نظرات کاربران درباره کتاب من منچستر یونایتد را دوست دارم

مرگ...مرگ...و باز هم مرگ.... انگار که یزدانی خرم ایدئولوژی دیگری برای زندگی نداره. هم در این کتاب و هم در خون خورده فقط روی شیوه ی مردن آدمها پافشاری میکنه. و تنها ربط شخصیتها که انگار تو یک استادیوم جمع شدن و هیچ ارتباط معنا داری باهم ندارن فقط و فقط مرگه.... انگار که از هرجای کتاب باز کنی میتونی اون صفحه رو شروع داستان در نظر بگیری و اگر باز هم کتاب رو ببندی و باز کنی هیچی رو از دست ندادی جز یک دو جین آدم و حیوونی که مردن اون وسط! اما دقیقا جذابیت این نویسنده به همینه...یک سری اطلاعات دست و پاشکسته از تاریخ میده و تو مجبوری ادامه بدی تا تموم کنی کتاب رو. در کل برای منی که به این جور ژانرهای طنز تلخ یا کمدی سیاه علاقه مندم کتاب بدی نبود. در مقایسه با خون خورده شیوه روایت قوی تر اما شخصیت پردازی ضعیف تری داشت. پیشنهادش میکنم که حالتونو حسابی بد کنه و بگید چطور یک آدم میتونه اینقدر توانا باشه در اینکار! دمش گرم!

داستان به سبکی نوشته شده که پیش از این من ندیده بودم و شامل خرده روایتهاییه که پیاپی می ایند و میروند و شخصیتهایی که مهمانند و نیامده داستان را ترک میکنند. چیزی که داستان رو جلو میبره و هنر اقای یزدانی خرمه لحن مناسب و منطق کلی حاکم بر داستانه که نوعی سردی با خودش داره و تا حدودی فضای کافکاگونه رو تداعی میکنه. البته شاید برای شما اینجوری نباشه. در کل خوندن این رمان یک تجربه ی خوب برای خوانتدگان رمان فارسی است.

این کتاب به سبک کاملا متفاوتی نوشته شده. داستان‌های متوالی و تو‌در‌تو درمورد افراد مختلف که ممکنه درمورد هر شخصیت و حادثه‌ی کتاب فقط چند خط نوشته شده باشه و درنهایت آدم‌ها و حوادث متفاوتی به‌طور زنجیروار به هم مرتبط شدن. کتاب، حوادث دهه ۲۰ و ۳۰ ایران رو به تصویر میکشه. از اشغال ایران توسط متفقین تا نخست‌وزیری مصدق و کودتای ۲۸ مرداد. فضای جامعه در اون سال‌ها به تصویر کشیده شده. از سلطنت‌طلب‌ها گرفته تا شیفتگان هیتلر تا روشن‌فکران و روزنامه‌نگاران و ... فضای تیره و تاریک و خشن اون سال‌ها و جو حاکم بر جامعه خیلی خوب نمایش داده شده. نظر دادن درمورد این کتاب یه کم سخته. نمیتونم بگم دقیقا چه حسی نسبت بهش داشتم چون هم سبک خاصی داره و هم برهه زمانی خاصی رو روایت میکنه.

حتی اگر منچستری هم باشید نباید روی این قضیه کتاب رو بخرید. اصلا ربطی به فوتبال نداره. نکته جالب کتاب اینه که هیچکدام از شخصیتها اسم ندارن. همشون رو با شغلشون یا یک ویژگی ظاهریشون میشناسیم. شیوه ی بیان جذاب و جالب و ریتم تند داستان با اینکه در بعضی جاها اعصاب خرد کن میشه و سرعت روایت داستان باعث میشه نتونیم خودمون رو به پای نویسنده برسونیم اما خیلی دلنشین و خوب بود

