نظرات کاربران درباره کتاب به گزارش زنان تروا

خیلی وقت بود یک کتاب رو یه نفس نخونده بودم از اون مدل کتابا بود همه ی احساساتم درونش دخیل بود یه جا احساس نگرانی یه جا احساس خشم یه جا احساس بدبختی یه جا احساس شادی توام با انتقام یه جا احساس محزونی یه جا احساس بدبختی و شقاوت و یه جا احساس پیروزی و حسرت ... این نمایشنامه خوب تونسته بود دو تا متن رو باهم تلفیق کنه و جزو نمایشنامه هایی که بسیار دوسش دارم جزو کتاب هایی بود که گذاشت کاملا خودم رو درونش حل کنم.

از دو نمایشنامه‌ای که خانم ثمینی و آقای رضایی‌راد اساس قرار داده‌اند، «زنان تروا» را خوانده‌ام که به معنای واقعی کلمه تراژدی بود. آن طرف که در جنگ شکست می‌خورد، چه فرجامی دارد؟ چه بلایی بر سر زنان می‌آید؟ جنگ، آن روی تاریک سرشت آدمی را نمایان می‌سازد و انسانیت در این میانه محو می‌شود. از عواقب شوم جنگ گریزی نیست. در این نمایشنامه شاهدیم که رنج و اندوه هکاب به خشم بدل می‌شود و زنان تروا را همراه خود می‌سازد. همان‌گونه که خود هکاب می‌گوید، او آبستن است، اما پدر نوزاد ترواست با همهٔ لاشه‌هایش و همهٔ فاتحانش. هکاب از این نمایشنامه فراتر می‌رود، او می‌تواند هر زنی باشد، هر زنی آواره و بی‌وطن و بی‌خانواده‌شده پس از هر جنگی... تاریخ را همیشه فاتحان نمی‌نویسند، گاهی مغلوبان روایت می‌کنند. زنان تروا از فرجام شکست گزارش می‌دهند، گزارشی سرشار از اندوه و رنج و خشم.

دو نمایشنامه نویس عزیز با سختی و تلاش زیاد دو نمایشنامه رو باهم تلفیق کرده بودن و کمی اون رو برای خواننده های امروزی معاصر تر کردن تا راحت تر ارتباط بگیرن و خب داستانی بود که به خوبی مجذوبت میکرد راستش این دومین نمایشنامه ای هست که میخونم و خب تجربه زیادی در نمایشنامه خوانی ندارم اولین نمایشنامه ای که خوندم چهار صندوق بود که به خوبی تونستم باهاش ارتباط بگیرم و چنین انتظاری رو هم از خوندن به گزارش زنان تروا از خودم داشتم ولی خب نمیدونم اینبار خیلی نتونستم ارتباط بگیرم هرچند مفهوم کلی رو به خوبی متوجه شدم داستانش برمیگرده به شکست تروا از یونان که هممون داستان اسب چوبی رو به خوبی میدونیم و این بعد از اونه بعد از شکست تروا و کشته شدن تمام مردانش، داستان از زبان زنان بازمانده از این جنگه که میگن چه ها بر سرشون میاد داستان زنانی که جنگ رو شروع نکردن و حتی رای مخالف هم دادن ولی باز هم بازیچه دست مردان جنگجو شدن بهانه ای شدن برای جنگ و در نهایت تمام بار فلاکت جنگ به دوش اونها افتاد و باز هم همین زنان برای مردان، برادران، همسران و پسرانشون اشک ریختن و امید داشتن به نجات یافتن بعضی قسمت ها دیالوگهایی به شدت میخکوب کننده داشت که حسابی به فکر فرو میبردت. این نمایشنامه خلاصه ای داستان وار از حقایق دنیا واقعی بود، داستانی آمیخته به تلخی حقیقت دنیایی که در اون زندگی میکنیم، همه خوب میدونیم پایان خوش فقط یک امید واهی و افسانه است و این حقیقت تلخیه که به کرات در این نمایشنامه بهمون نشون داده میشه. در کل ارزش یکبار خوندن رو داره تا حدودی احساسات رو درگیر میکنه و خواننده رو به فکر وامیداره