نظرات کاربران درباره کتاب من دانای کل هستم؛ مجموعه داستان

اخیرا نقدی خوندم از آثار آقای مستور، که به طور خلاصه می‌فرمود نویسنده چون مهارت جمع کردن داستان و نداره نصفه نیمه می‌ذاره می‌ره! و چقدر هم نقد به ظاهر پرطمطراق و حسابی‌طوری بود! اما ضعیف و مغرضانه! داستان کوتاه نوشتن، یک مهارته! نه جمع کردن داستان! انتقال مفاهیم عمیق عاشقانه و فیلسوفانه و چه بسا عارفانه، یک هنره! در واقع مخاطب با تموم شدن داستان تموم نمیشه. نویسنده با نثرش و قلمش، نوعی جاودانگی رو برای مخاطب رقم میزنه. برداشتی که از داستان‌های آقای مستور میشه داشت، سطوح داره. البته نکته قابل ذکر اینجاست همیشه و همه داستان‌هاشون هم خوب نیستن. ____ خوندن روایتِ «من دانای کل هستم» رو از کتابِ «من دانای کل هستم» به همه پیشنهاد میکنم که حداقل یه بار بخونن😃 چون قویترین روایت کتاب بود. نکته جذاب کتاب، تعریف مفاهیم پیچیده در قالب یک جمله و چه بسا یک کلمه ست. به آنان که در جست و جوی دانای کل‌اند، پیشنهاد میشود:)

یادتون میاد تو طبقه ی پنجم کتاب استخوانهای خوک و دستهای جذامی یک زن تن فروش زندگی میکرد که عاشق مشتری شاعرش میشه؟اولین داستان این کتاب در مورد ماجرای عاشق شدن زن بود.(بهتون گفته بودم سرنوشت هرکدوم از کرکتر ها مشخص میشه در باقی کتابها)....مصطفی مستور فلسفی مینویسه و توقعش از خواننده ی اثرش اینه که با یک دید فلسفی داستاناشو بخونه...چیزی که باعث شده خوانندگان آثار این نویسنده به دودسته ی خیلی علاقه مند و خیلی بی رغبت تقسیم بشن. داستانهای کوتاه و در عین حال تاثیرگذار با درون مایه ی عشق.... از همه ی اونها داستان "من دانای کل هستم" رو خیلی دوست داشتم و حس میکردم چه خوب که همسر نویسنده تونسته سرنوشت تلخ یکی از شخصیتها رو عوض کنه. دم مصطفی مستور گرم....

داستان‌هایتان مثل خودتان مستورند! مستور در چند لایه و پیچیده لابه‌لای میزان درک خواننده... . احساس کردم بعضی از داستان‌ها -حداقل شاید مقداری‌اش- واقعی‌اند. در یک کلام: لذیذ بود!

🌻_بین این کتاب و کتاب بهترین شکل ممکن، مطمئنا بهترین شکل ممکن رو از نظر داستان پردازی و روان بودن و قابل درک تر بودن، انتخاب می کنم. اما این کتاب هم بسیار برام جذاب و دوست داشتنی بود. مخصوصاً داستان" وماادراک مامریم"که بیش از باقی با شعر تلفیق داده شده بود. این کتاب، شامل داستان های کمتری هست(فکر می کنم ۵ داستان) که قصه و شخصیت های داستان اول و آخر مشابه هم هستند. پایان های نسبتا بسیار بازی دارند اما به صورت حرفه ای نوشته شدند. یکی از خصوصیات داستان های کوتاه گویا ماندگار شدنشون هست! به نقلی تازه بعد از خوندن و تموم شدن داستان، انگار تصویر واضح تری از داستان و چیزی که می خواست بگه، ساخته می شه!و به یاد می مونه به خاطر صحنه سازی ها و احساساتی که منتقل می کنه. گاهی یکسری چیز ها جور در میاد و گاهی هم نه اما انگار کاملا واقعی هستند ماجرا ها! همچنین که با نوستالژی هایی هم عجین شدن. در مجموع کلام، این کتاب رو پیشنهاد می کنم👌🏻✨

