نظرات کاربران درباره کتاب مامان و معنی زندگی

در مواجهه با غم ، سوگ و یافتن معنای زندگی کمکتون میکنه

کتاب های یالوم واقعا ارزش خوندن دارن به نظرم همشون رو مطالعه کنید. این کتاب هم در مواجهه با مرگ و این گونه مسائل خیلی کمک کنندست،متن روان و خوانایی داره و نیازی نداره که خیلی اطلاعات و دانش داشته باشین.

کتاب بسیار پر محتوایی بود و همچنین پر از داستان که قشنگ مطلب رو به من تفهیم کرد و باعث شد که روزی سه ساعت کتاب رو بخونم و سه روزه تمومش کنم. نویسنده چنان تصویر سازی میکنه که حس میکنی خودت درون داستانی. بسیار لذت بردم ✌️🙏👏

این کتاب به خوانندگان می آموزد چگونه حصارهای خودساخته اطراف خودرا بشکند ودست از لجاجت با من حقیقی بردارد. می آموزد که گاهی حل مساله زمان براست. می آموزد که با آنچه آزارت میدهد چه برخوردی داشته باش. میتوانی تغییرش بده نمیتوانی حذفش کن و درنهایت آن را بپذیر و باورش کن

داستان ها به جز یکی (که تخیلی است) بر اساس ماجراهای های واقعی هستند که برای دکتر یالوم و مراجعانشون اتفاق افتادند که باعث شدند دیدگاه شون نسبت معنی زندگی تغییر کنه...بهترین اثریه که از یالوم خوندم.

عالیه

فوق العاده س پیشنهاد میکنم حتما مطالعه کنید

بنظرم ارزش خوندن داره.یالوم لابه‌لای داستان هاش به مفاهیم اگزیستانسیال میپردازه.شخصیت‌پردازی و داستان خوبی داره!نویسنده در یک بخش مجزا بنام پی‌نوشت،سیرتاپیاز تمام شش داستان رو توضیح میده.از اینکه چطور ایده‌اش به ذهنش رسیده تا اینکه کجاهاش براساس واقعیه کجاهاش ذاییده تخیل.

این کتاب داستان هایی داره که عمدتا به مرگ اشاره داره مثلا یک داستان رابطه نه چندان جالبش با مادرش رو بعد از مرگ مادر تفهیم میکنه یا به عنوان مثال داستان دیگه به رواندرمانی خانمی میگذره که از مرگ اقوامش به خصوص همسرش آسیب دیده یا در داستان دیگه رواندرمانی افرادی که در معرض خطر مرگ ناشی از سرطان هستند و شکل گیری گروه درمانی رو روایت میکنه. و داستان های دیگه که شاید کمتر به مرگ اشاره دارن. برای من چندان جالب نبود. در واقع کتاب درسهایی هست که خود اروین یالوم از بیمارانش گرفته و خب برای من از یک جایی به بعد خسته کننده شد و از طرفی در دو داستان فکر کنم حتی حس کردم که رواندرمانی تصادفی به نتیجه خوب منجر شد و خود رواندرمانگر از مسیر پویا و فکر شده بهش نرسید! در کل آن چنان برام متحول کننده متاثرکننده چالش برانگیز و غیره نبود و از طرفی نگاه اگزیستانسیالیستی هم شاید چندان مطابق سلیقه ام نبود ولی اونقدر هم اذیتم نکرد. یک نکته دیگه که خیلی به چشمم میومد شاید ابراز وجود خود اروین یالوم به عنوان انسانی بود که گاهی ضعف داره و چه بسا لازمه که درس بگیره از وقایع و این خودش جالب بود برام. چون فکر میکنم اساسا انتظار نداریم رواندرمانگرا ضعف داشته باشن و انگار باید جواب همه مسائل رو بدونن یا احساس ناخوشایند از بیمار نگیرن که با ذات انسان مغایره. ولی در کل کتاب رو به افرادی با سلیقه خودم توصیه نمیکنم!

به شدت داستان پردازی تکراری و ضعیفی داره نسبت به کتاب های دیگش

بینظیر