مادرش هم شخصیت اصلی زندگیش است. فردی به نام سید هم هر ماه به آن‌ها سر می‌زند و گیاهان جدید می‌آورد و داروها را هم با خود می‌برد. در این کتاب ارجاعات بسیاری به نوشته‌های بوعلی سینا وجود دارد. در قسمت‌هایی از داستان راوی در خیالش با بوعلی سینا هم‌صحبت می‌شود. در این داستان گاهی مرز میان خیال و واقعیت را گم می‌کنیم. گاهی از شدت توصیف جزئیات کلافه می‌شویم و حتی مشمئز. اما همین‌ها هستند که کتاب را به اثری خاص و در خور خواندن بدل کرده‌اند.

من جز کتابهای مالیخولیایی دسته‌بندیش میکنم. از همون اولین خط کتاب غافلگیری خواننده شروع میشه تا آخرین جمله. دنیای کتاب تاریک و وهم آلود و بین خیال و واقعیت سیر میکنه. شخصیتها تقریبا افسرده و سرد هستند. باید بگم شخصیت اول داستان را در آخر قصه شبیه یک جادوگر کریه با صورتی نیمه سوخته و زشت و در عین حال با بدنی به سفیده مرده تجسم میکردم. و این قدرت نویسندگی خانم عطارزاده رو نشون میده طوری که انگار به قدرت تخیل خواننده ایمان داشته باشه که با کور بودن شخصیت اصلی (زیرکانه بود ) و به جای تصویرسازی کلامی از تخیل خواننده کمک میگیره. کتاب رو به هرکسی توصیه نمیکنم باید از تیپ داستانهای مالیخولیایی خوشتون بیاد و حوصله خوندن اینجور کتابها (نمونه بارز سمفونی مردگان ) رو داشته باشید وگرنه قبل از ۵ صفحه اول کتاب رو میندازید دور.

داستان سراسر توصیف جزئیات هست که این برای من خیلی خوشایند بود. ولی باید ببینید از خوندن این کتاب دنبال چی هستید یک داستان پردازی و روایت؟ چیزی که جذبتون کنه به طوری که تا تموم شدن کتاب نتونید کنارش بزارید؟ خب در این صورت باید بگم این کتابی نیست که به درد شما بخوره ولی اگر دنبال مجموعه پاراگراف های شامل جملات قصار و با معنی و مفاهیم نسبتا عمیق هستید این کتاب رو بهتون پیشنهاد میکنم.

در یک کلمه، فوق العاده. مگه من چند تا کتاب می شناسم که نویسنده تونسته باشه خواننده رو ناظر به اعمال شخصیت های قصه ش بکنه ؟؟ کتاب از صفحات اول برای شما ترسناک شروع میشه، نه به خاطر موضوع روایت و کیفیات اون، بلکه به این دلیل که شما از دنیای خودتون به صورت کامل خارج میشید و کنار نقش اول داستان قرار می گیرید. بنابراین شاهد تک تک جزئیات فضایی که راوی در اون قرار گرفته و ناظر ثانیه به ثانیه رفتاری که انجام میده هستید. هیجان انگیز نیست ؟؟ قلم خانم عطارزاده اگه سیاه هم باشه از همون خط اول من رو مطمئن کرد که به سمت هجویات پیش نمیره. با این وجود، کتاب عامه پسندی نیست که بشه به بقیه پیشنهادش داد.

-بوعلی میگوید فکر نکردن به هیچ قدرتی است که هر کس ندارد...

این کتاب یکی از عجیب ترین کتابهای ایرانی بود که خوندم و با این حال به دلم نشست.جزئیات زیاد و حالت های روحی متفاوتی در کتاب ذکر شده بود که قابل تامل بود. موضوعی خاص داشت که کمتر بهش پرداخته شده بود و خود من هیچ وقت از دید یک فرد نابینا به اطرافم و به خصوص اطرافیانم نگاه نکرده بودم.چقدر خوبه که هنوز هم میشه کتابی از نویسندگان ایرانی پیدا کنیم و بخونیم و لذت ببریم. کتاب هم عشق فراوانی رو در خود جا داده بود هم نفرت فراوانی که مرز بین این دو قابل تشخیص نبود. نویسنده سبک نگارش مخصوص به خودش رو داره که بسیار زیباست و اطلاعاتی که در زمینه گیاهان دارویی میده هم خوب و جالب توجه هست. پایان کتاب هم خیلی خاص بود و البته غم انگیز. نیمه اول داستان کمی زیباتر بود شاید هم چون در حال کشف اصل موضوع و ارتباط دادن وقایع با هم بودم اینطور به نظر می رسید. این کتاب باعث شد به این موضوع فکر کنم که واقعا با از بین رفتن یک عضو و یا یک حس امکان داره چه حواس دیگه ای در آدم تحریک بشه!! و یا اینکه کنترل عشق و نفرت با چه معیاری امکان پذیره!!؟

با اینکه خیلی زیاد ازین کتاب خوشم اومد و دوست دارم دوباره بخونمش ولی شاید ب کمتر کسی پیشنهادش کنم ... سبک بسیار خاصی داره ... اصلا دنبال ماجرای خاصی تو کتاب نگردین ... این کتاب از زبان دختری نابینا روایت میشه که در ۵ سالگی طی حادثه ای بیناییش رو از دست داده ... روانپریشی خاصی تو شخصیت اصلی داستان وجود داره ... تمام کتاب فقط ابراز احساسات شخصیت اصلی داستانه و بس ... در کل قلم کم نظیری داره

کتاب عجیبی بود !! والا آخراش دیگه می ترسیدم ادامه بدم 😕😕

کتاب خوبی بود ولی آخراش مو به تنم سیخ کرد...توصیفات هم جالب و ملموس بود