بریده‌هایی از کتاب زمان کاغذی

گاهی‌اوقات آدم‌ها تغییر می‌کنند. و یا شاید نگاه تو به آن‌ها تغییر می‌کند و ناگهان آن‌ها، آدم‌های متفاوتی برایت می‌شوند.

برای بچه‌هایی که زود بزرگ می‌شوند

دست‌های مامان همیشه گرم بود.

مامان می‌گفت این‌جوری برایش بهتر است و خوب است ما تنهایش بگذاریم؛ اما اشتباه می‌کرد؛ تنها بودن هیچ‌وقت هیچ‌چیز را بهتر نمی‌کرد.

لیزی پرسید: «همه‌چیز روبه‌راهه؟» «ببخشید که بهت زنگ نزدم. خیلی کار داشتم و باید خیلی زودتر این‌ها رو بهتون می‌گفتم بچه‌ها. حقیقت اینه که ما به‌خاطر شغل پدرم نیومدیم اینجا. برادر کوچولوم داره دورهٔ درمانی بیمارهای سرطانی رو انجام می‌ده.» لیزی نفس عمیقی کشید و بغلم کرد، اما امیلی رفت عقب. وقتی لیزی رفت کنار امیلی پرسید: «یعنی تمام این مدت این اتفاق‌ها داشت می‌افتاد؟» «آره. ببخشید. ول جمعه حالش خیلی بد شد و بردیمش بیمارستان. همهٔ هفته رو اونجا بودم.

نگرانی به آدم‌ها سنجاق می‌شود نه به مکان‌ها.

ناراحت بودم از اینکه خیلی دیر فهمیده بودم چه چیزی بیشترین اهمیت را دارد. خیلی دیر برادرم را انتخاب کرده بودم. خنده‌دار بود که فکر می‌کردم اگر برگردم خانه نگرانی‌هایم تمام می‌شود، اما هر جا که می‌رفتم همان مشکلات را داشتم، چون هنوز خودم بودم؛ نگرانی به آدم‌ها سنجاق می‌شود نه به مکان‌ها.

اما نگرانی بالأخره یک راهی برای آمدن به دل آدم پیدا می‌کند؛ هرچقدر هم که تلاش کنی ازش دور بمانی.

در آتش‌سوزی، این شعله‌ها نیستند که خطرناک و کشنده‌اند، بلکه دود است.

چطوری عزیزم؟» «خوبم.» چون واقعاً خوب بودم. برای اولین‌بار در این مدت طولانی

باید واسه چیزهایی که دوست داری بجنگی

دشمنِ دشمنت دوستت است.

اما نگرانی بالأخره یک راهی برای آمدن به دل آدم پیدا می‌کند؛ هرچقدر هم که تلاش کنی ازش دور بمانی.

گاهی‌اوقات آدم‌ها تغییر می‌کنند. و یا شاید نگاه تو به آن‌ها تغییر می‌کند و ناگهان آن‌ها، آدم‌های متفاوتی برایت می‌شوند.

در لایهٔ زیرین چیزهای دیگر مخفی شده بودند و خبر از چیز جدیدی می‌دادند.

چانه‌ام را گرفت و گفت: «تی‌یامو.» معنی‌اش می‌شد «دوستت دارم.»

آن بغل میلیون‌ها دلار می‌ارزید.

با خودم فکر کردم که چطور چیزی به آن وحشتناکی در یک لحظه می‌تواند به چیز خوبی تبدیل شود؛ با چند کلمهٔ ساده.

وقتی با کری بحث می‌کرد انگار از همهٔ آدم‌های دیگر بلندتر بود. این یکی دیگر از نیروهای فوق‌العاده‌اش بود؛ به اضافهٔ نوشتن لیست.

چه چیزی آدم را این‌قدر بد می‌کند که تمام روزش را صرفِ بدجنسی درحقِ بقیه بکند.

اما گاهی‌اوقات آدم‌ها تغییر می‌کنند. و یا شاید نگاه تو به آن‌ها تغییر می‌کند و ناگهان آن‌ها، آدم‌های متفاوتی برایت می‌شوند.

اما در آتش‌سوزی، این شعله‌ها نیستند که خطرناک و کشنده‌اند، بلکه دود است.

چون موقعیت‌های اضطراری برای آدم‌هایی مثل ما زیاد اتفاق می‌افتاد؛ ممکن بود در مدرسه جا بمانیم یا در کلاس شنا و یا حتی توی میوه‌فروشی؛ چون خانواده‌مان می‌خواست یکی از اعضایش را زنده نگه دارد و در این شرایط از یاد رفتن یکی دیگر از اعضا چندان مسئلهٔ مهمی نبود.

مامان بهم فکر می‌کرد و مغزم را می‌خواند.

اما گاهی‌اوقات آدم‌ها تغییر می‌کنند. و یا شاید نگاه تو به آن‌ها تغییر می‌کند و ناگهان آن‌ها، آدم‌های متفاوتی برایت می‌شوند.

کلمه‌ها جلایم می‌دادند؛ احساس می‌کردم چیزی را به‌حرکت درمی‌آوردند؛ اندوه را ته دلم می‌کاشتند.

وقتی کسی بهتان می‌گوید ممکن است برادر کوچکتان بمیرد، دیگر با همه‌چیز موافق می‌شوید. از برنامه‌های تفریحی بعدِ مدرسه می‌گذرید، چون کسی نیست شما را تا آنجا ببرد. دیگر به‌جای چیپس پیاز و جعفری، چیپس کلم می‌خورید، چون مادرتان گفته سرشار از آنتی‌اکسیدان است؛ یعنی اینکه سالم است. حتی حاضر می‌شوید به نقطهٔ دیگری از کشور بروید، اگر راه‌حل مشکل آنجا باشد. این‌طور شد که سر از نیویورک درآوردیم.

کمک می‌کنی این رو رنگ کنم یا چی؟» «یا چی.»

آدم به پسری که بهش گفته از لباسش خوشش آمده چه می‌گوید؟ پسری که همهٔ رازهایش را به آدم بگوید؟ یا شاید چون پسر مهربانی بود، با همه این‌جوری رفتار می‌کرد و من دیوانه شده بودم؟