بریده‌هایی از کتاب مراسم قطع دست در اسپوکن

کارمایکل: تو ماجرات چیه که این‌قدر دلت می‌خواد بمیری؟ مِروین: من اون‌قدرها هم دلم نمی‌خواد بمیرم. [ مکث. به خودش ]می‌خوام؟ [ مکث ]نه، اون‌قدرها هم دلم نمی‌خواد بمیرم. فکر کنم فقط خیلی علاقه‌ی خاصی هم به زندگی ندارم.

همیشه فکر می‌کنم یه چیزِ بامزه‌ای در موردِ کفش هست. من خیلی کفش ندارم. راستش یه جفت کفش دارم. شب‌ها بعضی‌وقت‌ها دراز می‌کِشم رو تختم، کفش‌هامو نگاه می‌کنم، اون‌جا تو تاریکی دراز می‌کِشم و از خودم می‌پرسم «این‌ها همون کفش‌هایی‌اَن که من قراره باهاشون بمیرم؟ » چون هیشکی نمی‌دونه دیگه، مگه نه، نمی‌دونه وقتی صبح پا می‌کندشون، این‌ها همون کفش‌هایی‌اَن که قراره وقتی می‌میره پاش باشن یا نه. معمولاً هیشکی نمی‌دونه. ولی می‌دونین چیه؟ شما دوتا می‌دونین.

شب‌ها بعضی‌وقت‌ها دراز می‌کِشم رو تختم، کفش‌هامو نگاه می‌کنم، اون‌جا تو تاریکی دراز می‌کِشم و از خودم می‌پرسم «این‌ها همون کفش‌هایی‌اَن که من قراره باهاشون بمیرم؟ »

بارها اشاره کرده که اعتقاد به ور رفتنِ دوباره با متن ندارد و همان چیزی را که اول نوشته، خوب و درست می‌داند. نابغه‌ای است که هروقت اراده‌ کند، شاهکاری می‌نویسد، اما خیلی دیربه‌دیر اراده می‌کند. نبوغش در نوشتن است اما علاقه‌اش به سفر و خوش‌گذرانی است.

می‌دونین چه حسی داره؟ که از دور با دستِ خودت باهات بای‌بای کنن. می‌دونین چه حسی داره؟

یه زن‌های سیاه‌پوستی واقعاً به‌نظرِ من جذاب می‌آن. معنیش این نیست که من نژادپرست نیستم.

، یا راستش ممکن هم هست داشته‌ین، من مطمئن نیستم کدومش بوده، داشته‌ین اسیده رو یا نه، ولی کاری که قطعاً کرده‌ین این بوده که قطعاً دررفته‌ین و اونو اون‌جا وسطِ برف قال گذاشته‌ین کله‌پا بمونه، باز هم جوری که انگار ابلهه.

توبی: نمی‌خواستیم پَست‌فطرتی کنیم. فقط داشتیم سعی می‌کردیم یه چندصد دلاری سرتون کلاه بذاریم.

می‌خوای ببینی صورت‌ چه‌جوری می‌شه وقتی گولّه کُل‌شو سوراخ‌سوراخ می‌کنه؟ [ هفت‌تیرش را درمی‌آورد. ] مَریلین: ما اصلاً در موردِ صورت حرف نمی‌زدیم!

آدم باید حواسش به باقی باشه، متوجهین، حتا اگه با تو فرق می‌کنن.

]هیشکیو نداری که اگه دیگه نباشی براش مهم باشه

شب‌ها بعضی‌وقت‌ها دراز می‌کِشم رو تختم، کفش‌هامو نگاه می‌کنم، اون‌جا تو تاریکی دراز می‌کِشم و از خودم می‌پرسم «این‌ها همون کفش‌هایی‌اَن که من قراره باهاشون بمیرم؟ » چون هیشکی نمی‌دونه دیگه، مگه نه، نمی‌دونه وقتی صبح پا می‌کندشون، این‌ها همون کفش‌هایی‌اَن که قراره وقتی می‌میره پاش باشن یا نه. معمولاً هیشکی نمی‌دونه.

