نظرات کاربران درباره کتاب ‫پاییز فصل آخر سال است‬‌‫

مشخص نیست کدوم آدمی به نویسنده های نسل جدید وحی نازل کرده که هر کس سیاه تر و مضطرب تر بنویسه، به عنوان نویسنده ی بهتر شناخته میشه. اگه اسم و توصیفات ظاهری شخصیت ها رو ازشون بگیرید، هیچ وجه تمایز گفتاری بین این سه زن وجود نداره و این خودش به تنهایی عیب بزرگی به حساب میاد وقتی که داستان سرا، راوی اول شخص رو انتخاب کرده باشه. سرتاسر کتاب؛ جملات کوتاه، بلاتکلیف و بی انتها هستند. هیچ غایتی برای نگارنده وجود نداشته و به نظر می رسه خودش هم برای پایان بندی کتاب کاملا گیج شده. در کل اگه این کتاب رو نخوندید چیز خاصی رو از دست ندادید.

از اون کتاباییه که اگه نخونی هم چیزی از دست ندادی و اگه بخونی چیزی به دست نیاوردی.مثل بیشتر کتابای داخلی این سالها فقط بی هدف صفحه پر کرده و مثل همه جشنواره‌ای ها داره از سیاهی و سردرگمی و روزمرگی میگه. شخصیت پردازی اصلا خوب نیس و با حذف یکسری جزییات هرسه یک نفر میشن: زن ضعیف معاصر که بین روزمرگی سرگردونه، نه حتی تقابل سنت و مدرنیته یا مذهب و روشنفکری،نه، نوسینده به خودش زحمت نمیده اینقدر عمیق شه.خودتون بخونید میفهمید چی میگم!

مدام میخواهم این عکس را با یک نوشته پست کنم که این طور شروع میشود: داستان ایرانی برای پر فروش شدن به چه چیزی نیاز دارد؟ هیچ چیز جز یک ماجرای عشقی که حتما در انتها به شکست و جدایی تاخ و نکبتبار ختم شود و یک عالمه غم غصه. همه ی اینها همراه با یک راوی اول شخص تکمیل میشود، چون اگر راوی سوم شخص باشد آنوقت نویسنده هی مجبور میشود دیالوگ های خوب بنویسد، یا توصیفات صحنه و ماجرای نان و آب داری داشته باشد، این ها همه یعنی در حالت خام یک ریتم کنه کش آور که تعایق را مات میکنند، مگر اینکه نویسنده زبان و نثرش قوی باشد و کلمه هارا مثل کشیده بزند توی صورتمان. پس کلا راوی سوم شخص به ذات سخت تر از راوی اول شخص است و راوی اول شخص نوشتن خوب هم سخت تر تر، اما پس چرا راوی اول شخص؟ چون میشود آب بست به متن و هی مونولوگ های تشویش وار شخصیت را بسط داد و همینجوری 300 صفحه ای جلو رفت، هر چه هم که بنویسی مجاز است چون بعدا میشود گفت برای شخصیت پردازی بوده و روایت ذهن مغشوش شخصیت. یعنی تقریبا همین رمان خانم مرعشی خودمان. اما این را نمینویسم، چون بیشتر ازین که هی بخواهم گوشه گیر و کرخت باشم، هی بخوام ایراد بنی اسرائیلی بگیرم، عقلم به چشمم است. یعنی میگویم : خب لابد جایزه ی جلال آل احمد الکی این رمان را برنگزیده است که بابا، بعد به این نتیجه میرسم که بی شک نقاط مثبت و قوتی درش هست که من به خاطر جامعه ی مردسالارم و اینکه لاجرم زن ستیزم، چشم دیدنش را نداشته ام، همین باعث میشود هی فکر کنم دقیقا کجای رمان قوی و به یاد ماندنی است و هی به این نتیجه میرسم که شاید فقط صحنه ی سفارت بدیع و جذاب بوده است. بعد میگویم خب دلیلش چیست؟ دلیل نمیخواهد که حس میکنم. اما غرورم اجازه نمیدهد این را بگویم چون یعنی بی منطق چیزی را قضاوت کرده ام و یک احمق سطحی نگر بیشتر نیستم. اما از حق نگذریم تقسیم بندی فصل ها به تابستان و پاییز و سه راوی سه ماهه اش جالب توجه بود. اما خب من نفهمیدم اگر راوی ها به ما نمیگفتند با هم فرق دارند و هی به تمایزاتشان مستقیم اشاره نمیکردند، باز هم ما میفهمیدیم این ها یکی نیستند؟ اصلا همین الان فهمیده ایم؟ به هر حال آدم بهتر است بخیل نباشد و برای حسادت به موفقیت هم وطن اش او را نکوبد و عامه پسند و مقوا نخواند. امید که در مواجه با کتاب بعدی اینگونه نباشم، آمین.

