نظرات کاربران درباره کتاب ابله

شاهزاده میشکین جوان ساده دلیه که سال ها به بیماری صرع مبتلا بوده و در سوییس درحال مداوا بوده. به علت بیماری و ساده دلی بیش از حد به عنوان ابله شناخته میشه. بعد از سال ها به روسیه برمیگرده و آدم های مختلفی که با اون برخورد میکنن، جذب مهربانی، صداقت و درستکاریش میشن و همین موضوع باعث میشه درگیر موضوعات متفاوتی بشه.. ادبیات روس هیچ وقت نتونسته چندان علاقه ی منو به خودش جذب کنه. اگرچه که از خوندن شاهکارهای کلاسیک روس لذت بردم، ولی در عین حال با توجه به حجم زیاد و مکالمات طولانیشون، تموم کردنشون سخت بوده. با خوندن این کتاب، برای اولین بار بود که جز موارد معدودی حجم زیاد کتاب به چشم نمیومد و تقریبا تمامش رو با لذت و بدون خستگی خوندم. ابله شاید بهترین و مهم ترین اثر داستایوسکی نباشه ولی بنظرم پرکشش ترین و جذاب ترین اثرشه. دوستش داشتم :)

اولین نکته اینه که تقریبا نود درصد منتقدا این کتابو "بزرگ ترین کتابِ یکی از بزرگ ترین نویسنده های دنیا" میدونن...! و فقط "این نکته کوچیک" میتونه قشنگ این رمانو شرح بده! خوندن ابله به طور کامل میشه گفت "ملال آور" ه ولی مدام یه چیزی هست که نمیذاره شما نخونیدش.. ولی ویژگی داستایوفسکی که "شرح جزییات صورت و روانکاوی بر اساس چهره" ست تو این رمان تقریبا به حد اعلا میرسه..شما چند صفحه میخونید و وقتی که برمیگردین عقب اون چند صفحه فقط جزییات صورت یه آدم تو یه شرایط خاصو داره بیان میکنه!!! ویژگی های روان شناسانه ی رمان های داستایوفسکی نظیر نداره.. که البته ممکنه به نظر بعضیا خسته کننده باشه! در جایی از داستان میخونیم: "سال پیش با شخصی آشنا شدم که ماجرای عجیبی داشت، خیلی عجیب! این شخص یک بار همراه محکومان دیگر روی سکوی اعدام رفته بود و حکم اعدامش را خوانده بودند. جرمش سیاسی بود و قرار بود تیر بارانش کنند. بیست دقیقه بعد حکم یک درجه تخفیف مجازاتش را خواندند. ولی خب، در فاصله میان قرائت دو حکم، یعنی ۲۰ دقیقه یا دست کم یک ربع با این "یقین" زنده بود که "چند دقیقه دیگر به مرگی فوری خواهد مرد.." شاید واستون جالب باشه.. ولی این دقیقا همون اتفاقیه که واسه خود نویسنده تو زندگی واقعیش افتاده!! :) پ.ن: قطعا ترجمه ی آقای حبیبی فوق العاده ترین ترجمه ی این کتابه.

درباره این اثر درخشان چه می توان گفت به جز اینکه خواننده با یک شاهکار تاثیرگذار، قصه ای ملموس و توصیفی، روایتی تلخ و غم انگیز سرنوشت آدمی یکرنگ و محترم و با اصول در میان جماعت درندگان انسان نما، مواجه خواهد شد. ابله یکی از بهترین کتاب هایی است که من تاکنون خوانده و دست کم سالی یک بار، از سر علاقه و دلبستگی به شخصیت های داستان، بازخوانی اش می کنم. شدیدن به دوستداران ادبیات توصیه می شود.

ابله اولین آشنایی من با داستایوفسکی است. به طوری مجذوب شده ام که در صددم همه ی آثار این نویسنده را بخوانم... متن انقدر کامله که هرازگاهی آدم تعجب می کنه که چجوری تونسته همچین داستانی را بنویسه؟... خیلی قوی نوشته شده و به همه ی جزییات توجه شده. اینجاست که متوجه میشین بقیه نویسنده ها چقدر ضعیف می نویسن.البته نه همه شون ها... من نسخه ی چاپی شو دارم...شاهکاره...تشکر از برادرم که کادوی تولد برام همچین کتاب نفیسی خرید...

