بریده‌هایی از کتاب از عشق با من حرف بزن

از خودم می‌پرسم ما چرا زنده‌ایم. ــ خیلی ساده است، برای این‌که این سوآل را از خودمان بکنیم

موقعی که آدم دیگر به هیچ‌چیز اعتقاد ندارد ناگهان تقدس را به مفهوم انسانی آن کشف می‌کند. حتا به کوچک‌ترین بارقهٔ حیات که کرم کوچکی را به حرکت درمی‌آورد و وادارش می‌کند از خاک بیرون بیاید احترام می‌گذارد.

هیچ مرضی به‌اندازهٔ قدرت‌طلبی مسری نیست. ــ و هیچ‌چیز به‌اندازهٔ قدرت آدم‌ها را عوض نمی‌کند

تا زمانی که امکانی وجود دارد، آدم باید دست به هر تلاشی بزند. اما موقعی که دیگر کاری از دستش ساخته نیست، باید همه‌چیز را فراموش کند. به خود بیاید. ابراز احساسات برای لحظات آرام به کار می‌آید... نه موقعی که جان آدم در خطر است. مرده‌ها را باید به خاک سپرد و به زندگی ادامه داد. این کار لازم بود. آه و ناله کردن چیزی بود و و زندگی‌کردن چیزی دیگر. آدم وقتی با واقعیت روبه‌رو می‌شود و آن را می‌پذیرد، کم‌تر اندوهگین نیست، اما این تنها وسیله برای زنده‌ماندن است.

تو راز بدبختی‌های دنیا را کشف کرده‌ای، بوریس. آدم هرگز آن‌چه را که به‌سر دیگران می‌آورد احساس نمی‌کند.

فراموشی! چه کلمه‌ای، سرشار از وحشت، از تسکین و از افسون. آدم آیا می‌تواند بدون فراموش کردن به زندگی ادامه دهد؟... ولی کی می‌تواند همه‌چیز را از یاد ببرد؟ قلب پر است از خاکستر سنگین خاطره‌ها. فقط موقعی که آدم دیگر هیچ هدفی در زندگی ندارد، آن‌وقت به‌راستی آزاد است.

دویست‌وپنجاه هزار شلینگ گرفت و با طلاق موافقت کرد. ــ بهای مناسبی بوده. هرچه را آدم بتواند با پول به‌دست بیاورد ارزان است.

زندگی خیلی بزرگ‌تر از آن است که پیش‌از مُردن ما فنا شود.

مطمئن‌شدن از واقعیت‌ها ناراحت‌کننده نیست. فقط آن‌چه قبل و بعداز دانستن آن روی می‌دهد دردآور است.

تأسف خوردن کار کاملا بیهوده‌ای است! آدم نمی‌تواند به گذشته برگردد. آن‌چه را اتفاق افتاده نمی‌تواند ترمیم کند. وگرنه همگی قدیس می‌شدیم. علاوه‌بر این، زندگی از ما نمی‌خواهد آدم‌های کاملی باشیم. اگر کامل بودیم جای‌مان در موزه بود.

آدم با حقیقت هم می‌تواند برای خودش خواب و خیال بسازد. البته این بازی خطرناک‌تری است

عادت نفرت‌انگیز لباس‌کندن. از آن هم گریزی نبود. آدم باید تنها زندگی کند تا این‌چیزها را بفهمد. با حالت رضا و تسلیمی کریه به انجام آن‌ها تن دردهد. خیلی‌وقت‌ها با لباس خوابیده بود؛ اما این کار جزو استثناها بود. امکان نداشت آدم بتواند از قاعدهٔ کلی شانه خالی کند! دوش را باز کرد و گذاشت چندین دقیقه آب سرد بدنش را زیر ضربات شلاق‌وار خود بگیرد. پیش‌از آن‌که خود را خشک کند، نفس عمیقی کشید. اسباب خشنودی‌های کوچک زندگی: آب، هوا، باران شبانه. در این مورد هم آدم باید تنها زندگی کند تا به این چیزها پی ببرد.

خسته‌ام. همه‌چیز دارد تکرار می‌شود. چرا، راویک؟ ــ چیزی تکرار نمی‌شود. این ما هستیم که مکرریم، همین.

راویک با پافشاری گفت: راست می‌گویم. آدم دربارهٔ همه‌چیز غلو می‌کند. به‌خصوص موقع شب.

پیشخدمت گفت: یک زن... یک خانم. موروسوف پرسید: یک زن بود یا یک خانم؟ ــ بین این و آن. موروسوف تبسم‌کنان گفت: جواب خوبی بود.

راویک گفت: اوژنی عزیز، بین زن‌هایی که با هیچ مردی عشقبازی نکرده‌اند، خیلی بیش‌تر از آن‌هایی که برای تأمین زندگی فلاکت‌بارشان این حرفه را در پیش گرفته‌اند پتیاره می‌شوند. البته بدون در نظرگرفتن آن‌هایی که شوهر دارند. شما به‌عمد امروز را برایش تلخ کردید، همین!

هرچه را آدم بتواند با پول به‌دست بیاورد ارزان است.

من این‌جا حتا آدم‌های لامذهبی را دیده‌ام که دعا می‌کردند. برای خود شما اتفاق نیفتاده که وقتی تا خرخره در مهلکه فرورفته‌اید، دعا بخوانید؟

روی لبهٔ وان نشست و کفش‌هایش را کند. تکرار مکررات. اشیاء و اجبارهای خاموش‌شان. ابتذال و عادت در سیر دیوانه‌وار زندگی روزمره. ساحل شکوفای دل بر کنارهٔ شط عشق. بله، آدم چه شاعر باشد، چه نیمه خدا یا یک پست‌فطرت، ناچار است در فاصله‌های معین از اوج ابرهای شکوهمندش پایین بیاید و ادرار کند. هیچ‌کس از آن معاف نیست. طنز طبیعت!

زندگی‌ای شگفت‌آور در شبی شگفت‌آور. خون در رگ‌هایش با سرعت بیش‌تری به گردش درآمد، گرم و پرهیجان، اما چیزی بالاتر از هوس. زندگی بود. هزاران‌بار لعنتی و هزاران‌بار دلپذیر، بیش‌تر وقت‌ها ازدست‌رفته و دوباره بازیافته. همان زندگی‌ای که ساعتی پیش در نظرش چشم‌اندازی خشک، متروک و افسرده‌کننده داشت، و اکنون همچون هزاران چشمهٔ زمزمه‌گر می‌جوشید و لحظهٔ سحرآمیزی را که دیگر به آن اعتقادی نداشت، با خود بازمی‌آورد. بار دیگر نخستین انسان بود، منزه و باصفا سر از موج بیرون می‌آورد و به خشکی پا می‌گذاشت. هم پرسش بود و هم پاسخ. سرشار از شور و شوق و طوفان در چشمانش شروع می‌کرد به پدیدآمدن.

زن‌ها را یا باید پرستید یا رهاشان کرد. حد وسطی وجود ندارد.

حسادت با هوایی که طرف تنفس می‌کند شروع می‌شود.

راویک با پافشاری گفت: راست می‌گویم. آدم دربارهٔ همه‌چیز غلو می‌کند. به‌خصوص موقع شب.

شبی که لاوینی از مرگ زنش باخبر شده بود، تمام شب را در عشرتکده گذرانده و همین کار نجاتش داده بود، حال آن‌که شاید هیچ اقدام دیگری این‌طور مؤثر واقع نمی‌شد. فقط لازم بود آدم حقایق را درک کند.