طی مشورتی که با یکی از کاربران کردم به جهت اینکه چاپی تهیه‌ش کنم یا نه، ایشون فرمود خیر؛ اما کتاب رو‌ مخصوصا برای مطالعه در آذرماه، و‌ مخصوصا برای راه رفتن رو زرد و نارنجیا تهیه کردم😃 و به شدت هم پیشنهاد میشه اگه میخواید خیلی خوب، خراب بشید بذاریدش برا پاییز، و به ویژه آذرماه که طوفانِ رنگ و رنگ، بر پا در دیده میکند:) در ضمن کاغذ کتاب خیلی برای نوشتن کِیف میده، یه مدل خاصیه اصلا 😄😀 یه چند صفحه هم سفیده، حاشیه‌ها هم که هست، تا میتونید پُرش کنید که از اون کتاباییه که جون میده واسه سیاه شدن🙃 این از نکات فرعی،،، ______ بخوام در کلمه توصیفش کنم: سرد، تاریک، ابری ؛ بانضمام باران‌های پراکنده. اگر حالتون خرابه، سراغش نرید به هیچ عنوان. چون اصلا مدلینگ کتاب و محتواش، برا خوب خراب کردن نوعِ بشره گویا، و اتفاقا خیلی هم تو اینکار موفقه! سه روایتِ مختلف، از سه رفیق، که داستان‌هاشون با هم همپوشانی داره. احتمالا مخاطب عمده این کتاب بتونن با شخصیت‌ها مانوس بشن، اما برا من اینگونه نبود. اینجانب بیش از شخصیت‌ها با پوزیشن‌هایی که وجود داشت، حس قرابت داشتم. فضای ناامیدی رو منتقل می‌کنه اگر بخوایم واقع‌بین باشیم، و شخصیت‌ها وسط قصه همینطوری بی سر و سامون رها میشن. قبول دارم که در بسیاری از موارد واقعیت آدما همین بی سر و سامانی و پریشان‌طوریه، اما خب.... از جهت قلم و نگارش خیلی پسندیدم، و همین قلم کار بود که رها نکردم. چرا که یه جاهاییش، باعث میشه آدم از فراموشی در بیاد و همه‌چیز، کلهم و خیلی بیرحمانه و دراماتیک، بیاد جلو چشمت😄 در عین اینکه نابود شدیم، اما بعنوان یک روایت سبک و دور از تکلف، لذت هم بردیم. باشد که رستگار شویم.

یه کتاب بی سر و ته که آخرش اینطور تموم میشه: آدما هرچه قدر هم که تلاش کنن نمیتونن از منجلاب فکری و زندان ذهنی که برای خودشون ساختن، بیرون بیان!

