بریده‌هایی از کتاب من، شماره سه

گفت آدم‌ها بذرند. کافی است پا روی‌شان نگذاری تا بزرگ شوند.

حالا ما خودمان‌ایم. خود خودمان. تکه‌پاره‌ایم. دیوانه. دراز. کوتاه. زیادی کش آمده‌ایم. بی‌پدر. مادران سوخته‌ای داریم. بی‌کس‌ایم. بی‌کار. گوش‌های‌مان سوت می‌کشند. سگ می‌شویم. گوسفند سلاخی می‌کنیم. اسب‌ها روی‌مان چهارنعل می‌دوند. چیزهایی می‌بینیم که نیستند. زن‌هایی با صورت‌هایی نورانی. بچه‌هایی دونده دنبال باد. حالا ما خودمان‌ایم. روح‌های‌مان برگشته‌اند و توی صورت‌های‌مان فوت می‌کنند. چشم‌های‌مان گشاد شده‌اند. ایستاده خواب می‌بینیم. دنیا را همان‌جوری می‌بینیم که هست. سیاه.

نشانهٔ آدم عاقل این است که افسار فکرش دست خودش باشد.

هیچ‌کس قبل رسیدن به جایی که باید به‌اش برسد توی هیچ راهی گم نمی‌شود.

آدم‌ها بذرند. کافی است پا روی‌شان نگذاری تا بزرگ شوند.

«مگذار باد پریشان کند مگذار باد به یغما برد از شانه‌های تو خاکستری که از عصارهٔ خون است»

من لال نیستم. دهانم بسته شد چون آدم‌ها چیزهایی پرسیدند که به‌شان مربوط نبود.

یه روز یه نقاشی می‌خواست اژدها بکشه. بلد نبود. فکر می‌کرد باید اژدها ببینه تا بتونه اژدها بکشه. تمام عمر صبر کرد تا اژدها ببینه. بالاخره یه روز اژدها از دست نقاش خسته شد. رفت پشت پنجرهٔ اتاقش. گفت ایناهاشم. این‌جام. حالا من رو بکش. نقاشه از ترس مُرد.

خاطرات بچگی از یاد می‌روند ولی از بین نمی‌روند.

دست‌های سمسار همیشه زخم‌اند. برای همین دوست‌شان دارم. این دست‌ها عادت دارند به زخم شدن.

زمین پُر از جنین‌های مُرده است.

«خودت باید از روی حصارها بپری. خودت.»

دیدی گفتم عاقبت سفر خواهی کرد؟ با دو چشم مطمئن‌تر از نور.

ماها فقط روح‌مون رو گم کرده‌یم بچه. نترس! پیداش می‌کنیم

دیوونه‌ها می‌تونند کارهایی بکنند که بقیه نمی‌تونند.

من بهترین دیوانهٔ این دیوانه‌خانه‌ام

چه فایده داره یکی بال داشته باشه ولی پرواز نکنه؟

هیچ‌کس قبل رسیدن به جایی که باید به‌اش برسد توی هیچ راهی گم نمی‌شود.

بوی کود تازه یعنی درخت‌ها نمی‌میرند فقط ادامه می‌دهند.

مگر نادر آواز خواندن بلد بود؟

«مگذار باد پریشان کند مگذار باد به یغما برد از شانه‌های تو خاکستری که از عصارهٔ خون است»

دهانت را اما از همهٔ این‌ها بیش‌تر دوست می‌دارم. چون هیچ‌وقت باز نمی‌شود. دهانت را بسته نگه دار و برو.

مگر می‌شود آدمیزاد برود توی یک بدن اشتباه؟

دیدی گفتم عاقبت سفر خواهی کرد؟ با دو چشم مطمئن‌تر از نور.

دیدی گفتم عاقبت سفر خواهی کرد؟ با دو چشم مطمئن‌تر از نور.

تو توی این راه گم نمی‌شوی. هیچ‌کس قبل رسیدن به جایی که باید به‌اش برسد توی هیچ راهی گم نمی‌شود

آدم‌ها بذرند. کافی است پا روی‌شان نگذاری تا بزرگ شوند.

یه روز یه نقاشی می‌خواست اژدها بکشه. بلد نبود. فکر می‌کرد باید اژدها ببینه تا بتونه اژدها بکشه. تمام عمر صبر کرد تا اژدها ببینه. بالاخره یه روز اژدها از دست نقاش خسته شد. رفت پشت پنجرهٔ اتاقش. گفت ایناهاشم. این‌جام. حالا من رو بکش. نقاشه از ترس مُرد.

نمی‌لرزم. نباید بفهمند جای آمپول پشتم درد می‌کند. باید طوری پا بگذارم زمین که انگار درختم. راست. محکم. همه باید ببینند که درد ندارم. من روحم. درد ندارم. شاعری‌ام که زیر کاج خوابیده. باید پشتم را صاف نگه دارم. مردانی ولم می‌کند. نباید شَل بزنم. چشم‌هام را جوری باز نگه می‌دارم که انگار بعد یک عمر خوابیدن بالاخره بیدار شده‌اند. انگار بعد یک عمر ندیدن بالاخره دیده‌اند. سر می‌گیرم بالا. می‌روم جلو.

حالا چه‌جور به زنی که صورت ندارد بفهمانم ما آدم‌ها همه با هم توی گِل فرومی‌رویم؟