بریده‌هایی از کتاب اعترافات یک دوست خیالی

مدرسه. کی این جای وحشتناک را اختراع کرد؟

پنجره باز بود و پرده‌ها با نسیم می‌رقصیدند. احمقانه است اما بفهمی‌نفهمی گریه‌ام گرفت. رقص پرده‌ها با باد همیشه این‌همه قشنگ بود؟ غژغژ تخته‌ها و واق‌واق سگ‌ها و گردوغباری که توی شعاع کجکی نور می‌رقصیدند چی؟ به گمانم باید از همه‌چیز دور باشی تا قدر هر چیز را بدانی.

همهٔ ما دل‌مان می‌خواهد یک نفر را پیدا کنیم که واقعاً بشناسدمان، آن یک نفری که همهٔ عادت‌های عجیب‌وغریب‌مان را بداند و باز هم ما را بفهمد. شما تا حالا کسی را داشته‌اید که این‌جوری ببیندتان؟ واقعاً، ته دل‌تان را، آن‌جایی را ببیند که هیچ‌کس دیگر توی دنیا ازش خبر ندارد؟ امیدوارم داشته باشید.

کم‌کم به این فکر افتادم که اگر گوشه‌های پنهان هر آدمی را ببینید، همان بخش‌هایی که هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند ببیند، حتماً شگفت‌زده می‌شوید. اگر می‌توانستید آن‌ها را وقت خواندن آوازهای من‌درآوردی ببینید یا وقتی توی آینه برای خودشان شکلک درمی‌آورند، اگر می‌دیدید که با یک برگ درخت چاق‌سلامتی می‌کنند، یا می‌ایستند تا کرم ابریشم سبزی را تماشا کنند که از تار نامرئی‌اش آویزان شده و بین زمین و آسمان معلق مانده، یا آدم‌هایی را می‌دیدید که فقط با بقیه فرق دارند، تنها هستند و گاهی هم شب‌ها گریه می‌کنند. دیدن آن‌ها، دیدن خود واقعی آن‌ها چاره‌ای جز این برایتان نمی‌گذاشت که فکر کنید تک‌تک آدم‌ها، همهٔ آن‌ها، شگفت‌انگیزند.

همیشه از چیزهای خیلی کوچک قشنگ خوشش می‌آمد، مثل مبلمان خانهٔ عروسک‌ها یا لانهٔ موش‌ها، یا مهربانی‌های کوچکی که توجه کسی را جلب نمی‌کرد. از تصور این چیزهای کوچک توی قلبش خوشم آمد

برنارد مثل غنچهٔ بازنشده بود، مثل یک دانهٔ بلوط که توی خودش درختی داشت، مثل آهنگی که هنوز کسی نشنیده بود.

اما من چه چیز خاصی داشتم؟ نمی‌دانم. گمانم خود آدم چندان نمی‌داند که چه چیز خاصی دارد. شاید دلیلش این باشد که آدم زیادی به خودش نزدیک است و نمی‌تواند خودش را خوب ببیند، مثل گُلی که به پایین نگاه می‌کند و فکر می‌کند فقط ساقه دارد. گمان کنم مهم این است که باور داشته باشید، باور کنید که ویژه‌اید. و آدم‌هایی که به شما نزدیک‌اند این را می‌بینند، آن‌هم از راه‌هایی که اصلاً فکرش را نمی‌کنید

عجیب است، وقتی کسی صدایت را نمی‌شنود، کلمهٔ خداحافظی تقریباً از هر کلمهٔ دیگری کوچک‌تر و بی‌معنی‌تر به نظر می‌رسد.

«خیالی باشی یا واقعی، دیده شدن یا نشدنت بستگی به خودت داره.»

