بریده‌هایی از کتاب به عبارت دیگر

از منظری خلاقانه، هیچ‌چیز خطرناک‌تر از امنیت نیست.

نیاز به نوشتن همواره از استیصال برمی‌آید، استیصالی همراه با امید.

گمان می‌کنم ترجمه عمیق‌ترین و کامل‌ترین شکل خواندن است. ترجمه مواجههٔ شگفت‌انگیز و پویای دو زبان است، مواجههٔ دو متن و دو نویسنده. مستلزم دوچندان‌کردن است و نوسازی

بدون زبان نمی‌توانی حس کنی که حضوری مشروع و محترم داری. بی‌صدا می‌مانی و فاقد قدرت.

خواندن به ایتالیایی آرزوی مشابهی را در من برمی‌انگیزد. نمی‌خواهم بمیرم، چون مرگ من به معنی پایان اکتشافاتم در این زبان است، چون هرروز کلمه‌ای تازه برای آموختن هست. پس عشق واقعی ممکن است نشانهٔ جاودانگی باشد.

اساسآ برای یادگیری یک زبان و برای احساس پیوستگی با آن باید گفت‌وشنودی داشته باشی، هرچند کودکانه، هرچند ناقص.

نقصْ الهام‌بخش نوآوری، تخیل و خلاقیت است. تحریک می‌کند.

کلمه چه معنایی دارد؟ و زندگی؟ به نظر من که این دو درنهایت یک چیزند؛ همچنان‌که شخص و زندگی هم ممکن است مثل کلمه چند بُعد و چند مفهوم و پیچیدگی فراوانی داشته باشند.

نویسندهٔ دیگری شدن ممکن نیست، اما شاید بشود به دو نویسنده تبدیل شد.

«بی‌اندازه سودمند است که بدانیم قله‌های معینی وجود دارد که آدمی هرگز به آن‌ها دست نخواهد یافت.»

حتی رمانی که از دل واقعیت برآمده و به آن وفادار است نیز خود حقیقت نیست، درست همان‌طور که تصویرِ در آینهٔ آدم هم دارای گوشت و خون نیست؛ یعنی، صرف نظر از این‌که چقدر واقع‌گرا و چقدر نزدیک به واقعیت‌هاست، انتزاعی باقی می‌ماند

یک رمان خودزندگی‌نامه‌ای همیشه همان چیزی که به نظر می‌رسد نیست و مرز میان تخیل و واقعیت مبهم است.

این کتاب سفرنامه است، سفرنامه‌ای بیش‌تر درونی تا جغرافیایی. شرح یک دربه‌دری و بی‌ریشگی است و روایتی از حیرانی و کشف. شرح سفری است گاه هیجان‌انگیز و گاه طاقت‌فرسا. سفری بیهوده، نظر به این‌که مسافر هرگز به مقصدش نمی‌رسد.

چطور باید این کتاب را تعریف کرد؟ این پنجمین کتابی است که نوشته‌ام. و نیز اولین کتابم. نقطهٔ رسیدن و نقطهٔ عزیمت. مبتنی بر یک فقدان و یک غیبت. این نکته از خود عنوان شروع می‌شود که گویای نپذیرفتن چیزی است. این بار واژه‌هایی را که از پیش می‌دانم نمی‌پذیرم، واژه‌هایی را که باید با آن‌ها می‌نوشتم. دنبال واژگان دیگری می‌گردم.

وقتی کرم ابریشم به پروانه تبدیل می‌شود، دیگر کرم ابریشم نیست، بلکه پروانه است. تأثیر این دگردیسی بنیادین و همیشگی است. جاندار شکل گذشته‌اش را از دست می‌دهد و شکلی تازه و کم وبیش تشخیص‌ناپذیر می‌یابد. ویژگی‌های ظاهری تازه‌ای دارد، زیبایی تازه‌ای و ظرفیت‌های تازه‌ای. دگردیسی کامل من اما ممکن نیست. می‌توانم به ایتالیایی بنویسم، ولی نمی‌توانم نویسنده‌ای ایتالیایی شوم.

«یک زبانِ تازه کم وبیش یک زندگی تازه است. دستور زبان و نحو تو را به شکلی نو درمی‌آورد و تو به‌نرمی به درون منطقی دیگر و ادراکی دیگر وارد می‌شوی.»

انسان، در پایان دورهٔ تکوین، به دنیا می‌آید و سپس رشد می‌کند، اما من کتاب را تنها در دوران نوشته‌شدنش زنده می‌دانم. پس از آن، دست کم برای من می‌میرد.

نقصْ الهام‌بخش نوآوری، تخیل و خلاقیت است. تحریک می‌کند. هرقدر خود را ناکامل‌تر ببینم، خود را زنده‌تر می‌یابم.

برای نوشتن به زبانی تازه و برای نفوذ به قلب آن هیچ تکنولوژی‌ای به کار نمی‌آید. نمی‌شود این فرایند را شتاب داد، نمی‌شود کوتاهش کرد. گام‌ها کند و مردد برداشته می‌شود و هیچ میانبری در کار نیست.