بریده‌هایی از کتاب مجمع الجزایر رویا

«شرمسار مباش که انسانی، مغرور باش! در تو تاق‌ها باز خواهد شد، تاق از پیِ تاقْ بی‌پايان. تو هیچ‌وقت کامل نخواهی شد، و جز اين هم قراری نيست.»

او هرگز به پشت‌سر نگاه نکرد اما درست به‌ اين خاطر توانست آن‌چه را که تازه بود ببيند و در آن چنگ بيندازد.

حکم می‌راندند. مردمی که در عوضِ چهره آينده داشتند.

درياچه‌ پنجره‌ای‌ست رو به زمين.

او قلم را به کناری نهاد.

دکلِ ماه پوسيده و بادبانش مچاله شده. کاکی مست شناور دور می‌شود بر آب. چارگوشِ سنگينِ اسکله زغالين است. ريسمان تاب می‌خورَد در تاريکی. بيرون بر پلکان. صبح می‌کوبد و می‌کوبد بر خاراسنگِ دروازه‌های دريا و آفتاب جرقه می‌زند در حوالی جهان. خدايانِ نيمه‌خفه‌ی تابستان در دودِ دريا کورمالی می‌کنند.

مورچه‌ی جنگلی پاس می‌دهد آرام، نگاه می‌کند در هيچی. و هيچ شنيده نمی‌شود مگر چکّه‌ها از شاخ‌وبرگ‌های تاريک و پچ‌پچِ شبانه در عمقِ تنگه‌ی تابستان. کاج همچون عقربه‌ی ساعت ايستاده است، خارخار. مورچه می‌گدازد در سايه‌سارِ کوه. جيغِ پرنده! و سرانجام. ارابه‌های ابر آرام شروع می‌کنند به غلتيدن.

ميوه‌ی زرد می‌فريبد درخت را و فرو می‌افتد