داستان ابتدا پرکشش بود اما آخراش پر از بحثها و سخنرانیهای خسته کننده و مبهم بود که فقط دوست داشتم ازشون بگذرم البته شاید بخاطر ترجمه نه چندان خوبش باشه، شخصیت اصلی داستان متفاوت و جالبه اما حال و هوای کتاب مثل تمام داستانهای کلاسیک روسی پر از خانواده هاییه که مدام تو زندگی دیگران سرک میکشن و شایعه درست میکنن و بدنبال پیدا کردن شوهر ثروتمند برای دخترانشون هستن که متاسفانه برای من جالب نیست اما مطمئنن در تبحر نویسنده شکی نیست.

به نظر من این رمان میخواد بگه که آدم خیلی خوب و روراست هم بدرد نمیخوره و باعث آسیب رسیدن به اطرافیانش میشه و همچنین روی دیگر این موضوع این است که جامعه قادر به هضم و پذیرش انسان کاملا صادق نیست البته در رمانهای داستایوسکی از هر شخصیت میشود نتجه ای گرفت

من این کتابو با ترجمه ی سروش حبیبی خوندم ترجمه ی خیلی روانی داشت بدون هیچ اشتباه تایپی مفهوم کتاب فوق العاده بود

داستانی پر از شخصیت که اولش سرگیجه می‌گیرید از این همه اسم! قهرمان اصلی داستان شاهزاده میشکین است. سابقهٔ حملات صرع باعث شده بود که او ابله به نظر برسد. او پس از یک دورهٔ درمانی در سوییس پس از سال‌ها به کشور خودش برمی‌گردد. در مسیر بازگشت به روسیه و در قطار با افرادی آشنا می‌شود که سرنوشتش با آنها گره می‌خورد و تا پایان داستان با آنها همراه هستیم. شاهزاده را ابله می‌خوانند، اما آنچه در کل داستان از او می‌بینید راستی، سخاوت، و بخشندگی است، و آنچه از دیگران می‌بینید طمع، پول‌پرستی، حسادت، توطئه‌چینی و مجموعه‌ای از صفات بد دیگر. ماجرای داستان حول زنی به نام ناستازیا است که شخصیت پیچیده‌ و شاید متزلزلی دارد و هستهٔ اصلی داستان را شکل می‌دهد. او خواستگاران زیادی دارد که مهم‌ترینشان شاهزاده و فرد دیگری به نام راگوژین است... داستایوفسکی سعی کرده روسیهٔ آن زمان و انحطاط اخلاقی مردمانش را به تصویر بکشد. اما تا حدودی هم فضا را خیلی منفی و ناامیدکننده نشان داده، طوری که خواننده در پایان نتیجه می‌گیرد که پاکی و درستی هیچ نتیجه‌ای ندارد و در این دنیا هر چقدر هم که درستکار باشی، نه تنها نمی‌توانی روی اطرفیانت تأثیر بگذاری، بلکه شاید خودت هم تحت تأثیر آنها قرار بگیری. شخصیت‌های زن داستان هم برایم قابل هضم نبودند و اصلاً نمی‌توانستم درکشان کنم.

زیبا و عمیق ، روح و روان ادمو جلا میده وقتی شروع کردم با خودم میگفتم شاید دیگه نخونم . فکر نمیکردم تمومش کنم ولی اینقدر حس خوبی داره که تا اخرش خوندم هر چند خوندنش طول کشید ولی خوش گذشت

خوندنش نزدیک یک ماه طول کشید ولی واقعا از بهترین کتابایی بود که خوندم بطوری که یجورایی وابسته شدم به شخصیتای داستان و پایانش باعث شد کمی احساس ناراحتی کنم.

فکر کنم دارم بدترین ترجمه ی ابله رو میخونم... سروش حبیبی و مهری آهی بخونید،اشتباه منو نکنید😓

برای من کتاب اول و کتاب چهارم کشش خوبی داشت ولی اواسط داستان با مکالمه های طولانی و بی معنی واقعا خسته کننده بود. با این حال این کتابیه که هر کس باید حداقل یکبار در زندگی بخواند.

لذت این کتاب وقتی است که خودت جز کدام شخصیت های این کتاب هستی😃

میتونم بگم بهترین کتاب داستایوفسکی بود.پر از اسم های مختلف که بعضی وقت ها آدم رو گیج می کرد. اما شخصیت سازی بسیار عالی داشت و من خیلی با نقش اول داستان که یک پرنس بود ارتباط برقرار میکردم.

