بریده‌هایی از کتاب دوازده صندلی

دایرهٔ واژگان ویلیام شکسپیر، بنا به برآورد پژوهشگران، شامل دوازده هزار کلمه است. دایرهٔ واژگان رنگین‌پوستان قبیلهٔ آدمخوار مومبویومبو سیصد کلمه را دربرمی‌گیرد. اِلوچکا شوکینا راحت و روان با سی کلمه اموراتش را می‌گذراند.

«توی این ساختمان شمارهٔ ۷ یک مشت دزد دور هم جمع شده‌اند! یک مشت بی‌سروپا! افعی هفت‌پدر! تحصیلات متوسطه هم دارد! تف به آن تحصیلات متوسطه‌ات! الهی قانقاریا بگیری!...»

در خیابان‌ها، از سیم‌خاردار استفاده می‌کنند. در فصل بهار، سیم‌خاردار را در شاهراهی شلوغ کار می‌گذارند، ظاهرآ به این علت که قرار است پیاده‌رو را تعمیر کنند. خیابان شلوغ در یک‌چشم‌به‌هم‌زدن خلوت می‌شود و رهگذران از خیابان‌های دیگر خود را به مقصد می‌رسانند. هرروز ناچارند یک کیلومتر بیش‌تر راه بروند، اما شمیم فرح‌بخش امید ترکشان نمی‌کند. تابستان سپری می‌شود و برگ‌ها می‌پژمرند، اما سیم‌خاردار همچنان پابرجاست. پیاده‌رو تعمیر نشده و خیابان خلوت است.

جوانان «زودبند»، پس از خرید تمام آرد انبار گندم، راهی بقالی شدند و صف چای و شکر تشکیل دادند. استارگورود ظرف سه روز دچار بحران خواربار و کالا شد. نمایندگان تعاونی‌ها و مؤسسات دولتی پیشنهاد کردند، تا زمان رسیدن خوارباری که در راه بود، برای فروش کالا محدودیت بگذارند و به هر نفر بیش از نیم‌کیلو شکر و دو کیلوونیم آرد ندهند. روز بعد، پادزهر این ترفند هم پیدا شد. آلخِن سر صف ایستاده بود و پشت سر او به ترتیب همسرش ساشخِن، پاشا امیلیویچ، چهار برادر یاکوولویچ و تمام پانزده پیرزن ساکن در آسایشگاه با آن پیراهن‌های توال‌دُنورشان. پس از تخلیهٔ بیست ودو کیلو شکر از تعاونی دولتی معلولان و ازکارافتادگان، آلخِن صف خود را به تعاونی دیگری برد

«چرا مثل جامعهٔ ملل خفه‌خون گرفته‌ای؟»

آدمِ محروم از تشک مفلوک است. او وجود ندارد. او مالیات نمی‌پردازد، زن ندارد، آشنایانش به او قرضِ «تا چهارشنبه» نمی‌دهند،

«خدایا، این وضع کی تمام می‌شود! زندگی‌مان مثل آدم‌های اولیه شده...»

یلِنا استانیسلاوُونا همان اندازه از بلبرینگ سه‌هشتم اینچ سردرمی‌آورد که هنرآموز آموزشگاه رقص لئوناردو داوینچی از کشاورزی، هنرآموزی که خیال می‌کند پنیر را از پیراشکی پنیر می‌گیرند. با این حال با همسایه‌اش ابراز همدردی کرد:

مهارت ایزنورِنکوف شوخی در زمینه‌هایی بود که ظاهرآ هیچ چیز خنده‌داری در آن‌ها به‌چشم نمی‌خورد. او از بیابان برهوتی مثل افزایش نجومی قیمت تمام‌شدهٔ فلان کالا هم صدتایی شاهکار طنز بیرون می‌کشید. اگر به هاینه پیشنهاد می‌کردند دربارهٔ تعرفه‌بندی نادرست هزینهٔ ارسال بار با قطارهای کم‌سرعت حرف خنده‌داری بزند که منفعت اجتماعی هم داشته باشد، حتمآ دست‌ها را به نشانهٔ تسلیم بالا می‌برد. مارک تواین هم با شنیدن چنین موضوعی پا به فرار می‌گذاشت، اما ایزنورِنکوف سنگر را خالی نمی‌کرد. او از تحریریه‌ای به تحریریهٔ دیگر می‌دوید، به زیرسیگاری‌های وسط راهرو می‌خورد و زیرلب چیزی بلغور می‌کرد. ده دقیقه بعد، موضوع پرورانده، طرح کاریکاتور ریخته و شرحی هم بر آن نوشته شده بود.

ایپولیت ماتوِیویچ، درحالی‌که پاهایش را از تخت پایین می‌گذاشت، زیرلب به‌آواز خواند: «بُن ژور!» این «بُن ژور» نشانهٔ آن بود که ایپولیت ماتوِیویچ سردماغ بیدار شده است. اگر «گوتِن مورگِن» گویان از خواب بیدار می‌شد، معمولا به این معنا بود که کبدش بازی درآورده است و پنجاه ودو سال سن شوخی نیست و رطوبت هوا هم زیاد شده است.