کتاب اعترافات یک دوست خیالی داستان جذابی از میشل کیوواس است. داستان بامزه‌ای که از تلاش برای پذیرش خود می‌گوید و مخاطبان را همراه با خود به دنیای یک دوست می‌‎برد که معتقد است همه از او متنفرند؛ به نظر شما چه رازی در این میان وجود دارد؟

کتاب چ، واحد کودک و نوجوان نشر چشمه این داستان را با ترجمه زهرا چوپانکاره منتشر کرده است.

درباره کتاب اعترافات یک دوست خیالی

اعترافات یک دوست خیالی مجموعه اعترافات و البته خاطرات ژاک پاپیه است و این خاطرات واقعا هم باید نوشته شوند. می‌دانید چرا؟ چون همه از ژاک پاپیه متنفرند. اگر باور نمی‌کنید باید بگویم که اعضای خانواده او، همیشه یادشان می‌رود که سر میز شام برای او هم صندلی و بشقاب بگذارند. توی مدرسه وقتی دستش را بالا می‌برد تا به سوال معلم جواب دهد، معلم هم او را نادیده می‌گیرد. تا به حال یکبار هم نشده است که برای تیم‌های ورزشی انتخاب شود! شما چه دلیل دیگری می‌توانید بیاورید که همه از او متنفر نیستند؟ خب البته راستش حساب فلور را باید از بقیه جدا کرد. فلور خواهر دوقلوی ژاک پاپیه و انگار تنها نفری است که به او اهمیت می‌دهد!

شاید هم رازی در میان باشد که ما از آن بیخبریم...

میشل کیوواس در این کتاب به زیبایی تمام از پذیرش خود، پیدا کردن هدف و تلاش برای شناخت خود می‌گوید و مخاطبانش را به دنیای ژاک می‌برد. روزی که ژاک پاپیه کشف غم‌انگیزی می‌کند و می‌فهمد او اصلا پسربچه‌ای واقعی نیست! بلکه دوست خیالی فلور است! حالا ژاک سخت تلاش می‌کند تا دریابد که واقعا چه کسی است و چه جایگاهی در این دنیا دارد. تلاش‌های او گاهی خنده را به لب‌هایتان می‌آورد و گاهی اشک به چشمانتان. با اینحال آنقدر جذاب و لذتبخش است که نمی‌توانید از خواندن کتاب دست بکشید.

کتاب اعترافات یک دوست خیالی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب اعترافات یک دوست خیالی یک داستان جذاب و فوق العاده برای تمام نوجوانان است. اگر دوست دارید غرق در داستانی جذاب شوید، همراه با قهرمان آن بخندید، غصه بخورید، تعجب کنید و خلاصه تمام احساساتتان را درگیر کنید، این کتاب را انتخاب کنید.

بخشی از کتاب اعترافات یک دوست خیالی

همه از ژاک پاپیه متنفرند

آی دنیا! من دارم خاطراتم را می‌نویسم و اسم فصل اولش را هم گذاشته‌ام: همه از ژاک پاپیه متنفرند

به نظرم این اسمْ خلاصه کمی شاعرانه‌ای است از ماجراهایی که در هشت سال اول زندگی در این دنیا از سر گذرانده‌ام. خیلی زود می‌روم سراغ فصل دوم. آن‌جا اعتراف خواهم کرد که در فصل اول، واقعیت، درست مثل هیکل کش‌آمده فرانسوای سوسیسی کمی اغراق‌آمیز است. اغراقی که می‌گویم به آن کلمه «همه» برمی‌گردد. حساب سه نفر را باید از «همه» سوا کرد:

مامان

بابا

خواهر دوقلویم فلور.

اگر دقت کرده باشید، حتماً متوجه شده‌اید که اسم فرانسوامان را در این فهرست نیاورده‌ام.

یک پسربچه و حیوان خانگی‌اش بدون شک بهترین نمونه یک زوج جدانشدنی محسوب می‌شوند.

مثل کره و عسل،

مثل پای راست و چپ،

مثل نمک و فلفل،

اما...

رابطه من با فرانسوا بیش‌تر مثل این است که یکی مشتش را در عسل فروکند و بعد بکوبد توی دهنت. مثل این‌که پای چپت توی تله خرس گیر کند. مثل این‌که دستت با کاغذ ببُرد و رویش نمک بپاشند. فکر کنم قضیه دست‌تان آمده باشد.

اگر راستش را بخواهید همه‌اش هم تقصیر فرانسوا نیست؛ بخت چندان یارش نبوده. مثلاً فکر کنم کسی که مسئول ساختن حیوانات است، موقع چسباندن پاهای کوتاه و خپل فرانسوا به بدن دراز موزی‌شکلش، حواسش خیلی جمع کار نبوده. شاید اگر شکم ما هم موقع راه رفتن زمین را جارو می‌کرد، مثل او بداخلاق می‌شدیم.

اولین‌باری که فرانسوا را به خانه آوردیم هنوز توله کوچکی بود. خواهرم را بو کشید و نیشش باز شد. بعد من را بو کشید و شروع کرد به واق‌واق کردن. در این هشت سال، هر وقت نزدیک آن دماغ لعنتی‌اش بوده‌ام، یک دقیقه هم دست از پارس کردن برنداشته.