بریده‌هایی از کتاب مجمع الجزایر رویا

در ميانه‌ی زندگی مرگ می‌آيد و اندازه‌ی آدمی را می‌گيرد. اين ملاقات از ياد می‌رود و زندگی ادامه می‌يابد. اما آن جامه در سکوت دوخته می‌شود.

«نزدِ من آی، زيرا من نيز چون تو لبريز از تناقضم.»

«شرمسار مباش که انسانی، مغرور باش! در تو تاق‌ها باز خواهد شد، تاق از پیِ تاقْ بی‌پايان. تو هیچ‌وقت کامل نخواهی شد، و جز اين هم قراری نيست.»

او هرگز به پشت‌سر نگاه نکرد اما درست به‌ اين خاطر توانست آن‌چه را که تازه بود ببيند و در آن چنگ بيندازد.

حکم می‌راندند. مردمی که در عوضِ چهره آينده داشتند.

درياچه‌ پنجره‌ای‌ست رو به زمين.

او قلم را به کناری نهاد.