رمانی تاریخی که از شهریور1330 تا مرداد 1332 را روایت می‌کند. از اشغال ایران به دست متفقین تا سقوط دولت دکتر مصدق. رمان شخصیت محور نیست، کاراکترهایش مثل دومینو هستند، همینکه کسی از کنار دیگری عبور کند داستان اولی تمام و داستان دومی شروع می‌شود و البته که شخصیت ها هیچ کدام نام ندارند! "من منچستر یونایتد را دوست دارم" روایتی از تهرانِ معاصر است. تهرانِ معاصر در فضایی سورئال که ربط چندانی هم به فوتبال ندارد!!! پ. ن: کتاب به اندازه "خون خورده " جذابیت نداره!

من عاشق ذهن مریض این نویسنده ام 😃

به نظر من شما با خواندن این داستان خسته نمیشید البته کتابهای بعدی نویسنده خیلی پخته تر و جذاب تر است من با اون قسمتی که یکی از شخصیتها تو نیرو اس اس نازی مترجم عربی شده بود خیلی جذاب بود، خیلی خندیدم

خوب بود ،داستان میگه رمان اونم کلی و تاریخی ،بعضی جاها خوندش سخت میشه و کسل کننده .البته من خون خورده رو بیشتر دوست دارم اونم به دلایل خودم .

این کتاب تشکیل شده از خرده روایت های متعدد که به نحوی به هم ارتباط دارند، مشکل این کتاب از نظر من نداشتن فصل بندیه و تفکیک نشدن روایت هاست، انگار یه نفر نفس بگیره و بدون وقفه 5 ساعت سخنرانی کنه، معمولا موقع کتاب خوندن به خودت میگی بذار تا اینجا علامت بذارم ادامه ش رو بعدا بخونم، (اینجا) یی تو این کتاب وجود نداره، هی میگه هی میگه هی میگه بدون وقفه... کلا در سه گانه یزدانی خرم خون خورده بسیار قوی تر، منسجم تر و پخته تره

رد پای خون و مرگ در همه جای داستان هست ! حتی بیشتر از رمان " خون خورده " به سختی تونستم این رمان رو تموم کنم .طنز تلخش رو دوست داشتم اما سبک و فرم خاصی داشت که مورد علاقه ی من نبود اصلا .شاید حالاحالاها دیگه رمانی از این نویسنده نخونم .

اول خون خورده را خوانده بودم که خوب بود و خیلی دوست داشتم. ولی این کتاب ، داستان و شیوه روایتش را اصلا دوست نداشتم. پراکنده گویی های بدون مفهوم و نتیجه...

یک کتاب با هزار داستان یجوری شمارو دنبال خودش میکشونه که متوجه گذر زمان نمیشید. عالی!!

نوبسنده خاص..شاید تنهانویسنده در ایران ک ب این سبک نگارش میکنه و اونقد جذابه ک با اینکه کتاب مدام داری پرش از یک شخصیت ب شخصیت دیگس و از بک جنایت هولناک ب جنایت دیگه میره باز هم نمیتونی رهاش کنی..کتاب از سالهایی میگه ک توده ایی کمونیست حزبی های استالین نازی های هیتلر جمهوری خواه و سلطنت طلب چنان ب جان هم افتادن ک تهران سلاخ خانه شده حتا سگها هم همو میدرند شاید پایان داستان باز تموم میشه ولی سبک نگارش و اتفاقاتی ک یک جایی همه بهم وصل میشن مجذوبت میکنه

قابل درک است که کتاب به عنوان یک اثر پست مدرن سیاهی و تاریکی و پوچی و خشم را به جای شرح دادن واقع گرایانه از طریق ساخت یک فضای سیاه و با مدد از زمان و مکان و زبان باز نماید. یعنی به چای اینکه از سیاهی ها بگوید خود عین سیاهی باشد. اما نویسنده این قدر در این زمینه افراط کرده است که آدم در بعضی بخش های کتاب به این فکر می افتد که فقط یک بیمار روانی می تواند چنین جزئیاتی از سلاخی و آزار انسان ها و آن هم در روایات مکرر در ذهن داشته باشد!

