نظرات کاربران درباره کتاب عصیان

هیچ چیز پایدار نیست و انسان ملغمه‌ای‌ست از باور‌ها و ضد باورها.

رمان عصیان یکی از برجسته‌ترین کتاب‌های نویسنده اتریشی، یوزف روت است که موضوع اصلی آن رنج و عصیانگری است. در این رمان کوتاه ما شاهد سقوط «آندریاس» از یک دنیای سرشار از امید و آرزو به یک دنیای سیاه و بی‌معنی هستیم که در آن رنج انسان‌ها به طور مساوی تقسیم نشده استداستان کتاب عصیان در یک بیمارستان معلولین جنگی آغاز می‌شود. جایی که سربازان دست، پا یا دیگر اعضای بدنشان را از دست داده‌اند. سربازانی که اکنون دیگر خطر جنگ از آن‌ها دور شده و «پیمان صلح آن‌ها با دشمن قطعی شده» است. با این حال آن‌ها باید خود را آماده جنگ تازه‌ای کنند. نبرد با درد، اعضای مصنوعی، پای از کار افتاده، شب‌های بی‌خوابی و آدم‌های سالم. در این بیمارستان همه عاصی و ناراضی‌اند اما «آندریاس پوم» از وضع موجود راضی بود. او با اینکه یک پای خود را از دست داده اما همچنان ایمان خود را حفظ کرده است؛ ضمن اینکه مدالی هم دریافت کرده بود. عقیده دارد اوضاع می‌توانست بسیار وخیم‌تر باشد. خیلی‌ها بودند که بیشتر از یک پای خود را از دست داده بودند. آندریاس وضعیت خوبی دارد و فریادها و نارضایتی دیگر معلولین را درک نمی‌کند. آن‌ها را کافرانی می‌داند که به چیزی اعتقاد ندارند و در برابر اقدامات حکومت نیز مقاومت می‌کنند. به همین جهت، آندریاس «با دیدن درد و رنج دیگران شادمان می‌شد.»روند تبدیل شدن آندریاس پوم از فردی که به خدا و حکومت اعتماد و اعتقاد دارد به کسی که کارهای آن‌ها را درک نمی‌کند در کتاب یوزف روت آنقدر دقیق و جزء به جزء روایت می‌شود که خواننده هم در کنار شخصیت اصلی در این رنج گرفتار می‌شود. زندگی آندریاس ناگهان به کلی تغییر می‌کندآندریاس به سادگی کلمه، یک قربانی است. ایمان او به ساز و کار جهان آنچنان نپخته است که عصیانگری تنها سرنوشت ممکن به نظر می‌رسد. در کتاب می‌بینیم که دولت و حکومت همیشه متعلق به طبقات برخوردار و مرفه است و روی خوش عدالت و آزادی فقط در مواردی است که به سرباز نیاز داشته باشند. رمان عصیان بسیار جذاب و خواندنی است و بعید می‌دانم خواننده پایان کتاب را فراموش کند.

داستان یک ناامیدی بزرگ... بسیار عمیق و فلسفی و در عین حال ادیبانه و زیبا ، داستانِ فروریختن ارزش ها و ناامیدی بزرگ انسان مدرن رو به تصویر کشید... [ و چقدر تصویر جلد با مناسبت و دقیق هستش ]

«مرثیه‌ای برای معصومیت از دست رفته آندریاس پوم» عصیان رُمانی است که هرچه انبوه خوانده‌ها در پسش تلنبار شوند باز هم در اندرون ذهن خواننده‌اش سوسو خواهد زد. یوزف روت بعنوان دو یا سومین اثر چاپی خود، با عصیان میخش را در زمین پهناور ادبیات می‌کوبد. از شاخصه‌های بارز این رمان شخصیت آندریاس پوم- قهرمان داستان- است. برعکس اغلب رمان‌های شخصیت‌محور که تحلیل و توصیفی مو به مو از کاراکتر ارائه می‌دهند، روت در عصیان قهرمانش را کاملاً دم دستی، ساده و همراه با کلی‌گویی معرفی می‌کند. با پیش‌رفت داستان و چرخیدن در ذهنیات آندریاس این شناخت ژرفا پیدا می‌کند اما نه آنطور که مَثل در آثار داستایوفسکی شاهدیم. در عین حال این شمای کلی به هیچ وجه موجب نمی‌شود تا شخصیتْ دورافتاده بماند بلکه گام به گام آنقدر شباهت مابین او و خواننده‌اش شکل می‌گیرد که ناچار به همذات‌پنداری با او هستید. همین هم است که خطابه‌ی غرّا پایان داستان از زبان او فریاد برآمده از عمق جان هر انسان ستمدیده و آزاده جانی است. تمهید دیگر روت در ترسیم این چنینی شخصیت اصلی پدید آوردن آدمکی است که طنازانه در دل طنز تلخ داستان جای بگیرد. مطابق دسته‌بندی نوتروپ فرای او از جنس قهرمان‌های کمیک است؛ قهرمانی که نه بر ما برتری دارد و نه بر محیط خویش. او همواره طالب ترحم از سوی مخاطبش است. از دیگر نکات برجسته عصیان تلخیِ طنزِ شرمسازی است که دست از گلوی خواننده برنمی‌دارد. به حق در برخی گفتگوها و موقعیت‌ها خنده به لب می‌نشیند اما این خنده از سر آسودگی نخواهد بود که همراه آن شرمساری است. آنچه تا بدینجا رفت وجوه اونتیک رمان را تشکیل می‌دهد و اما در ساحت اونتولوژیک با ساختاری ضد جنگ، آنارشیستی، سکولار و انسان‌شناسانه طرفیم. به مدد تکرار این مفاهیم است که ادبیات یارای آن را دارد تا داعیه‌دار نجات بشر شود. پرداخت لابه‌لای اینان در عصیان از نقاط قوتی است که استخوان لای زخم می‌گذارد. و در آخر در شرحی مختصر از رمان می‌توان گفت با خوشبختی و سپس سیه‌روزی یک رزمنده جنگ روبروایم. خوشبختی خودساخته و سوری که آن را مدیون حکومت می‌داند و پس از سکندری خوردن در عالم واقع متوجه می‌شود پلیدی‌ها بیش از آنند که بتوان خوشبختی را دم کشید و از قضا باعث و بانی این فلاکت نهاد قدرت است. حالا نوبت آن است تا به کژومژها بپیوندیم و کافر شویم تمام آنچه نام قدرت را یدک می‌کشد.