نظرات کاربران درباره کتاب اول شخص مفرد

برگ برنده‌ی موراکامی در داستان‌هایش، نشان‌دادن و پرداختن به جزییات بدیهی‌ای است که ما هم می‌بینیم اما به آن‌ها توجه نمی‌کنیم؛ چیزی که در این داستان‌ها از آن لذت می‌بریم همین جزییات است که کم‌کم داستان را می‌سازند. این جدای از داستان‌پردازیِ جادویی‌‌ای است که موراکامی بلد است انجامش بدهد. شخصیت‌های داستان‌ها هر آن ممکن است به هر سویی کشیده شوند اما این باعث نمی‌شود حوادث به نظر شما غیرمنطقی باشد.

کتاب متشکل از ۸ داستان کوتاه هستش که هر کدوم جالب و قشنگ بودند. توصیه میکنم بخونید.

به طور معمول آثار موراکامی رو میپسندم، اما احساس میکنم داستان های این کتاب نسبت به کتاب هایی مثل سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سالهای زیارتش یا به آواز باد گوش بسپار و کافکا در کرانه ضعیف تر بودن و من رو به خودشون جذب نمیکردن. داستان مورد علاقه ی من بین این داستان ها، اعترافات میمون شیناگاوا بود که از جهاتی بسیار شبیه به باقی آثار این نویسندست. من این کتاب رو مناسب برای یک تنفس بین همهمه های زندگی میدونم. یک مطالعه سبک.

مجموعه داستان بی‌نظیری است. موراکامی مثل همیشه، عناصر جادویی رو با اتفاقات و احساسات معمول زندگی ترکیب کرده و داستان هاش رو خلق کرده.

جذبم نکرد

حیلی شیک و دوست داشتنی منکه دوسش داشتم. اصلا آثار موارکامی را خیلی می پسندم