فقط ترجمه سروش حبیبی

این دومین کتابی بود که از داستایوفسکی میخوندم و مثل برادران کارامازوف منو مسحور خودش کرد. واقعا این نویسنده در خلق اثر و شخصیتها قلم بی نظیری داشت. بی نهایت شیفته شخصیت بی غل و غشِ پرنس شدم.به نظرم پاکدل و بهترین آدم داستان پرنس بود ولی از نظر شخصیت های کتاب چیزی جز یه ابله نیست😒 توضیح بیش از این جایز نیست، چون به نظرم ادبیات روس و مخصوصا نوشته های داستایوفسکی انقدر توصیفی هست که برای درک اون فقط باید مطالعه بشه. من این کتاب رو از نشر چشمه و با ترجمه عالی آقای سروش حبیبی مطالعه کردم. پیشنهاد می کنم اگه دوست دارید این کتاب رو مطالعه کنید از همین ترجمه استفاده کنید چون واقعا روان و بی نقصه.

ترجمه دیگه ای از این کتاب رو خوندم. پرنس میشکین که برای مداوای بیماری صرع به سوییس رفته بود به روسیه برمیگردد و وارد دنیای آدم های اشرافی می شود که به ثروت و زیبایی توجه دارند. پرنس که بسیار ساده و پاک است، به خاطر مهربانی، گذشت و صداقتی که نسبت به همه دارد، ابله خطاب می شود در عین حال او را تحسین می کنند. به جز پرنس شخصیت های دیگه داستان رو اصلا دوست نداشتم بخصوص شخصیت های اصلی زن.

این داستان شاهکاره واقعا

خوب بود

از دستش ندید عالیه،جزو کتابای مورد علاقمه

شاهکاری دیگر از داستایفسکی اما ای کاش ترجمه سروش حبیبی قرار داده میشد

کناب شبیه به یک صفحه ی سفیده که رنگ های مختلف روی اون میلغزند و هر لحظه به یک شکل درمیان اما وقتی به میشکین میرسند اصل و حقیقتشون مشخص میشه ، شاهزاده میشکین انقدر وجود و ذات بی نقصی داره که برای قدرت. طلبی های گانیا خوی درنده ی راگوژین و جدالهای بی انتهای درون تک تک شخصیت ها با خودشون غیر قابل تحمله شما در تک تک لحظات کتاب میتونید لحظات قبل از اعدام رو که شاهزاده تعریف کرد ببینید تفاوت شاهزاده و دیگر شخصیت ها این بود که اونها به تابلوی مرگ مسیح خیره شده بودند...... این کتاب میتونه یک تصویر روشن از بلایایی باشه که انسان گرایی و مادیگرایان متفاخر بر سر معنای واقعی انسان و هستی و اخلاق آوردند

تقریبا نصفشو خوندم.شباهت و طولانی بودن اسامی و ألقاب دیوونت میکنه. کتاب جنایت و مکافات تشویقت میکنه به ادامه داستان ولی کتاب أبله نه جذبت نمیکنه که ادامشو بخونی

رمان طولانی ولی در عین حال جذابی بود. شخصیتهای داستان هر کدوم سرنوشت خاص خودشون رو داشتن.

کتاب های داستایفسکی و تولستوی که کلا خوبند. اما این کتاب رو بخاطر اینکه یک شخصیت اصلی داشت دوست داشتم، برعکس کتاب شلوغ و پرشخصیت جنگ و صلح (البته اونم عالیه ) ترجمه سروش حبیبی رو خوندم.

اگه پولدار شدم اینو حتماً میخرم، صد صفحه اول نمونه ش که فوق العاده بود

شرح حالی از افرادی که هر روز میبینیم

کتاب و ترجمه هر دو عالی هستند.بقیه کتبهای داستایوسکی رو هم بذارید.

برادران کارامازوف شاهکار بود از دید من اما اینم در برخی موارد حتی گیراتر از اونه. البته اون ی نگاه نقادانه خاصی داشت ک این کمتر داره اما بیشتر غرق داستان میشی در این؛ هر چند انگار دیوونه خونه باز شده و این آدمها همه رد دادن. قلم ایشون فقط صبوری رو به چالش میکشه و یهو مسیر داستان عوض میشه و هیجان میاد اما تا اون نقطه باید صبور بود. سپاس از طاقچه 😎😎

این کتاب داستان جذابی داشت و غیرقابل پیش بینی بودن سیر داستان من رو مشتاق به خوندن میکرد، شخصیت ها مثل نوشته های دیگه داستایفسکی با نگاه روانشناسانه، دقیق و بی نقص ایجاد شده بودن و برای من جزئیات زیاد داستان آنچنان اذیت کننده نبود، فقط من بخاطر شخصیت های زیاد داستان و سختی اسم های روس، اوایل داستان اسامی شخصیت ها رو یادداشت داشتم و چک میکردم، در کل نمیتونم بگم بهترین کتاب داستایفسکی بود اما جذابت خودش رو داشت.

