نظرات کاربران درباره کتاب صد سال تنهایی

فایل کتاب سانسورهای ریز و درشتی داره که نبودنش باعث میشه که نشه درست درمورد ارزش ادبی کتاب نظر داد خوندن اون قسمت‌ها برای دادن نظر لازمه و اینجوری با سانسور کردنشون خواننده اعتمادش به طاقچه رو از دست میده

جالبه برام که خیلی‌ها نوشتن از صدسال تنهایی خوششون نیومده. به نظرم ارتباط برقرار کردن با صدساله تنهایی تخیل میخواد. شاید شعر خوان ها به خصوص کسایی که شعر معاصر و مدرن بیشتر خوندن بهتر میتونند با این کتاب ارتباط بگیرند. بی شک صد سال تنهایی شاهکاره تنها رمانی که چندین بار خوندم و هر چند سال دوباره میخونمش یا به شکل صوتی گوش میدم. چون روایتش خیلی گسترده است کاملا تو حافظه نمی‌مونه به خاطر همین هر بار میشه ازش لذت برد و تازگیش رو از دست نمیده. فاصله های روایب ی با تخیل مخاطب پر میشه و تصاویر شهر ماکوندو، خانه ای که اکثر شخصیت ها در اون به دنیا میان و خیلی از موقعیت ها کاملا تو ذهن مخاطبی که بتونه با این کتاب ارتباط بگیره میمونه. در مورد همنامی شخصیت ها هم یک شجره نامه مشکل رو حل میکنه... به هر حال این از اون رمانهاست که پیش برداشتمون رو از سبک رمان نویسی موقع خواندنش باید کنار بگذاریم. در بعضی موارد عادتهای ما از مطالعات قبلیمون در درک این رمان نه تنها چندان کمکمون نمیکنه بلکه ممکنه گمراهمون کنه!

من نسخه چاپی این کتاب رو با همین نشر و ترجمه چند سال پیش خوندم. ویراستاریش مشکل داشت اما سانسور نداشت .(شاید چاپ های جدید سانسور داره) اونایی که میخوان این کتاب رو شروع کنن اینو بدونن که اوایل کتاب شاید تا ۸۰ یا ۱۰۰ صفحه اول نمیشه باهاش ارتباط برقرار کرد اما بعد روند کتاب روان و قابل فهم میشه . من وقتی این کتاب رو خوندم فکر کنم ۱۸ سالم بود و کتاب های خیلی زیادی نخونده بودم و جزو اولین کتاب هام بود ولی تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم . کتاب عجیبیه ، اتفاقات نسل به نسل یک خانواده رو شرح میده . چون ۵ سال پیش خوندم چیز زیادی یادم نیست ولی اونچه که یادمه این هست که کتابیه که ارزش خوندن داره .

من نسخه ی چاپی این کتاب رو دارم این تو نسخه چاپیش ک غلط املایی یکم داشت و بعضی جاها بعضی کلمه ها تکرار شده بودن و ترجمه اش اونقد روان نیس ولی با این حال این کتابو خیلی دوست دارم ب نظرم کتاب قشنگیه