نظرات کاربران درباره کتاب یادداشت های زیرزمینی

(۳-۱۴-[۲۲]) "آگاهی خواستگاه رنج است" این کتاب تفسیری از همین جمله ی داستایفسکیه؛ آگاهیِ زیاد، انسان رو به انزوا میکشونه. کتابی به شدت انسان محور و فلسفی که رگه هایی از طنز هم در اون وجود داره، همین ویژگی باعث شده تا خوندنش خسته کن نباشه ( البته برای من که اینجوری بود)

طریقه نوشتن یک پیام مورد یک کتاب خیلی مهمه. وقتی کشی میاد و میگه هیچی دستتون رو نمیگیره واقعا معلوم نیست منظورش چیه؟ معلوم نیست دنبال چی میگشته و فقط داره احساساتش رو نشون میده. این طور توی قسمت توضیحات کتاب نوشته به نظر میاد این کتاب دقیقا دنبال اینکه ما وقتی حرف می زنیم حرف بدون منطق نزنیم چون کسایی که دارن میخونن یا گوش میدن قاضی هستن. بعد توی کامنت میگن که قیمت کتاب پایینه و به همون اندازه هم کتاب بی ارزشه. اگر قیمت کتاب بالا هم بود این کامنت کذار میتونست بگه قیمت کتاب نسبت به مطالبش خیلی بالاس. با اینکه این کتاب رو نخوندم و فقط توضیحات رو خوندم می تونم بگم این دوست کامنت گذار یه بار دیگه کتاب رو بخونه و به تیم تولید کننده کتاب هم توصیه می کنم خوشحال باشن و به کارشون ادامه بدن.

کتابی روانشناختی ازنویسنده ای بزرگ باترجمه ای خوب وقابل قبول، کتابی فلسفی، اجتماعی، روانشناسانه و...در کل؛ شاهکاری برای دوستداران داستایوفسکی ، فوق العاده ،بخوانید، ممنون ازطاقچه.

آیا آماده‌ی این هستید که تصویر خودتان را در شفاف‌ترین آیینه‌ی دنیا، ببینید؟ شاید این عنوان، سوال، شبیه تیترهایی باشد که روی ویدئوهای اینستاگرامی می‌بینیم و بعد که پست را باز می‌کنیم می‌بینیم که رو دست رودست خورده‌ایم، چون بیشتر از خودمان، هدف این پست جیبمان بوده. اما این تیتر واقعی است. این آینه را، آینه‌ی صادق ولی بی‌رحم را، راوی ۴۰ ساله‌ی این رمان با شیرین زبانی و بذله‌گویی جلوی ما می‌گیرد و در نور آگاهی ذره ذره تصویر پیدا می‌شود. درست است که آینه‌ی خوبی است اما تشکیل تصویر منوط به وجود نور است و حالا این گوی و این میدان. هر چه تصویر واضح‌تری طالب باشیم، باید نور بیشتری از خودمان ساطع کنیم. این رمان در دو بخش نسبتاً طولانی نوشته شده که در قسمت اول چرایی روایت و دوم بازگویی خاطراتی از گذشته‌ی راوی را می‌خوانیم. حسی که من بعد از خواندن داشتم، رهایی بود. از غل و زنجیری که بر بخش‌هایی از وجودم بسته شده بود، داستایوفسکی نجاتم داد.

کتابی کاملا با تم سیاه که کسی که فلسفه و روانشناسی بلده باید بخونه افراد عادی سردر گم و افسرده میشن‌ . الان حسم حس خوبی نیست ناراحتم

محشر بود... **اسپویل** این کتاب داستان انسانی است که چهل سال در زیرزمین زندگی می‌کند، با قوانین طبیعی سازگاری ندارد و نقد جدی به اونها داره نتیجه تمام این چهل سال رو قوانین طبیعی میدونه و نمیتونه هیچوقت طبیعتی که از قبل سرنوشتش رو براش تعیین کرده تا چیزی برای زندگی براش باقی نمونه رو بپذیره. در قسمت دوم اما می‌رسیم به شونزده سال قبل این شخص. جایی که این شخص بسیار منزوی و سرخورده بود.نمی‌توانست با انسان‌های اطرافش ارتباط بگیرد و گاها از آنها نفرت داشت و حس میکرد که آنها هم ازش نفرت دارن.از شرایط و وضعیت خودش خسته و ناامید بود و می‌خواست یکی بشه مثل اون هایی که ازش نفرت داشت اما تلاشش بی نتیجه بود و روز به روز حقیر تر میشد در چشم اون ها.حتی برای اشخاصی هم که اون رو تحقیر میکردن دنبال انتقام بود اما بی نتیجه بود و هرروز خشمگین تر می‌شد. این بین با دختری آشنا می‌شه که بسیار آرام هست این رو فرصتی می‌بینه برای ارضای حقارت خودش، هیچ‌کدام از حرف هایی که بهش می‌زد باب میل خودش نبود اما مجبور بود که دروغ بگه و یک انسان دیگه رو رنجیده خاطر کنه. عاقبت وقتی این کار رو انجام می‌ده به پشیمونی می‌رسه و دیگه هیچ راهی نیست برای جبرانش، برای جبرانی که نمی‌دونست اصلا چرا باید جبران کنه... قلبم تیر می‌کشه بهش فکر می‌کنم :)

فقط می‌تونم بگم که کتاب عجیبی بود و نیاز داشت چند جا رو چندین بار بخونم (البته نه بخاطر ترجمه، بخاطر محتوای فلسفی). نگارش بخش اول کتاب که به شکل اتوبیوگرافی بود واقعا جالب بود ولی برای من طوری نبود که پشت سرهم بخونمش ولی بخش دوم کشش داستانی زیادی داشت. شخصیت اصلی یک ضدقهرمان جالب بود ولی فکر نکنم دوباره بخوام بخونمش یا اولین کتابی باشه که از داستایوسکی به کسی پیشنهاد بدم!