کارمایکل: خیلی توهین‌آمیزه که من هِی همین‌طور از کلمه‌ی «کاکاسیاه» استفاده می‌کنم؟ مَریلین: نیست توبی؟ کارمایکل: من هیچ‌وقت ازکلمه‌ی «کاکاسیاه» استفاده نمی‌کردم اگه شماها برام دستِ کَنده‌ی یه کاکاسیاهو نمی‌آوردین! مَریلین: «دستِ کَنده‌ی یه فردِ رنگین‌پوست». تازه دستِ کَنده‌ی یه رنگین‌پوست هم نیست! دستِ خودته که رنگش تیره شده! دست‌ها وقتی مدتِ زیاد از یه کسی جدا باشن، این‌جوری می‌شن. تیره می‌شن. فکر کنم.

دست‌ها وقتی مدتِ زیاد از یه کسی جدا باشن، این‌جوری می‌شن. تیره می‌شن. فکر کنم.

من اون‌قدرها هم دلم نمی‌خواد بمیرم. [ مکث. به خودش ]می‌خوام؟ [ مکث ]نه، اون‌قدرها هم دلم نمی‌خواد بمیرم. فکر کنم فقط خیلی علاقه‌ی خاصی هم به زندگی ندارم.

مَریلین: حرومزاده‌ی یه‌دستی لعنتی، گفتم کو! [ کارمایکل خیلی سرِ صبر می‌گردد تا مَریلین را نگاهی کند... ] منظورم حرومزاده‌ی لعنتی بود.

مِروین: می‌گم شاید هم پا شده رفته دستشویی آقای کارمایکل، شاید از اون‌جا صدای تلفنو نمی‌شنوه؟ مَریلین: آره، یا شاید یه‌مُشت موسیقی‌ای چیزی گذاشته با صدای بلند، یه‌مُشت موسیقی با صدای بلند؟ مِروین: یا شاید نمی‌تونه بیاد تلفنو برداره چون مُرده.

توبی: مَریلین، می‌شه لطفاً یه جاییت چیزیتو به این یارو نشون بدی، یه کاری کنی برامون زنگ بزنه به پلیس؟ مِروین: چه دوست‌پسرِ قشنگی داری. مَریلین: تو چرا همچین عوضی‌ای شده‌ی توبی؟ توبی: [ گریان ]قراره الان بمیرم و این خیلی بی‌انصافیه.

نمی‌خواستیم پَست‌فطرتی کنیم. فقط داشتیم سعی می‌کردیم یه چندصد دلاری سرتون کلاه بذاریم.

هیلتِن اَلس، منتقدِ تئاترِ هفته‌نامه‌ی «نیویورکر»، تقریباً از فرصتِ اجرای هیچ کدام از نمایش‌نامه‌های او برای حمله کردن به آن‌چه به نظرش «تحقیرِ اقلیت‌ها برای خنداندنِ تماشاگر» می‌آید، نگذشته (در نقدش روی اجرای «مراسمِ قطع‌دست در اسپوکِن» می‌گوید بازیگرِ نقشِ جوانِ سیاه‌پوست باید خجالت بکِشد از بودنش در نمایشی که اقلیتِ رنگین‌پوست را با الفاظی رکیک دست می‌اندازد)

انگار ولادیمیر و استراگونِ بِکِت گانگستر شده‌اند و نقش‌های اصلی یکی از فیلم‌های هوارد هاکس را دارند که ویلیام فاکنر فیلم‌نامه‌اش را نوشته.

پوچی و تکرار و بازیگوشی ترکیب شده با بی‌رحمی و سبعیتی آن‌قدر خونسردانه و عادی که تماشاگر را مبهوت می‌کند.