لیلا، روجا و شبانه هر سه یک نفرند. سه زن که هرکدامشان من را یاد خودم می اندازند. حرف پاییز و شغل مورد علاقه و چای فوری که میشد لیلا بودم. همانقدر در خود مانده... در درون خود نشسته... شبانه مرا یاد روزهایی می انداخت که خود واقعیم نبودم. ترسهایش و ماندن در وصعیتی که دوستش نداشتم اما هیچوقت نشد بگویم. و روجا که من بودم. چند سال پیش من بود. همانی که خیال رفتن و نماندن رهایش نمیکرد. همانی که میخواست برود رها شود اما توان رفتن و پشت سر را نگاه نکردن را نداشت. لیلا بودم شبانه بودم روجا بودم. در تابستان... در پاییز ..‌ در میان تمام روزمرگی ها و نگرانی ها، در تمام چای ها و قهوه های فوری، در میان ترسها و وابستگیها، در تمام خواستن ها و نرسیدن ها... من بودم و دختران شبیه من. زنان شبیهم. با همان گفتگوهای ذهنی با خود، همان تعلل ها و دل دل کردنها، همان گوش شنوا خواستنها، همان هراسها، همان آرزوها، همان کامیابی ها و نرسیدن ها، همان دور شدن ها و ماندن در گذشته ها... "پاییز، فصل آخر سال است" پیش از آنکه داستانی برای دنبال کردن باشد، پیش از اینکه خواننده را درگیر ادامه و پایان کند، صدای این سه زن را در مغز و قلب ما پژواک میدهد. در جهان هرکدام جهان خود را میابیم، به یاد می آوریم، لمسش میکنیم و در پایان جهان جدیدی میسازیم که شبیه هیچکدام نیست. جهانی برآمده از کلمات و پاییز و تابستان نویسنده و جهان من جهان ما که پاییز آخر فصل هایش نیست

کتاب آغازی فوق‌العاده دارد؛ شما پرت می‌شوید وسط یک زندگی و همان‌قدر مشتاق که از آینده بدانید، همان‌قدر هم مشتاق دانستن گذشته خواهید بود. اما این شروع طوفانی، هرچه جلوتر می‌رود از شدتش کاسته می‌شود و در بخش‌هایی از کتاب حس می‌کردم که نویسنده فقط می‌خواهد به هر قیمتی که شده اتفاقی را که برای شخصیت کتابش پیش آمده ببندد و بگذرد. روند روایت جالب بود و بخشی از ارزش کتاب در نظرم همین می‌آید. شخصیت‌ها به خوبی معرفی می‌شوند و ما آن‌ها را به خوبی خواهیم شناخت. رمان روان است و حجم زیادی ندارد؛ پس در یک روز راحت خوانده می‌شود. اگر انتظار بالایی از کتاب نداشته باشید، به عنوان رمانی برای یک روز تعطیل خوشایند است.

در مورد زندگی سه تا دختره که هرکدوم با مسائل و مشکلات خودشون دست و پنجه نرم میکنند.تصویرسازی و شخصیت پردازی کتاب خوبه و به وضوح میتونید درد و مشکل شخصیت های کتاب رو حس کنید.برای من از این سبک کتاب هایی بود که غروب جمعه باید خوند😀

عاشق اینم که فقط اینجا افراد کتابخون میبینم من خودم نویسنده ام و از این که کتابخون کمه ناراحتم از طاقچه ممنونم

فقط چند روز عادی از زندگی سه تا دختر رو گفته بود ،بدون اینکه اتفاق خاصی بیافته ،با سوال شروع میشه با سوال هم تموم میشه به نطرم نویسنده سعی کرده پایان باز بنویسه ،ولی به نطر من برداشتش از پایان باز درست نبوده . در کل قلم خوبی داشت اگه خیلی کتابی نمینوشت بهترم میشد ،مثلا حمله ی "چه ات شده "خیلی دور از دسترس روزمرست واقعا در حالت عادی استفاده نمیشه و داستان نه چندان دلچسبی داشت که اخرم هیچ نتیجه ای ازش نمیشد گرفت .

📚📖 وقتی سکوت می‌کنم یعنی موافقم؟¿ نه، نیستم!! من وقتی موافق باشم سکوت نمی‌کنم، می‌خندم:) دهانم را باز می‌کنم و می‌گویم بله، موافقم! اما سکوت، می‌دانم که نمی‌کنم. شاید آن روز هم سکوت کرده بودم¡! که فکر کردی با رفتنت موافقم.! ساکت نشسته بودم و چمدانت را می‌بستم. موافق نبودم، فقط ساکت بودم؛ و تو بدون من رفتی...

ادبیات نوشتاری کتاب و فضاسازی های نویسنده عالی بود. من با هر سه شخصیت اصلی لیلا و روجا و شبانه احساس همدلی و همدردی کردم.. لذت بردم از خواندن کتاب..

