نظرات کاربران درباره کتاب داریوش دادگر: نظم هخامنشی و ظهور هویت ایرانی

با تشکر از توضیحات شما

پس از حمله اسکندر به ایران و به‌ویژه در دوران حکومت سلوکیان و سپس اشکانیان، بسیاری از اسناد، سنگ‌نوشته‌ها، و روایت‌های رسمی درباره‌ی پادشاهان هخامنشی از بین رفتند یا تضعیف شدند. در این دوره، حافظه‌ تاریخی مردم ایران درباره‌ی هخامنشیان کمرنگ شد. به همین دلیل، منابعی که فردوسی در اختیار داشت، مثل خدای‌نامه‌ها، بیشتر بر پیشدادیان، کیانیان، و سپس ساسانیان تمرکز داشتند. فردوسی شاهنامه را از منابع پهلوی مانند «خدای‌نامه» استخراج کرد. این منابع، تاریخ ایران را افسانه‌ای و اسطوره‌ای بازگو می‌کردند. در این روایت‌ها، دوره‌ای که با پیشدادیان و کیانیان روایت می‌شود، معادل فرهنگی یا اسطوره‌ای دوران مادها و هخامنشیان است، اما نام واقعی کوروش، داریوش یا خشایاشا در آن‌ها نیست. ساسانیان که پایه‌گذاران آخرین شاهنشاهی پیش از اسلام بودند، گرچه ادعای تبار به هخامنشیان داشتند، اما در عمل تاریخ هخامنشی را در منابع رسمی کم‌رنگ یا حذف کردند، تا خود را احیاکنندگان راستین ایران باستان معرفی کنند. بنابراین در منابعی که به فردوسی رسیده، هخامنشیان عمدتاً غایب‌اند. (باید متذکر بشوم که هرودت یک مورخ یونانی است که با اینکه از ایرانی ها دل خوشی نداشته، با این حال پادشاهان شون و مملکت داری شون رو مورد ستایش قرار داده)

اینکه چرا اسمش در فلان جا نیومده پس نبوده منطق خوبی نیست اسم شما هم در کتابها نیست پس وجود نداری احتمالا اسم مبارک پیامبر در تورات و انجیل هست اما نه با اون اسمی که شما میشناسی

توی تاریخ طبری و فارسنامۀ ابن بلخی که کوروش هست. حالا شما زیاد اهل مطالعه نیستی مسالۀ خودته.