هزار داستان پشت سرهم که درون همشون مرگ رو میبینید... من کتاب خون خورده رو خونده بودم و برای همین گفتم از این نویسنده کتاب دیگه‌ای بخونم... ولی وااقعاا به جذابیت کتاب خون خورده نبود..و اواخرش خیلی وقتا از متن عبور میکردم... اما مهارت آقای یزدانی خرم در ربط دادن داستان‌ها بی نظیره...و گاهی از خودم میپرسیدم..چطور میشه این همه انسان با شرایط مختلف رو ربط داد به هم...و تکه‌های پازل رو کنارهم گذاشت...خداقوت...

این کتاب از نوع روایت خاصی استفاده می‌کنه به این شکل که هر لحظه نگاه راوی از شخصی به شخص دیگه در حرکته. داستان از دهه ۸۰ شروع می‌کنه به عقب رفتن و به گشت و گذار در تاریخ ایران در دوره جنگ جهانی دوم و اشتغال توسط متفقین می‌پردازه. در نهایت داستان برمی‌گرده به همون نقطه زمانی آغاز. در این فاصله هر لحظه بوی مرگ و خون فضای داستان رو پر کرده - که فکر کنم وجه مشترک داستان‌های آقای یزدانی خرم باشه - و هر لحظه باید منتظر مرگ شخصی بود. به طور کلی برای من این کتاب روند خسته کننده‌ای داشت و از جایی به بعد حوصله سر بر شد. بر خلاف کتاب خون خورده از آقای یزدانی خرم، این کتاب جز اون دسته‌ای نیست که خوندنش رو به بقیه پیشنهاد کنم.

مرگ و مرگ و مرگ اولش خوبه بعد از چند داستان پیاپی دیگه خسته کننده میشه این همه روایت و آدم ها که میان و میمیرن و تمام

مرگ ، خون فکر میکنم یزدانی خرم به اینها علاقه داره چون اثر خون خورده هم پر از این دو بود اما کتاب فوق العاده جذابی بود برای من که البته بعضی جاها هم حوصله سر بر میشد اما این از زیبایی داستان کم نمی کرد

💛🍃از این نویسنده خون خورده رو دوست داشتم. این کتابش برام خیلی گنگ و نامفهوم بود و اصلا چیزی ازش نفهمیدم .همش خون و خون ریزی بود.کتاب اول نویسنده هم هم عنوانش خونه هم خودش پر از خونه .آقای نویسنده به خون خیلی علاقه دارن. از پنج دو میدم :)

راجع به گند زدن آدما به زندگی خودشون و بقیه ؛ آگاهانه و ناآگاهانه ، بیشتر وقتام از رو نادونی و جهل. یه جاهایی گیج کننده اس و تلخ.

از اقای یزدانی خرم کتابهای جذاب تری خوانده ام.کتاب به سبک و سیاق خودشان است و پر از خشونت و نکبت.توصیه نمیکنم.نه به خاطر خشونت یا نحوه روایت،ببشتر به خاطر تکرار همه چیزهایی که در کتابهای دیگرشون بهتر و پخته تر گفته اند

من دوست داشتم، هر چند تا اواسط کتاب خیلی حوصله سر بر بود اما کم کم مشتاقش شدم توالی داستان و تو در تو بودنش برای جذاب بود اما هی شاشیدن و مردن برام خسته کننده بود دیگه در کل خیلی مطمئن نیستم که بخوام به کسی پیشنهادش بدم

یک بازه‌ی تاریخی و واقعیتی تلخ با روایتی جذاب شمارو به تفکر در تاریخ علاقه مند میکنه

دومینویی از مرگ کاراکترهاست. متن بی‌سروتهی که به هیچ جمع‌بندی خاصی نمی‌رسه. من نپسندیدم و توصیه نمی‌کنم

10/5 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐ مطالعه‌ی کتاب را حتما توصیه می‌کنم! هر چه از لذتی که از خواندن این اثر بردم بگویم، کم است. قصه مانند «خون‌خورده» از فضای تاریکی برخوردار بود که من دوست دارم. توصیف‌ها و جزئیات بی‌نظیر و استادانه بودند!