اوایل که داشتم این کتابو میخوندم عاشقش شده بودم اول داستایفسکی کتابو با جمله ها و موضوع های قشنگ شروع کرد که خیلی آدمو جذب میکرد . ولی رفته رفته حس میکنم از جذابیت داستان کم شد و حتی بعضی جا ها حوصلم سر میرفت واقعا ولی بعد از چند صفحه دوباره به جاهای قشنگ میرسید کلا حس میکنم رویه ی کتاب اینطوری بود . بعضی از جمله ها و بحث های کتاب خیلی زیبا و بعضیا بنظرم خیلی خوب نبوده... و حس میکنم فرهنگ اون سالای روسیه خیلی با وضعیت الان ما متفاوته . و بعضی از جمله ها و بحث ها واقعا برای ما غیر قابل تحمله .

ی سریال خیلییییی خوب!!!!! اشتباه ننوشتم.این رمان به طور شگفت انگیزی توی شرح وقایع و بیان افکار شخصیت ها تحسین برانگیز بود جوری که موقع خوندنش احساس می‌کردم دارم ی سریال با بازی تیموتی شالامه و ال فانین و جواد عزتی و ... می دیدم که خیلی ام باهاش حال میکردم انقد شخصیت پردازی دقیق و خوب بود که آدم دهنش باز می موند. هرچند علت خیلی از رفتارای آگلایا رو نمی فهمیدم در ضمن این فکر که چقد جامعه اون موقع روسیه با جامعه کنونی ما مشابه در طول خوندن کتاب ولم نمی کرد و خودمو در جایگاهی نمی‌بینم که بخوام این نویسنده رو زیرسوال ببرم ممنون از طاقچه که این کتابو توی طاقچه بی نهایت در دسترس قرار داده!!!!! پ.ن: اسامی خیلی ام گیج کننده نیستن(این کتاب اولین کتابیه که از ادبیات روسیه خوندم و واسم قابل فهم بود)فقط موقع خوندن یکم دقت کنین و در نظر بگیرید که هری پاتر و پرسی جکسون نمی خونید یکم واسه خوندنش بیشتر تلاش کنید🫡

این اولین آشنایی من با ادبیات روس بود و باعث شد که به ادبیات روسی علاقه مند بشم و کتاب های دیگر از داستایوفسکی رو بخونم.بدون در نظر گرفتن اسم های سخت روسی ،باید بگم داستایوفسکی و رمان هاش فوق العاده ان و سبک فوق العاده متفاوتی دارن .پیشنهاد میکنم

ابله داستایوفسکی طولانی، ملال اور و غم انگیز بود و به پای جنایت و مکافات نمیرسید. طولانی بودن داستان به شخصیت پردازی و روند داستان کمکی نمیکرد و فکر میکنم صرفا بخاطر امرار معاش از کتاب بود (چون فصل به فصل منتشر میشد). اگر مثل من به آثار داستایوفسکی علاقه دارید میتونید امتحانش کنید.

اولین کتابی که از داستایوفسکی خوندم این کتاب بود در واقع اولین کناب روسی بود که میخوندم یادمه جزییاتش برام عذاب اور بود و خسته کننده پیش رفتم و تمومش کردم ذهنم درگیر شد تا مدتها بهش فکر کردم دلم سوخت برای شاهزاده میشکین به کم گذشت دلم تنگ شد برای کتاب یه کم گذشت گفتم هیچ کتابی ابله نمیشه و هنوزم که هنوزه بهترین رمانی هست که خوندم خیلی عجیبه اما عین واقعیته. و داستایوفسکی شد معیار من برای یک نویسنده خوب. حتما باز هم مطالعه اش میکنم این دفعه با ارامش بیشتر و جرعه جرعه می نوشم کلمات این شاهکار رو

درود خدمت کتاب‌باز های عزیز، مثل همیشه داستایفسکی قوی واقع میشه. هیچ حرفی راجب این کتاب نمیزنم. فقط شاهکار. | خوش بخوانید.

