بریده‌هایی از کتاب یه چیزی بگو

«به جای لعنت فرستادن به تاریکی شمع روشن کن.»

شاید اگه بزرگ شدم نقاش بشم.

وقتی یک گیاه خیلی‌خیلی کوچولو سر از خاک بیرون می‌آره، شروع می‌کنه به برگ دادن، تا بتونه نور بیشتری جذب کنه. می‌گیره می‌خوابه، می‌خوره و حموم آفتاب می‌گیره تا آماده‌ی گل دادن بشه ــ این می‌شه یک گیاه نوجَوون. ولی نوجوونی زمان نامناسبی برای تبدیل شدن به یه گل رز یا گل همیشه‌بهار نیست، چون آدما با قیچی‌هاشون حمله می‌کنند به اونا و زیبایی‌هاشون رو می‌چینند. ولی گیاهان موجودات خونسردی‌اند. اگه گل رزی چیده بشه، بوته‌ی رزْ گل دیگه‌ای می‌ده. گل رز برای تولید دانه‌های بیشتر باید غنچه کُنه.

چرا در هالووین هیچ پسر‌بچه‌ای لباس دامادی نمی‌پوشه؟

چه‌قدر از همین آدم‌بزرگ‌ها عملاً از درون مرده‌ن‌. روزاشون رو بدون این‌که بدونن کی‌اند سپری می‌کنند، فقط منتظر یه سکته‌ی قلبی‌اند یا سرطان یا کامیونی که از راه برسه و کارشون رو تموم کنه. این غم‌انگیزترین چیزیه که می‌دونم.

این‌که وقتی احساس قدرت می‌کنید، اهمیتی هم نمی‌دید دیگران درباره‌ی اندازه‌های بدن‌تون چی بگن.

«به جای لعنت فرستادن به تاریکی شمع روشن کن.»

وقتی آدما احساس‌شون رو بیرون نمی‌ریزند یک تکه‌شون همون وقت می‌میره. باورت نمی‌شه چه‌قدر از همین آدم‌بزرگ‌ها عملاً از درون مرده‌ن‌. روزاشون رو بدون این‌که بدونن کی‌اند سپری می‌کنند، فقط منتظر یه سکته‌ی قلبی‌اند یا سرطان یا کامیونی که از راه برسه و کارشون رو تموم کنه. این غم‌انگیزترین چیزیه که می‌دونم.

چه‌قدر مونده؟ دو هفته کلاس مونده؟ گاهی فکر می‌کنم دبیرستان یه بیگاری طولانی‌مدته؛ اگه اون‌قدر قوی باشی که ازش جون به درببری، اجازه می‌دن بزرگ‌سال بشی. امیدوارم ارزشش رو داشته باشه.

گیاهان بیشتر از چیزی که نیاز دارند دانه تولید می‌کنند، چون می‌دونن همه‌چیزِ زندگی چفت‌و‌بست نداره و همه‌ی دانه‌ها هم جون به‌ درنمی‌برن. خوب که فکر می‌کنید می‌فهمید گیاهان چه‌قدر باهوشن. آدما هم روزگاری همین‌طوری عمل می‌کردند، ده دوازده‌تا بچه می‌آوردند چون می‌دونستن چندتایی‌شون می‌میرند، چندتایی هرز می‌رن و یکی دوتاشون هم می‌شن کشاورزانی سخت‌کوش و درست‌کار. کشاورزانی که می‌دونن چه‌طوری دانه بار بیارن.

اگه یه آدم معروف این رو انجام می‌داد احتمالاً کار معروفی می‌شد و با قیمت بالایی فروش می‌رفت. ولی اگه من همون کار رو بکنم، استقبال نمی‌شه.

باید تو همه‌ی کلاس‌ها حاضر شم. باید یه آدم عادی بشم. بقیه رو فراموش کن.

گیاهان بیشتر از چیزی که نیاز دارند دانه تولید می‌کنند، چون می‌دونن همه‌چیزِ زندگی چفت‌و‌بست نداره و همه‌ی دانه‌ها هم جون به‌ درنمی‌برن. خوب که فکر می‌کنید می‌فهمید گیاهان چه‌قدر باهوشن. آدما هم روزگاری همین‌طوری عمل می‌کردند، ده دوازده‌تا بچه می‌آوردند چون می‌دونستن چندتایی‌شون می‌میرند، چندتایی هرز می‌رن و یکی دوتاشون هم می‌شن کشاورزانی سخت‌کوش و درست‌کار. کشاورزانی که می‌دونن چه‌طوری دانه بار بیارن.

حرف نزدن آسون‌تره. صدات رو ببُر، کلون دهنت رو ببند، خفه‌شو. همه‌ی اون پرت‌و‌پلاهایی که تو تلویزیون درباره‌ی ایجاد ارتباط و ابراز احساسات شنیده‌ی دروغ بود. هیچ‌کس واقعاً نمی‌خواد چیزی رو که باید بگید بشنوه.

آخر از همه بازیکنای گردن‌کلفت‌مون وارد می‌شن، شیاطین‌مون. همون پسرایی که تو مدرسه‌ی ابتدایی برای زد‌و‌خورد‌های وحشیانه تنبیه می‌شدند حالا برای همون زدو‌خوردها پاداش می‌گیرند. اسمش رو گذاشته‌ن فوتبال.

ولی وظیفه‌م تأیید کردن و تکون دادن سر شده، این‌که حتا اگه نفهمم چی می‌گه بگم: «می‌فهمم منظورت چیه.» و وقتی می‌دونم چیزی از موسیقی نمی‌دونه بگم: «خیلی بی‌انصافیه قبولت نکردند.»

شرط می‌بندم اگه به دنیا نیومده بودم پدر و مادرم تا حالا از هم جدا شده بودند. تردیدی ندارم سخت مایه‌ی سرخوردگی‌شون شده‌م. نه جذابم و نه باهوش و نه خوش‌هیکل. تمام‌و‌کمال مثل خودشون هستم ــ یه انگل معمولی در پسِ کلی راز و دروغ. باور نمی‌کنم بتونیم تا فارغ‌التحصیل شدنم این نقش بازی کردن رو ادامه بدیم. مایه‌ی تأسفه که نمی‌تونیم قبول کنیم در زندگی خانوادگی‌مون شکست خوردیم، خونه‌مون رو بفروشیم، پولش رو تقسیم کنیم و هر کدوم بریم دنبال زندگی خودمون.

می‌خوام دوباره برگردم به کلاس پنجم. حالا این شده یه راز مخوف، تقریباً به بزرگیِ اون یکی. چه‌قدر همه‌ی ‌چیزا در کلاس پنجم آسون سپری می‌شدند، اون‌قدر بزرگ بودم که بدون حضور مامان جلو خونه بازی کنم و اون‌قدر جَوون که کمی از خونه دور بشم. همون‌قدر دور شدن از خونه کافی بود

در زمینه‌ی خواندن و نوشتن فارغ‌‌‌التحصیل می‌شیم، واسه این‌که یک میلیون ساعت صرف خواندن و نوشتن می‌کنیم (البته می‌تونم این ادعا رو زیر سؤال ببرم). آقای فریمن: «چرا برای هنر وقت نمی‌‌گذارید؟ برای نقاشی، مجسمه‌سازی، زغال، پاستل، رنگ‌روغن؟ مگه واژه‌ها و اعداد مهم‌تر از تصاویر و پیکرها هستند؟ کی این رو گفته

شما هم به اندازه‌ی کافی مهم هستید تا انتخاب خودتون رو انجام بدید.

گریه فایده‌ای نداره، باید به زندگیت ادامه بدی.