بریده‌هایی از کتاب دفترهای واپسین؛ دفتر اول؛ به رنگ آبی

شنیده بودیم آوارگی تلخ است اما برای ما رخ نداد ما سالیان در خانه بودیم و از درخت انار اناری چیدیم درخت انار در انتهای خانه بود من نیمی از کودکی‌ام را روی درخت انار سپری کردم

آیا ما سزاوار بودیم تمام خیابان را در باران برویم و در انتهای خیابان کسی در انتظار ما نباشد.

گاهی که در زیر باران باهم حرف می‌زدیم سکوت نسیم می‌شد و بر ما می‌وزید.

ما در خانه قدری عسل داریم با این مقدار عسل باید به جنگ پلیدی‌های جهان برویم

و ما در قیر مذاب فرو رفته‌ایم غروب جمعه بود.

لحظه‌ای که باران به پایان رسید همهٔ اندوه و حرمان ما در زیر چترهای کهنه ماند

ما در خانه قدری عسل داریم با این مقدار عسل باید به جنگ پلیدی‌های جهان برویم

لحظه‌ای که باران به پایان رسید همهٔ اندوه و حرمان ما در زیر چترهای کهنه ماند

چه تفاوت داشت جهان سبک باشد یا سنگین باشد ما که سقوط سیب‌های جوان را از درختان دیده بودیم

دانستن طعم نعناع در لحظهٔ مرگ دیر است

ابرها روی بندهای رخت آویخته می‌شوند شب سردی است تنهایی رقت‌آور است

امروز چه روزی است از صبح هوا ابری است بادها از صبح زود در پشت درختان پنهان شده‌اند آیا باید در انتظار خبر ناگواری باشیم از پنجره کفش‌های درگِل‌ماندهٔ دیشب را می‌بینیم صاحبان این کفش‌ها الان کجا هستند

دیگر باهم حرف نمی‌زنیم برگ‌های صدمه‌دیده بر روی ما می‌بارد