نظرات کاربران درباره کتاب ماه عسل

با اینکه پاتریک مودیانو به عنوان یکی از نویسندگان خوب ادبیات معاصر فرانسه، برای خوانندگان پیگیر ادبیات داستانی در ایران نامی کم و بیش آشنا محسوب می‌شد، اما با این حال انتخاب او به عنوان برنده جایزه نوبل تعجب برخی را برانگیخت. به نظر مشکل آنجا بود که مودیانو را با نام‌های بسیار بزرگی از ادبیات فرانسه (که جایزه نوبل گرفته بودند)، مقایسه کرده و در این قیاس دور از انتظار نبود اگر او را همطراز با ایشان نمی‌دانستند؛ در حالی که مودیانو را باید با نویسندگان فعال امروز ادبیات جهان در ترازوی قیاس گذاشت. از سوی دیگر نباید از این نکته غافل شد که پاتریک مودیانو این شانس را نداشت که به عنوان نویسنده‌ای برجسته و با ترجمه‎هایی در خور اعتنا، به مخاطب فارسی زبان معرفی شود. متاسفانه ترجمه‌های نامطلوب، شهرت برخی از بهترین آثار پاتریک مودیانو را مخدوش کرده و اعتبار نام او را در ایران تحت الشعاع قرار داده بودند. اما سنت مورد توجه قرار گرفتن نام برندگان جایزه نوبل و علاقمندی ناشران به ترجمه و انتشار آثارشان، لااقل اینبار باعث شده مخاطبان ادبیات داستانی، بخت برخورداری از ترجمه‌هایی با کیفیت مقبول‌تری از این نویسنده برجسته معاصر ادبیات فرانسه را داشته باشند. چرا که در این میان ناشران باعتباری نظیر نشر چشمه (که پیش از نوبلیست شدن مودیانو نیز دو عنوان از آثار او را به شکل مقبولی چاپ کرده بود) به آثار مودیانو روی خوش نشان داده و به تازگی چند عنوان از آثار او را منتشر کرده و عناوین دیگری در را نیز برنامه گذاشته که در راه انتشار هستند. رمان «ماه عسل» نوشته مودیانو با ترجمه حسین سلیمانی نژاد که  اخیرا وارد بازار کتاب شده است، یکی از آثار به چاپ رسیده در همین مجموعه است. نکته نخست درباره این کتاب ( که برگردان دیگری نیز از آن در بازار وجود دارد)، حضور مترجمی‌ست که به شکلی پیگیر و حرفه‌ای مشخصا به ترجمه آثار مودیانو پرداخته در قیاس با دیگر مترجمان که به طور پراکنده آثار مودیانو به فارسی برگردانده‌اند، تجربه ترجمه کتابهای بیشتری از او را در کارنامه دارد. اهمیت این مسئله زمانی بیشتر خود را نشان می‌دهد که نثر مودیانو را مورد توجه قرار دهیم. مودیانو نثری به ظاهر ساده و بدون پیچیدگی دارد، بنابراین شاید در نگاه اول ترجمه آثار او چندان دشوار به نظر نرسد، اما حقیقت این‌ست که این نثر ساده شگرد مودیانوست و برای پرهیز از اطناب و شکل دادن به ایجازی که با سبک روایی آثار او پیوند خورده، در آثارش همواره مورد استفاده قرار می‌گیرد، بنابراین به فارسی برگرداندن آن دشواری‌های خاص خود را دارد و در صورت عدم توجه کافی به ریزه‌کاری‌هایش می‌تواند برای خواننده ایجاد ابهام کند. خوشبختانه حسین سلیمانی نژاد به دلیل کار روی آثار مودیانو و درگیر بودن به شکل حرفه‌ای و مداوم با آنها به خوبی از عهده این مهم برآمده است. بنابراین مخاطب فارسی زبان رمان ماه عسل نیز نثر ساده مودیانو را که به شیوه ای روان خواننده را به در کوچه و خیابانهای پاریس برده و پا به پای راوی در آنها پرسه می زند، تجربه کرده و در لذت این سفر که با نقب زدن به گذشته همراه است، شریک می شود. شخصیت‌های آثار مودیانو اغلب درگیر با گذشته‌اند گویی برای یافتن هویت امروز خود، باید تکلیف‌شان را با چیزهایی که ریشه در گذشته‌شان دارد مشخص کنند. ماه عسل با روایت خاطره‌ای توسط راوی آغاز می شود، خاطره سفر به میلان در روزی گرم و شنیدن خبر خودکشی ناگهانی یک دختر پاریسی. هجده سال بعد در موقعیتی دیگر که راوی قصد گریز از زندگی‌اش را دارد به یاد او می افتد. راوی از پاریس می گریزد و گذشته خود را برجای می‌گذارد تا به شکلی ناشناس دوباره به پاریس برگردد و به کنکاش در گذشته بپردازد. در ماه عسل نیز همچون اغلب رمان‌های مودیانو، دغدغه اصلی او داستانگویی به روال معمول و شیوه کلاسیک نیست، شیوه‌ای که مخاطب با درگیر شدن در حوادث و ماجراها و منتظر اتفاق‌های بعدی ست که زنجیر وار داستان را به آخر رسانده به طور مشخص نقطه پایان بر ماجراهای آن گذاشته شود. در این رمان بیشتر فضای داستان، ذهنیت و احساسات شخصیت هاست که در آن زمان و مکان از اهمیت محوری برخوردارند. مودیانو در این کتاب تجربه منحصر به فردی را برای خواننده تدارک می بیند، پرسه زدن در کوچه و خیابانهای پاریس رفتن از زمان و مکانی، به زمان و مکانی دیگر که تنها با همراهی راوی می توان از انگیزه آن راز گشایی کرد. بدیع بودن تجربه خواندن این رمان از آن روست که همراه شدن با راوی و رفتن با او اهمیت دارد نه مطلقا جایی که قرار است به آن برسد. این رمان در واقع شرح سفری درونی به دنیایی خاطره انگیز است. سفری که گویی قرار است التیام بخش ضربه هایی باشد که شخصیت‌های اصلی از گذشته با خود دارند.