آثار مصطفی مستور از اون دسته از آثاری هستند که بدون تردید و با شوق می خونمشون و قرار دادن خودم به جای اشخاص نوشته های مستور بهم لذتی دو چندان میده💓😊 نوشته های مستور، همیشه حرف هایی دارن که پشت کلمات پنهان شدن و مستور هستن😌✨و ارتباط گیری باهاشون شیرینی خاصی داره که حتی تا مدتی بعد از اتمام کتاب هم زیر زبان می مونه و با ذهن بازی می کنه.... من دانای کل هستم نسبت به روی ماه خداوند را ببوس و من گنجشک نیستم از لحاظ ساختاری کمی متفاوت بود، اما حس میکردم با وجودی که چند داستان کوتاه در یک کتاب جمع شده بود، همه شخصیت ها وجه مشترک هایی داشتن و هر کدومشون به خاطر یک رنجی پا به داستان گذاشته بودن و میخواستن مفهوم مشترکی رو برسونن... اگر به آثار مصطفی مستور علاقه دارین، پیشنهاد میکنم من دانای کل هستم رو مثل بقیه آثار دریابید و برای خوندنش بشتابید💓😊 پ. ن: با تشکر ویژه از رفیق عزیزم ای اچ جان که این هدیه ارزشمند رو به من داد و برام لحظات شیرینی ساخت💓✨😌

از اون دسته کتاب هایی هست که به دل هرکسی نمیشینه .. بعضی داستان ها واقعا جالب بودند و بعضی دیگه اصلا جذاب نبود...

کاش جناب مستور کتابهایش را شماره بندی می کرد یا ابتدای هر کتاب مشخص می کرد ادامه کدام کتاب را می خوانیم بعد از خواندن کتابهای ایشان متوجه می شوی همه اثار به هم ربط دارد اما تا نخوانی نخواهی فهمید و این ندانستن و عدم رعایت ترتیب، لذت درک داستان را خراب می کند مگر با قصد خاصی صورت گرفته باشد که بنده از درک آن عاجز بوده ام

این کتاب همانند سایر کتابهای مستور جذاب و بی مانند است.قلم قوی داره و فضایی رو توصیف میکنه که از تصورش لذت میبری .

چاپیش رو خوندم. نثر جناب مستور خاصِ

مستور تلاش می کند معنویتی را به طور نه چندان محسوس وارد روایتهایی کند که همه زمینه ای مشترک دارند. زمینه مشترک در داستانهای این مجموعه پیرامون عشق است. اما مشکلی که پیش می آید این است که وقتی این دو - معنویت مدنظر نویسنده و عشق - با هم درآمیخته می شوند، نیاز به پروراندن داستان و نقش ها و صحنه ها به شکلی است که برای خواننده تصویر کلی ملموس و باورپذیر باشد. اما به نظرم نویسنده از خلق چنین فضایی عاجز است گرچه خودش هم می داند که برای تاثیرگذاری نیاز به خلق چنین فضایی دارد. نمونه اش هم بیان جزئیاتی است که ارتباط معناداری با داستان برقرار نمی کنند یا از آن عجیب تر نمادسازی در رابطه متقابل انسان و اشیا، جان بخشی به آنها و استعاره هایی به کمک آنها، مثل تکه های کاغذ شعر که کلمات روی آنها بازخوانی واقعیت هستند، یا لباس های در هم فرورفته در ماشین لباس شویی که به هم می پیچند

از اون داستان هاست که نباید دنبال حادثه ی خاصی باشید که آغاز مشخص و پایان بسته ای داشته باشه.مفاهیم در زیرلایه های داستانه که احتمالا در حد سواد داستانی من نیست:)

ساده، بی آلایش، به دور از تکلف و اضافه گویی های مرسوم اگرچه نسبت به آثار دیگه‌ی مصطفی مستور ضعیف تره، اما خوندنش بشدت توصیه میشه ۷ داستان عامیانه با محوریت عشق، اما ساده و صمیمی

چند داستان کوتاه از برش های زندگی ،به نظرم داستان هاش قشنگ بود البته من داستان اصلی که دانای کل بود رو دوست نداشتم داستان های کوتاه با پایان های غیرقابل باور و متفاوت و البته غافلگیرانه