بعضی وقت‌ها خوبه هم‌جنس‌ها دوروبرت باشن.» تا آن موقع هیچ‌وقت دوروبر هم‌جنس‌هایم نبودم، چیزهایی که نه کسی می‌بیندشان نه صدایشان را می‌شنود، دست‌کم نه آن‌جوری که همه انتظار دارند. شاید آن‌ها درکم کنند. ببین، حتی برگ‌های خشک هم زمستان‌ها زیر برف دور هم حلقه می‌زنند. حتی تاریکی‌ها هم، وقتی صبح می‌رسد، کنج دیوارها و ته کشوها جمع می‌شوند.

اما می‌دونی کدوم‌ها از همه بهترن؟ اون‌هایی که کاری می‌کنن حس کنی همه‌کار می‌تونی بکنی. منظورم اینه که مگه چندنفر ممکنه توی دنیا باشن که این‌جوری قبولت داشته باشن؟ توی وجودت یه چیزی رو ببینن و کاری کنن که احساس کنی با بقیه فرق داری

گفتم: «خیلی خب، باشه. اما من از چی ساخته شدم فلور؟ از جنسی نیستم که بتونی لمسش کنی یا حتی ببینیش.» فلور جواب داد: «یه عالمه چیزهای واقعی هستن که نمی‌شه دیدشون یا لمس‌شون کرد. مثل موسیقی، آرزوها، و جاذبهٔ زمین. برق هم همین‌طور! و احساسات و سکوت.»

وقتی همهٔ چیزهایی را که دربارهٔ خودت می‌دانستی از دست بدهی، ازت چی می‌ماند؟ وقتی هیچ‌کس نباشد که یادت بیاورد نقشت توی زندگی چی بوده و هیچ خاطره‌ای در کار نباشد که به خاطرش پشیمان باشی یا با یادآوری‌اش دلت گرم شود، دیگر کی هستی؟ اگر اصلاً یادت نیاید شبیه چیزی بودن چه‌جوری است، شبیه چی می‌شوی؟ چه شکلی می‌شوی؟ اگر هیچ خاطره‌ای نداشته باشی، توی خواب چی می‌بینی؟ اگر هیچ موسیقی به یادت نیاید، کدام آهنگ می‌افتد توی سرت؟

راستش را بخواهید کم‌کم به این فکر افتادم که اگر گوشه‌های پنهان هر آدمی را ببینید، همان بخش‌هایی که هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند ببیند، حتماً شگفت‌زده می‌شوید. اگر می‌توانستید آن‌ها را وقت خواندن آوازهای من‌درآوردی ببینید یا وقتی توی آینه برای خودشان شکلک درمی‌آورند، اگر می‌دیدید که با یک برگ درخت چاق‌سلامتی می‌کنند، یا می‌ایستند تا کرم ابریشم سبزی را تماشا کنند که از تار نامرئی‌اش آویزان شده و بین زمین و آسمان معلق مانده، یا آدم‌هایی را می‌دیدید که فقط با بقیه فرق دارند، تنها هستند و گاهی هم شب‌ها گریه می‌کنند. دیدن آن‌ها، دیدن خود واقعی آن‌ها چاره‌ای جز این برایتان نمی‌گذاشت که فکر کنید تک‌تک آدم‌ها، همهٔ آن‌ها، شگفت‌انگیزند.

مهم این است که باور داشته باشید، باور کنید که ویژه‌اید.

ببین، حتی برگ‌های خشک هم زمستان‌ها زیر برف دور هم حلقه می‌زنند. حتی تاریکی‌ها هم، وقتی صبح می‌رسد، کنج دیوارها و ته کشوها جمع می‌شوند.

دلم آن‌قدر از دوست داشتن پر شد که فکر کردم هر آن ممکن است بترکد. با این‌که می‌دانستم نمی‌تواند صدایم را بشنود، با این‌که می‌دانستم کلمه‌هایم به جایی نمی‌رسند، هر جور که بود می‌خواستم بهش بگویم. آهسته گفتم: «فلور، من فراموشت نکردم.»

