نظرات کاربران درباره کتاب پیاده روی در ماه

نمایشنامه ی فوق العاده ای بود،و من عاشق خلاقیت نویسنده شدم در بخش آخر کتاب،توصیه میکنم این کتاب رو بخونید،چون وقتی خوندم خییییلی لذت بردم،امیدوارم شما هم لذت ببرید،یا علی🌻

^_1 اولین کتابی بود که در طاقچه مطالعه کردم. همچنین اولین کتابی که از آقای مستور خوندم. ولی تصمیم دارم که کتاب دیگری هم از ایشون بخونم. نمایشنامه ای که روی صحنه ای چرخان در حال انجامه و صحنه یک کافه ست و آدم هایی که در کافه هستن. حجم کمی داره و اگر بعد از خوندن یک کتاب سنگین نیاز به یه زنگ تفریح دارین کتاب خوبیه. در کل من دوست داشتم و لذت بردم و در انتهای کتاب فقط یک شعر به ذهنم اومد از حضرت مولانا: «دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ...»

داستان جذاب و قشنگی داشت و دیالوگ هایی که بعضیاشون قابل تامل و زیبا بودن پایانشم قابل قبول بود خوشمان آمد ممنون مستور خان به خاطر به کار گرفتن مخمون طرح جلد هم خیلی خوب بود 🎈اونایی که میگفتن کار ضعیف دقیقا دنبال چی بودن تو این نمایشنامه کم حجم بنظر من که خوب بود اگه با قلم مستور آشنا باشین که اصلا چیز عجیبی نیس این نوع دیالوگ ها و وجود چنین شخصیت هایی اگه نیستین هم بهتره اول سراغ این کوچولو نرین

یاد قسمتی از کتاب دنیای سوفی افتادم. عکس روی جلد واقعا با انتهای نمایش متناسبه...

به نظرم جذاب بود اخرش یه یکم تو ذوقم خورد

ناامید کننده و بی معنی

جالب ولی ناکافی بود. می‌تونست توی جای بهتری خواننده رو ناامید کنه. منظورم اینه که می‌تونست بیشتر هیجان یا ابهام ایجاد کنه و بعد از اون یکهو اینطوری همه سوال‌های بی جواب رو با صحنه پنجم بی‌جواب تر از گذشته رها کنه. آدم اونجوری می‌تونست توی خیال خودش برای همه‌شون کلی تخیل کنه. اما الان اینجوریم که خب یه داستان کم محتوا بود که از اولم قرار نبود محتوا داشته باشه. به قول خود کتاب، بعضی داستان ها چرندند، و بعضی دیگر سعی میکنند چرند نباشند؛ اگر بخوام داستانی بخونم از گروه اول می‌خونم چون کسی توش سعی نمی‌کنه ادا در بیاره. من از اقای مستور کتاب‌های فوق العاده‌ای خوندم که چون توی نوجوانی و به همراه دوستام می‌خوندمشون یه جورایی برام نوستالژی هستند؛ اما این یکی به سادگی ناامیدم کرد.

نمایشنامه ی جالبی بود، اما پایانش توی ذوق می زد و گویای همه ی سوال های پیشامده نبود. درست است که معنای خودش را داشت، اما تا حدودی معنا باخته هم بود. و تا حدودی ارزشش را داشت برای مطالعه.

میز پنجم خیلی عالی و غافلگیرکننده بود

من نوشتار روان مصطفی مستور رو دوست دارم اما این کتاب خیلی ضعیف و عجیب و بی سروته بود. چرا واقعا?

مصطفی مستور دیگه در این دوتا آثار آخرش، حتی به اندازه guilty pleasure هم ارزش خواندن نداره.

نمایشنامه تو فضای یه کافه روایت میشه با ۵ میز و افرادی که پشت میزها نشستن و هرکدوم ماجرای خودشون رو دارند. یه نمایشنامه کوتاه و سبک که لااقل بنظر من اومد که هدف خاصی رو دنبال نمیکنه، انگار مصطفی مستور چندتا داستان کوتاه که توذهنش بوده رو با نشوندن کاراکتراشون پشت میزای یه کافه بهم پیوند زده. چرخش آخر داستان رو دوست داشتم _قسمت میز ۵_ دلیل نامگذاری نمایشنامه به این اسم رو متوجه نشدم.

کتاب عجیبی بود پایانش یه مفهوم عمیق تری از کل داستان رو داشت در کا نه میتونم بگم عالی بود نه میتونم بگم بد بود برداشت ازاد بود از این کتاب

اخرش چی شد😕

می‌خواستم بنویسم نمایش‌نامهٔ مزخرفی‌یه؛ ولی در آخرین دیالوگ مکث کردم. هم‌این پایان‌بندی نظرمو قدری تغییر داد. دو ستاره به‌ش می‌دم؛ و نه بیش‌تر! ولی عجب تکنیکِ جالبی‌یه؛ متنی بنویسی و فضاسازی کنی، بعدش در آخرین سکانس، معنای تازه و عمیقی به ماجرا بدی.

پایانشو دوسش داشتم... 😊

خداوکیل تهش چرا اینطوری شد؟ 😐 . نمایشنامه دیگری از مستور🚶‍♂️ حقیقت امر اینه که دوست نداشتم😭 ولی صحنه‌ش خیلی برام جذاب بود، شدیدا جذاب!! نمایش در یک کافه میگذره، یک کافه دایره‌ایِ چرخان! و با کاراکترهای عجیب و غریب و بی سر و سامان... میزی که گلپا سرش بود رو مجموعا بیشتر دوست داشتم. بقیه رو با شخصیت‌هاش ارتباط نگرفتم اصلا دوست نداشتم... شاید اصلا این دوست نداشتن از عمد بوده، که نشون بده خلق بشر توسط بشر ثقیله! اسمشو ولی خیلی پسندیدم :) مستوریسم دارید بخونید؛ ندارید نخونید🚶‍♂️ باشد که رستگار شویم.