من هر بار که رمان ایرونی میخونم میگم دیگه ایرانی به غیر از کتب نویسنده های بزرگ رو نمیخونم ولی بعدا هر از گاهی دوباره از دستم درمیره :) همشون شبیه هم هستن، نه عمق دارن نه چیزی، روزنامه وار میشه خوند رد شد یه روزه

از قلم نویسنده بی نهایت لذت بردم؛ توصیفات کتاب خیلی دلنشین و قشنگ بودن بخصوص بخش هایی که از زبان لیلا روایت میشد. پایان کتاب باز بود که باعث میشد کتاب طبیعی تر جلوه کنه. اگه داستان واقعی بود آرزو میکردم که میثاق هیچوقت بدون لیلا نمیرفت، شبانه انقد دل نگران نمیبود و روجا هم ویزاش درست میشد و میرفت ادامه تحصیل میداد.

به نظر من داستان نسبتا خوبی بود. یه بریده از زندگی سه دوست، با سه راوی، که خوشبختانه هم پوشانی خیلی کمی داشت داستان از زبان سه نفر و تکراری نبود. به نظر من بیشتر در مورد مذمت خارج رفتن، و توی جو درس خوندن افتادن بود. یه جاش لیلا کنکور دادن رو به سوار شدن به یه قطاری که همه سوارش میشدن تشبیه کرده بود که خیلی به دل من نشست. اینکه خیلی ها توی جامعه ی ما به خاطر فشار اجتماعی اقدام به تحصیل در دانشگاه یا ادامه تحصیل تا مقطع دکترا و یا حتی ادامه تحصیل در خارج از کشور میکنند و این لزوما اونها رو خوشبخت تر نمیکنه فقط برای اونها هدف گذاری کاذب میکنه. حتی با رسیدن به انتهاش احساس موفقیت خاص به خیلی ها نمیده و اونها رو بازم به ادامه مشغول میکنه.

به نظرم خوندن و نخوندنش چندان فرقی نداره از اون کتابایی نیست که وقتی داری میخونی دلت نخواد بزاریش کنار ویا وقتی تموم میشه تا چند وقت بهش فکر کنی و گاهی دلت براش تنگ بشه

خیلی دوسش داشتم احساس میکنم باهر سه تا شخصیت یه عمر زندگی کردم😔🥺😍 کاملا با شخصیت ها ارتباط گرفتم‌توانایی نویسنده در پردازش سه شخصیت کاملا متفاوت و بیان داستان از زبونشون ستودنیه تنها چیزی که ممکنه اذیتتون کنه نوع پایان بندی عه که ممکنه نپسندید (با این وجود به دلیل داستان پردازی بینظیرش توصیه میکنم بخونید) با این که خودم هم قلبا دلم نمیخواست اینطوری تموم شه و دلم میخواست ادامه داشته باشه...ولی انگار اینجوری بیشتر شبیه زندگی واقعیه انگار اینجوری بیشتر میتونم از قشنگیاش خوشم بیادو به خودم بگم ببین دیدی تهش چجوری تموم شد؟ دیدی تهش عین زندگی واقعی بود؟ پس کل داستان مث زندگی واقعیه پس قشنگی هاش رویا نیس دست نایافتنی نیس میشه که بشه! کتابی که شخصیت هاش عجیب رگ و پِی داشتن و دیالوگهایی که به شدت دوسشون داشتم! قلم نویسنده بینظیره!

به نظر من خیلی کتاب بدی بود وهدف نویسنده چی بود اصلا؟؟؟

از نظر شیوه داستان پردازی و پرداخت شخصیت ها و فضای داستان خوب هست ولی کلا موضوع جالبی نداره و نویسنده نتیجه ای هم نمیگیره فقط رنج یادآوری خاطرات رو شرح میده.

اینکه نویسنده قلم روان و قوی دارد، انکار ناپذیر است اما چیزی که ممکن است خیلی‌ها را آزار بدهد، فضای سیاه و تاریک و حتی منفی‌ای است که ترسیم شده. مخصوصا در نیمه‌ی اول کتاب... پایان‌بندی هم از نظر بنده خوب نبود...