خواهش میکنم این کتاب با فراقت بخونید بسیار زیباست

داستایوفسکی یکی از نویسنده های مورد علاقه ی منم هست.همه ی کتاب هاشو رو دوست دارم و همچنین این کتاب،خیلی بینظیر بود.🍃👍

آثار داستایوفسکی رو فقط با ترجمه‌های سروش حبیبی بخونید. فوق‌العاده زیباست نثرشون. اصلا خودش کلاسه درسه

من نسخه نمایشی این کتاب رو شنیدم و داستانش رو متوجه شدم جالبه که یک انسان اون هم شاهزاده چطوری میتونه اینقدر ساده باشه ک انتهای داستانش بشه نابودی خودش و زندگیش...و حتی گاهی زندگی دیگران!! ولی خب همیشه ساده بودن ناشی از صداقته.. شاید میخواد بگه نمیشه همیشه صادق بود... تنها مشکل این داستان اینه که تا اواسط داستان واقعا نمیتونسم اسامی رو یاد بگیرم واقعا سخت بودن😀

من ترجمه سروش حبیبی رو خوندم و به نظرم بهترین ترجمه برای حبیبی هست و درباره کتاب همینقدر بگم که زبانم قاصره در اینکه این کتاب رو وصف کنم

به شدت زیباست عالیه عااالی

وقتی اسم داستایوفسکی وسط باشد هر توضیح دیگری مسخره می نماید .محشر. ترجمه هم عالی و روان .

من این کتابو با مترجمی به نام مشفق همدانی خوندم که ابله با این ترجمه حرف نداشت باقیه کتابارو مثل ترجمه‌ی این کتاب رو نمیدونم

من هم این کتاب رو از روی نسخه چاپی خوندم ترجمه" آرزو خلج مقیم" و انتشارات "نیک فرجام" با اینکه نوبت چاپ چهارم بود اما متاسفانه کتاب پر از غلط های املایی نگارشی و حتی ناروای ترجمه ای بود. اما درباره خود کتاب باید بگم دوستان خوب اشاره کردند این اثر مثل اکثر آثار قرن ۱۹ پر از ذکر جزئیات ریز و حوصله سر بر میشه بخصوص وقتی که شخصیتهای داستان شروع به فلسفه یابی های زندگی میکنند مثلا در شبی اپولیت( جوانی مسلول ک چند هفته تا پایان عمرش باقی نمانده) متن بسیار بلندی را به عنوان وصیتنامه میخواند یا سخنرانی های پرنس میشکین در مهمانی آخر ژنرال اپانچین نگاه در خور توجه ای که یافتم این بود که نویسنده شخصیتها را بر اساس رفتار و گفتارهاشون قضاوت نمیکند معیار او که همان معیار ابله یا پرنس میشکین می باشد احساسات است برای همین در انتهای داستان در حالی که ممکن است که شما فکر کنید در دنیای این قصه که پر از آدمهای ریاکار و پرحیله و توطئه چین حتی مردمان یک شهر کوته بین و شایعه ساز وجود دارد در انتها از هیچکدام خشمگین یا گله مند نیستید داستان در انتها سرگذشت غریب و تراژیک دارد

چرا ترجمه ی خوب رو نمیزارن چون ما داریم وقت میزاریم و هزینه میکنیم!!!!!!🤔😔

ی دوستی دارم حرف خیلی قشنگی زد اینکه از نظام شوروی صرفا همین ادبیات مونده اما چه ادبیاتی داستایوفسکی ،تولستوی،چخوف،گوگول... ی شاهکاره دیگه از داستایوفسکی مطمئنا با اینکه طولانیه اما زود تمومش میکنید،فقط کافیه شروع کنید

فروپاشی شخصیت ها در داستان های. نویسندگان معاصر روسیه یعنی سقوط حکومت تزار ....

دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید

هر کدوم از کتاب های داستایوفسکی رو میخونم میگم این دیگه بهترین اثرشه ولی با خوندن بعدی شک میکنم چون اصلا نمیشه روی دانش این فرد و ذهن خلاقش حساب کرد که دفعه بعد شاهکار خلاقانه تری رو خلق نکرده باشه این کتاب خیلی منو جذب کرد به خاطر داستان قشنگش و هر چقدر هم که بیشتر میخوندی جالب تر و پر ماجرا تر میشد ✨