زنی چهل و خورده ای ساله بنام اینگرید خودکشی کرده که زمانی از آشناییان راوی داستان بوده. اکنون از آن خودکشی هجده سال گذشته و روای داستان که فردی بنام ژان است دچار پوچی شده ودر حین توضیح حالات روحی خود و اعمال روز مره همزمان به روایت داستان اینگرید می پردازد که خواننده متوجه تشابه حالات روحی این دو نفر میشود داستان دارای ماجرای مرکزی ای که پیرامون آن به اوج برسد و پایان یابد نیست بلکه شرح احوال درونی به زبانی داستان وار وقابل درک می باشد.

کتاب خوبی بود. داستانی ساده و روان بدون هیچ اتفاق خاصی. دست و پنجه نرم کردن با گذشته برای پیدا کردن هویت، پوچی زندگی و تمام احساسات و عواطف..

فوق العاده زیبا. از سبک مودیانو خوشم اومد. اولین کتاب از این نوسنده بود که خوندم. طاقچه ازت ممنونم چون من از مودیانو دنبال کتاب بودم و تو شهر خودم نیافتم. خوشحال شدم اینجا دیدم.

همش منتظر بودن یه اتفاق خاص یا یه پایان حیرت انگیز داشته باشه. آخرشم نفهمیدم از این داستان باید چی می فهمیدم.

ترجمه اوایلش یه کم نامفهوم بود! ولی در ادامه بهتر شد و یا شاید من به روش مترجم به مرور عادت کردم. نمیدونم کتاب چاپی هم اینقدر بدون پاورقی هست یا این مشکل نسخه الکترونیکیه. چون کلی اسم مکان در کتاب هست که هیچکدوم فرانسه‌‌ش تو پاورقی ذکر نشده. داستان یه کم اصغر فرهادی طور بود. من سوال‌های زیادی حین خوندن کتاب به ذهنم میرسید و کنجکاوی‌هایی نویسنده ایجاد میکرد که تو انتظار داشتی در ادامه یه جایی بالاخره بهش پرداخته بشه ولی نویسنده چنین قصدی نداشت و فقط برشی از زندگی رو توصیف کرد و تو رو با شخصیت‌های داستان و سوالاتت تنها گذاشت! واقعا بعضی جاها فکر میکردم کتاب سانسور شده ولی با خوندن کامنت بقیه به‌نظرم این متد نویسنده برای داستان‌گویی بوده.

داستان با خودکشی یک زن شروع می شود و تا پایان ذهن راوی و خواننده را درگیر خاطرات زندگی خود می کند‌. رمان جذاب کوتاهی که انگار برایت تمام نمی شود‌. فقط از یک چیز تعجب کردم که راوی این همه اطلاعات رو چطور بدست آورده بود!!!

بسختی خوندمش، برای من خسته کننده بود.

از خوندنش لذت بردم ممنون

عالی، لذت بردم از خوندنش

ممنون از طاقچه و نشر چشمه

سبک خاصی داره این نویسنده ولی شاید در سلیقه همه نباشه حالا برای من جای سوال فقط یه جاس ریگو و اینگرید خیلی هم شخصیت های خاصی نبودن تو زندگی راوی و شخصیت اول داستان که بعد ۱۸ سال بخواد خودشو انقدر درگیرشون کنه خب این به نظر من اصلا منطقی نبود و صمیمی هم نبود اصلا با این دو نفر ، خیلی جای سوال هم تو داستان زیاد بود و در ضمن کتاب پاورقی نداشت من در کل زیاد لذت نبردم از خوندنش برام یه داستان فوق معمولی بود

نظرات خوبی در مورد کتاب نوشته شده مثلا نظر آقای فرزاد .کتاب رو حین خواندن دوست داشتم،در پایان کتاب انگار چیزی سرم خورده بود،گیج بودم.سبک کتاب اینطوری بود!

داستان کتاب و ترجمه زیبا روان و قابل لمس هست متاسفانه پایان کتاب برای من ملموس نبود انگار نویسنده نگهان دست از نوشتن کشیده….

کلا سبک خاصی داره مودیانو باید رها با متن پیش بری شخصا خوشم اومد از داستانش هرچند بعضی جاهاش مبهم بود

اگر ان شالله خواستین سفری به پاریس داشته باشین شتید کتاب بدرد تون بخوره. برای منی که پاریس نرفتم اصلا بدرد بخور نبود 🤦

داستان دوست داشتنی ای بود.

داستان های پاتریک مودیانو برای آدم های با روحیه‌ی لطیف و احساساتی انگار نوشته میشه

نمونه کتاب رو خوندم انقدر شرح احوالات درونی نویسنده زیاده آدم حوصله ش سر میره.