بریده‌هایی از کتاب اسلام و مسئله ملیت

ما ایرانیها و عربها تعصبات قومی و نژادی را کنار بگذاریم

من دلم می‌خواهد شما راجع به این مطلب هرچقدر دلتان می‌خواهد مطالعه کنید. اولا مگر در اسلام یک مطلبی است در قرآن یا حدیث و یا در کلمات پیشوایان دین که هر ملتی که مسلمان شد زبانش باید عربی بشود؟ آیا یک چنین فکری در مغز یک عالم اسلامی از صدر اسلام تاکنون آمده است که زبان مسلمان باید عربی باشد؟ ابدآ. امیرالمؤمنین به نقل تاریخ، گاهی فارسی صحبت می‌کرده است. برخی این را روی علم لدنّی می‌دانند و دسته دیگر می‌گویند چون سلمان فارسی دوستش بود، در مدتی که با سلمان دوست بود زبان فارسی را از سلمان یاد گرفت.

ما طرفدار اسلامیم نه عرب

ما از کجا آمده‌ایم؟ من نمی‌دانم، آیا ما از نسل قُطّاعی هستیم که روزگاری به ایران ریخته‌اند؟ شاید هم که بوده باشیم. آیا ما از اعراب هستیم، از یمن هستیم؟ شاید هم باشیم. اینها را ما نمی‌دانیم، و هیچ روی این حرفها تکیه نمی‌کنیم ولی آنچه که درباره ما واقعیت دارد این است که در حال حاضر ما به صورت یک قوم و یک ملت هستیم که عجالتآ قانون واحدی بر ما حکومت می‌کند

از همه چیز به عنوان سنگر علیه اسلام ولی به نام عرب استفاده می‌شود

بزرگترین محدّث کیست؟ کلینی؛ یک ایرانی است اهل ری. بزرگترین محدث اهل تسنن کیست؟ بخاری، یک مرد ایرانی. بزرگترین امام اهل تسنن کیست؟ ابوحنیفه، اهل ایران. ت

اعلامیه حقوق بشر یا رژیم مشروطیت از آن جهت با همه ملتها می‌تواند سازگار باشد که رنگ یک ملت بخصوص را ندارد. مسائل علمی و فلسفی نیز به همین جهت از هر سرزمینی پیدا شود برای همه مردم علی‌السویه است.

بابک را که یک مرد کثیف و یک ننگی است برای ایران، ( اینقدر مطرح می‌کنند. بابک )وقتی که می‌خواهد از ایران فرار کند به کسی می‌گوید به کجا بروم؟ او می‌گوید تو اینقدر دختر و زن را آبستن کرده‌ای و اینقدر بچه داری که به هرجا بروی خانه خودت است!

مثل همین حرفهایی را که به ما می‌گویند، بیخ گوش عربها هم می‌گویند، به هندیها هم می‌گویند، به ترکها هم می‌گویند که شما از دیگران بهتر هستید، برای اینکه می‌خواهند خرمان کنند و سوارمان بشوند، برای اینکه می‌خواهند وحدت اسلامی میانمان وجود نداشته باشد.

پیغمبر راجع به این مسئله حساسیت نشان می‌داده است که نمی‌گذاشت کوچکترین بروز تعصب قومی در میان مردم پیدا بشود. در سنن ابی‌داود می‌نویسد در جنگ احد یک غلام ایرانی جزو مسلمین بود. در یک حمله‌ای که کرد حریف را زد و بعد به عنوان حماسه و افتخار گفت «أنا الغلامُ الفارسی» منم یک جوان ایرانی. تا این حرف را گفت، پیغمبر جلو آمد و فرمود: دیگر این حرف را نزن، بگو «أنا الغلامُ الانصاری» منم جوانی که از انصار اسلام هستم، چرا؟ چون پیغمبر می‌دانست تا او بگوید أنا الغلام الفارسی، آن دیگری می‌گوید أنا الغلام العربی.

پس برای اینکه پدیده‌ای که در میان قوم بیگانه‌ای پدید آمده است برای قوم دیگر بیگانه شمرده نشود، دو شرط لازم است: اول اینکه خود آن پدیده رنگ ملیت خاصی نداشته باشد، دوم آنکه آن ملت دیگر آزادانه آن را انتخاب کرده باشند.

هرچه به حال بشر مفید واقع شود و حاجت فطری او را برآورد باقی می‌ماند.

هر رژیمی که خودش بی‌رنگ باشد، بعد هم ملتی از روی اراده آن را پذیرفته باشد، آن جزء ملیت آن قوم است

برای ایرانی در تمام این چهارده قرن، قرنی نبوده است که این فرصت پیش نیاید که اگر بخواهد، دینی را که از طرف عرب آمده است عوض کند؛ اگر می‌خواست دین اسلام را رها کند و دین سابق خودش را روی کار بیاورد برایش مثل آب خوردن بود،

هرگز عرب به اندازه ایرانی به اسلام خدمت نکرد، یک صدمش را هم آنها به اسلام خدمت نکردند، چون به اندازه ایرانیها شیفته اسلام نبودند.

در دنیا خیلی کمتر مذهبی پیدا شده که به قدر اسلام در قلوب پیروانش نفوذ و اقتدار داشته، بلکه غیر از اسلام شاید مذهبی یافت نشود که تا اینقدر حکومت و اقتدارش دوام کرده باشد، چه قرآن که مرکز اصلی است اثرش در تمام افعال و عادات مسلمین از کلی و جزئی ظاهر و آشکار می‌باشد

مسلمین طرفدار این بودند که ما باید طلسمها به نام دولتها را، دولتهای جابری که بر ملتها حکومت می‌کنند، بشکنیم؛ ما این طلسم را می‌شکنیم، بعد ملتها را آزاد می‌گذاریم که هر دین و مذهبی را که بخواهند انتخاب کنند.

چرا تا قرن چهارم آتشکده‌های زردشتی در ایران وجود داشت؟ چون مسلمین به آنها کاری نداشتند. این خود ایرانیها بودند که تدریجآ فوج فوج از کیش زردشت دست برداشتند و مسلمان شدند.

ما از اوایل قرن پنجم هجری به بعد (با اینکه از آن به بعد دیگر حکومت عربی وجود نداشت و این خود ایرانیها بودند که حکومت می‌کردند) می‌بینیم هرچه زمان گذشته است معارف اسلامی با روح ایرانی آمیزش بیشتری پیدا کرده است. شما از طریق شعرا و ادبا این نکته را بهتر می‌توانید مقایسه کنید.