دوشنبه، کلاس ما مسابقهٔ فوتبال داشت. کاپیتان‌ها یکی‌یکی از بین بچه‌ها یارکشی کردند. تا نوبت من رسید، رفتند و شروع کردند به بازی. من حتی انتخاب آخرشان هم نبودم، اصلاً انتخاب نشدم.

مگه چندنفر ممکنه توی دنیا باشن که این‌جوری قبولت داشته باشن؟ توی وجودت یه چیزی رو ببینن و کاری کنن که احساس کنی با بقیه فرق داری؟» با حرفش موافق بودم: «تقریباً هیچ‌کس. اگه شانس بیاری ممکنه تو تمام زندگیت یکی دو نفر این‌جوری پیدا بشن.»

دقت کرده‌اید وقتی آدم‌ها دربارهٔ چیزی حرف می‌زنند که دوستش دارند، چه‌طور چشم‌هایشان برق می‌زند؟

جوراب بوگندو شانهٔ نداشته‌اش را بالا انداخته بود: «بی‌خیالِ شِکل‌ها شو. حتی بچه‌ها هم به‌مرور تغییر شکل می‌دن، رشد می‌کنن، بزرگ‌تر می‌شن، پر از لک‌وپیس و چین‌وچروک می‌شن، وقتی هم که خیلی پیر شدن، مثل یه گلِ پژمرده کمرشون خم می‌شه. جای تو بودم، این رو جدی نمی‌گرفتم، به جاش حواسم رو می‌دادم به اون تو.»

همهٔ ما دل‌مان می‌خواهد یک نفر را پیدا کنیم که واقعاً بشناسدمان، آن یک نفری که همهٔ عادت‌های عجیب‌وغریب‌مان را بداند و باز هم ما را بفهمد.

وقتی کسی صدایت را نمی‌شنود، کلمهٔ خداحافظی تقریباً از هر کلمهٔ دیگری کوچک‌تر و بی‌معنی‌تر به نظر می‌رسد.

شاید ما هم از همان چیزی ساخته شده‌ایم که ستاره‌ها ساخته شده‌اند و ستاره‌ها هم از همان چیزی ساخته شده‌اند که ما را از آن درست کرده‌اند. از جنس همهٔ چیزهایی که گم شده‌اند و به هیچ جایی تعلق ندارند.

دیده شدن یا نشدنت بستگی به خودت داره.

همان خندهٔ خاصش که به جای لب‌ها، توی چشم‌هایش می‌نشیند.

آدم‌ها را می‌بینم، حتی اگر نامرئی باشند.

من نمی‌خوام چیزی عوض بشه، اما اوضاع عوض شده، عوض می‌شه. اگه من رو یادت بره چی؟ اگه دیگه هیچ‌وقت برنگردی چی؟

مثل آهنگی که هنوز کسی نشنیده بود.

راستش را بخواهید کم‌کم به این فکر افتادم که اگر گوشه‌های پنهان هر آدمی را ببینید، همان بخش‌هایی که هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند ببیند، حتماً شگفت‌زده می‌شوید. اگر می‌توانستید آن‌ها را وقت خواندن آوازهای من‌درآوردی ببینید یا وقتی توی آینه برای خودشان شکلک درمی‌آورند، اگر می‌دیدید که با یک برگ درخت چاق‌سلامتی می‌کنند، یا می‌ایستند تا کرم ابریشم سبزی را تماشا کنند که از تار نامرئی‌اش آویزان شده و بین زمین و آسمان معلق مانده، یا آدم‌هایی را می‌دیدید که فقط با بقیه فرق دارند، تنها هستند و گاهی هم شب‌ها گریه می‌کنند. دیدن آن‌ها، دیدن خود واقعی آن‌ها چاره‌ای جز این برایتان نمی‌گذاشت که فکر کنید تک‌تک آدم‌ها، همهٔ آن‌ها، شگفت‌انگیزند.