خیلی از این نوشته های مستور نقد میکنن بخاطر سادگی قلمش. اما حقیقتا من کمتر کسی رو دیدم که مفاهیم عقلانی و فلسفی رو انقدر راحت و با داستان پیش ببره. مثلا من یادمه بحث اختیار انسانها که میشد سر کلاسای فلسفه، استاد یه حا اثبات کرد که وقتی خدا میدونه تو قراره چیکار کنی دلیل نمیشه اختیارت ازت سلب بشه. ما ساعت ها درگیر همین عبارت بودیم اما تو داستان دوم همین کتاب به راحتی این موضوع گفته شده! عالیه عالی.

داستان های ساده اما خاصی داشت. هرکسی نمیتونه اینجوری فکر کنه و اینجوری ایده بسازه. برام جالب بود. جذابترین داستانش هم از نظرم «من دانای کل هستم» بود. نگاهم رو به نویسندگی تغییر داد. پایان داستان ها اکثرا باز بود و سبک نوشتن توی هر داستان متفاوت از داستان دیگه بود. توی بعضی ها آشفتگی عجیبی موج میزد. میشه درمورد داستان ها و هدف نویسنده و منظورش زیاد نوشت و صحبت کرد. ما برای یه همخوانی این کتاب رو انتخاب کرده بودیم و حرف درموردش زیاد زدیم. و این خاصیت کتاب های مستور که همگی کوتاه اما پر معنی ان خیلی به مذاق ما نسل جدید که عاشق سرعتیم خوش میاد. خلاصه که خوب بود. توی یه فرصت مناسب میرم سراغ باقی آثار مستور.

دومین کتابِ آقای مستور بود که خوندم و واقعا شیوه نگارششون متفاوت و به‌نظرم کمی عجیبه. داستان‌ها خیلی روون و راحت بودن، پیچیدگی خاصی نداشتن و زمان کمی واسه خوندن کل کتاب نیازه. داستان‌ اول که مربوط به سوسن بود رو توی "استخوان خوک و دست‌های جذامی" هم آورده بودن. داستان "مغول‌ها" با اینکه بعضی جاها خیلی مبهم بود اما قشنگ بود. _بیست‌وپنج

دوست داشتمش

همچنان بی‌نظیر... عارفانه، عاشقانه، شاعرانه، فیلسوفانه و بسیار سنجیده. این دوات، به چه چیز آمیخته شده؟ که جوهر هستی منه...:)) [هفتمین، من دانای کل هستم]

این کتاب متن و روایت متفاوتی داره . وقتی کتاب تموم شد احساس کردم نویسنده به ویژگی های ادبی و بازی با کلمات بیشتر توجه داشته تا محتوا و پیام داستان ! کتاب کوتاهی هست و میشه خیلی زود خوندش اما هیچ کدام از داستان های کتاب پایان روشنی ندارن ! در واقع پایان همه داستان ها انگار باز هست تا خواننده خودش هر طور میخواد برداشت کنه همچنین تو همه داستان های کتاب غم موج میزنه.

داستان من دانای کل هستم تم الهیاتی و جذابی دارد و همچنین داستان اول کتاب. توصیه می‌کنم لااقل این دو داستان را بخوانید.

بد نبود

سه داستان اول رو خوندم.اصلا جذاب و کشش دار نبود. یاد کتاب نه داستان سلینجر افتادم.قصه هایی بی هدف و بی محتوا

خواندنی و قابل تامل...

به نظرم عالی بود. نگاهم رو نسبت به داستان کوتاه کاملا عوض کرد. قبلش کتاب تهران در بعد از ظهر همسن نویسنده رو خوندم اما برام جالب نبود، با خوندن این دوباره اون کتاب رو میخونم.

از هر کتاب داستان مستور یک داستان بیشتر نتونستم بخونم،دیالوگ های سطحی و نثر بی پایه و اساس توصیف های شاعرانه ای که یه جاهایی بی معنی میشه مثل: صدای بچه ها می‌ریخت توی اتاق

عالی عالی عالی