بریده‌هایی از کتاب زمان کاغذی

گاهی‌اوقات آدم‌ها تغییر می‌کنند. و یا شاید نگاه تو به آن‌ها تغییر می‌کند و ناگهان آن‌ها، آدم‌های متفاوتی برایت می‌شوند.

برای بچه‌هایی که زود بزرگ می‌شوند

دست‌های مامان همیشه گرم بود.

مامان می‌گفت این‌جوری برایش بهتر است و خوب است ما تنهایش بگذاریم؛ اما اشتباه می‌کرد؛ تنها بودن هیچ‌وقت هیچ‌چیز را بهتر نمی‌کرد.

نگرانی به آدم‌ها سنجاق می‌شود نه به مکان‌ها.

لیزی پرسید: «همه‌چیز روبه‌راهه؟» «ببخشید که بهت زنگ نزدم. خیلی کار داشتم و باید خیلی زودتر این‌ها رو بهتون می‌گفتم بچه‌ها. حقیقت اینه که ما به‌خاطر شغل پدرم نیومدیم اینجا. برادر کوچولوم داره دورهٔ درمانی بیمارهای سرطانی رو انجام می‌ده.» لیزی نفس عمیقی کشید و بغلم کرد، اما امیلی رفت عقب. وقتی لیزی رفت کنار امیلی پرسید: «یعنی تمام این مدت این اتفاق‌ها داشت می‌افتاد؟» «آره. ببخشید. ول جمعه حالش خیلی بد شد و بردیمش بیمارستان. همهٔ هفته رو اونجا بودم.

ناراحت بودم از اینکه خیلی دیر فهمیده بودم چه چیزی بیشترین اهمیت را دارد. خیلی دیر برادرم را انتخاب کرده بودم. خنده‌دار بود که فکر می‌کردم اگر برگردم خانه نگرانی‌هایم تمام می‌شود، اما هر جا که می‌رفتم همان مشکلات را داشتم، چون هنوز خودم بودم؛ نگرانی به آدم‌ها سنجاق می‌شود نه به مکان‌ها.

در آتش‌سوزی، این شعله‌ها نیستند که خطرناک و کشنده‌اند، بلکه دود است.

اما نگرانی بالأخره یک راهی برای آمدن به دل آدم پیدا می‌کند؛ هرچقدر هم که تلاش کنی ازش دور بمانی.

دشمنِ دشمنت دوستت است.

باید واسه چیزهایی که دوست داری بجنگی

چطوری عزیزم؟» «خوبم.» چون واقعاً خوب بودم. برای اولین‌بار در این مدت طولانی

با خودم فکر کردم که چطور چیزی به آن وحشتناکی در یک لحظه می‌تواند به چیز خوبی تبدیل شود؛ با چند کلمهٔ ساده.

آن بغل میلیون‌ها دلار می‌ارزید.

چانه‌ام را گرفت و گفت: «تی‌یامو.» معنی‌اش می‌شد «دوستت دارم.»

در لایهٔ زیرین چیزهای دیگر مخفی شده بودند و خبر از چیز جدیدی می‌دادند.

گاهی‌اوقات آدم‌ها تغییر می‌کنند. و یا شاید نگاه تو به آن‌ها تغییر می‌کند و ناگهان آن‌ها، آدم‌های متفاوتی برایت می‌شوند.

بعضی‌وقت‌ها دشمنِ دشمنت دوستت است

اما نگرانی بالأخره یک راهی برای آمدن به دل آدم پیدا می‌کند؛ هرچقدر هم که تلاش کنی ازش دور بمانی.

اما در آتش‌سوزی، این شعله‌ها نیستند که خطرناک و کشنده‌اند، بلکه دود است.