نظرات کاربران درباره کتاب گاوخونی

گاوخونی جعفر مدرس صادقی از نظر من بعد از بوف کور هدایت بهترین رمان کوتاه یا داستان بلند فارسی ست، از جمله کارهایی که با وجودی که قبلا بارها خواندمش، بعد از گذشت چند سال دوباره میخوانمش. اینجا هم کهن الگوهایی وجود داره که مخاطب فارسی زبان به خوبی می‌تونه باهاش ارتباط برقرار کنه و تبدیل به نمادهای جمعی بشه. داستان آنقدر روان و فصل ها آنقدر پیوسته است که انگار نویسنده در یک نشست آن را نوشته باشد. مشخصه که راوی این روایت را درون خودش زیسته. کلیت اثر فضایی سیال، رویاگونه، خوابگذارانه و شاعرانه دارد. چیز دیگری که در مورد تمام کارهای مدرس صادقی صدق میکند نثر ساده و در عین حال موسیقیای اوست. زبان در عین سادگی، پخته و یکدسته. مشخصه نویسنده به نثر فارسی تسلط خوبی داره. صادقی از جمله نویسندگانی نیست که تکنیک های زبانی و روایی خودش را به رخ مخاطب بکشد یا آن را برجسته کند تا از اثر بیرون بزند. راوی داستانش رو روایت می‌کنه و این توانایی ها در جریان داستان و در بعضی بزنگاه ها خودش را نشان میدهد.

فیلمش را که چند سال پیش دیده بودم، چنگی به دلم نزده بود چون شبیه کتابی صوتی و فاقد کیفیت کارگردانی بود. اما کتاب را که خواندم، حس کردم قالب داستان همان چیزی است که برازنده این روایت است. اعتراف میکنم که در تمام داستان ردپای بیگانه آلبر کامو را حس میکردم. حس بیمعنایی و پشت پازدن به همه چیز و درگیر فتیشهایی بودن و موشکافی از درونیات آدمیزادی که با دنیای خودش هیچ طوری نمی سازد و با زوایای خوبش، مثل همسری که خیلی خوب است و مغازه ای که سرمایه اش است، بیش از سایر چیزها نمی سازد و همچو رودی است که به باتلاقی میریزد در نهایت. فکر میکنم چقدر از این آدمها پیرامون ما هستند و چقدر زندگی ما میتواند فارغ از روانی و خروشانی اش چنین سرنوشتی داشته باشد

به نظرم بهتره قبل از خوندن کتاب، نقد و برسی‌هاش رو بخونید تا مفاهیم و احوال نهفته در نمادهای داستان، براتون بی‌معنی به نظر نرسه. . همین قدر بگم که کتاب، شرح حال کسایی هست که بین مدل‌های شخصیتی مختلف، خیال و واقعیت عقل و قلب و... دوراهی‌های مختلف سرگردان اند و فقدان یکی از نزدیکان (ولو دوستش نداشته باشند) اونا رو بیش از پیش در مسیر زندگی، خیال و خاطرات شون حیران و غرق می‌کنه . در کل، کتاب قشنگی هست و قلم رَوونی داره👍 البته به شرط خوندن نقد و برسی، قبل از خوندن کتاب.

داستان در وهله اول ممکنه عجیب به نظر بیاد اما خب اگر درش عمیق بشید و نقدهای کتاب رو بخونید متوجه میشید که با یک داستان نمادین رو به رو هستید.در کل جالب بود و پسندیدم.

داستان غریبیه از آدمی که خاطرات پدرش رو به یاد میاره... فضاسازی‌ها و حال و هوای مکان‌ها و خاطرات بسیار تاثیرگذارن و حس و حال گنگ و مه‌آلود یادآوری خاطرات کودکی یک آدم رو به خوبی منتقل میکنه...

داستانی روان و گیرا که به نظر من خیالات و اوهام جوانی را نشان می داد که دقیقا نمی دانست با خودش چند چند است. به افرادی که به داستان ایرانی علاقه دارند؛ پیشنهاد می کنم بخوانند.

باید تو زنده رود خوب شنا کنی و ی روزی ام بری و تو گاوخونی محو بشی. اگه از گاوخونی بترسی، هیچ وقت نمیتونی تو زنده رود شنا کنی. شیرجه بزن ... بپر ... شنا کن ...

من اینجور آدم های درون‌گرا و شبه افسرده و ضداجتماعی رو میشناسم . کنار اومدن باهاشون خیلی سخته....

داستان جالبی بود.

افتضاح