من قبلا از این نویسنده خون‌خورده رو خوندم. بنظرم مهدی یزدانی خرم از نویسندگان توانمند معاصر هستن. فضای این کتاب تاریک هست و نویسنده به توصیف صحنه‌های دلخراشی میپردازه. کسانی که روحیه لطیف دارن سراغش نرن.

من خوشم اومد ولی حس میکنم کتابی نیست کہ همه دوست داشته باشن بہ دو دلیل، اول اینکہ بیشتر موضوع کتاب مربوط به تاریخ هست و باید یه اطلاعات حداقلی داشته باشید تا بتونید با داستان همراه شید و لذت ببرید و دوم هم سبک نوشتن داستان متفاوتہ کہ البته برای من جالب بود

من منچستر یونایتد را دوست دارم. آخرین کتابی که تو سال نود و نه خوندم و از خوندنش لذت بردم. قبل از این از یزدانی خرم رمان سرخ سفید رو خونده بودم و در یک کلمه به نظرم رمان عجیبی بود. خاص بودن نویسنده منو میخکوب کرد. حالا با خوندن این کتاب که البته کار قدیمی‌تری از نویسنده هست، به معنای واقعی معنای عجیب بودن رو فهمیدم. یادمه یه بار یکی بهم گفت برای اینکه نویسنده خوبی بشی بی رحم باش. تو خدای شخصیتاتی اونا رو وارد کن و دلت نیاد که بکشیشون و از ماجرا خارجشون کنی. و این موضوع تو رمان یزدانی خرم به من ثابت شد. داستان سرتاسر خشونته از یه مرگ به مرگ دیگه میره. از خشونتی به خشونت دیگه. نویسنده با جسارت، بیرحمی برهه ای از تاریخ معاصر رو به تصویر کشیده. ماجرای داستان به هرج و مرجهای بعد از ملی شدن نفت تا کودتای بیست و هشت مرداد میپردازه. اما با دیدی خاص و منحصر به فرد. نویسنده دست به مستند نگاری زده. با مهارت صدها شخصیت خلق کرده و با بی‌رحمی و خلاقیت، سر وقت و سریع شخصیت ها رو از داستان حذف کرده. انگار دوربینی رو دوشش گذاشته و به دل تاریخ رفته. روایتی پرحادثه از تاریخ رو نقل کرده. به دل ماجرا رفته، تو ذهن شخصیت ها رفته و با مهارت داستانی نوشته که یک نفس شخصیت‌هایش عوض میشن، میمیرن، میکشن و جایگزین میشن. این رمان رو باید مثل نثرش یک نفس خوند. یک نفس و با تمرکز. که البته وقتی کتاب رو دستت بگیری، چاره ای هم جز یک نفس خوندن نداری و اصلا نمیتونی کتاب رو زمین بذاری. تصویرسازی کتاب بدیع و عالی بود. طنز نهفته تو بعصی از قسمتها بیشتر خواننده رو جذب می‌کرد. در کل برای نوشتن از این کتاب یه کپشن خیلی کمه. به نظرم باید این کتاب رو خوند و متحیر شد از بی‌رحمی بنی بشر. از کتاب:وقتی بنی بشر حاضر است دست به هرکاری بزند، یک آتش بازی مختصر با روزنامه ها که چیزی نیست.

خیلی خاص بود داستان افرادی که به نوعی بهم ربط پیدا میکنن

بی نظیر، نظرمم همون نظریه که راجع به سرخ سفید نوشتم.

میگم مگه این کتاب درباره‌ی فوتبال نیست؟