بریده‌هایی از کتاب دفترهای واپسین؛ دفتر اول؛ به رنگ آبی

شنیده بودیم آوارگی تلخ است اما برای ما رخ نداد ما سالیان در خانه بودیم و از درخت انار اناری چیدیم درخت انار در انتهای خانه بود من نیمی از کودکی‌ام را روی درخت انار سپری کردم

آیا ما سزاوار بودیم تمام خیابان را در باران برویم و در انتهای خیابان کسی در انتظار ما نباشد.

گاهی که در زیر باران باهم حرف می‌زدیم سکوت نسیم می‌شد و بر ما می‌وزید.

ما در خانه قدری عسل داریم با این مقدار عسل باید به جنگ پلیدی‌های جهان برویم

و ما در قیر مذاب فرو رفته‌ایم غروب جمعه بود.

لحظه‌ای که باران به پایان رسید همهٔ اندوه و حرمان ما در زیر چترهای کهنه ماند