بریده‌هایی از کتاب نامی نمی توان گذاشت

من مبتلا به ریاضی‌ام شعر می‌نویسم که اثبات کنم چیزی که به‌علاوهٔ چیزی می‌شود اگر همان چیز را دوباره از او کم کنیم دیگر آن اوی اولیه نخواهد بود انسان عددی‌ست که تغییر می‌کند

چراغ‌ها یکی‌یکی برای دیدنِ شب خاموش می‌شوند

همهٔ درها را هم که بسته باشی از پنجره می‌آید دلتنگی

در رشت همه‌چیز زنگ می‌زند الا تو

تنهایی برای نترسیدن از تنهایی خوب است موسیقی برای نشنیدن آن‌چه به‌هم نمی‌گوییم

آن نهنگِ ناخواسته که زنده به ساحل رسید من بودم تمام آب‌های جهان را دنبال جای پارک گشتم دنیا زودتر از آن‌چه فکر می‌کردم پُر شده بود همهٔ دریاها شبیه هم‌اند جایی تمام می‌شوند جایی با آخرین رمقی که دارند خستگی‌شان را روی دوش خشکی می‌اندازند درست همان جا به دنیا آمدم من

جنازهٔ آغوشی را همچون پالتویی که بیندازیم روی تخت انداخته بودم زمین

از ندیدنت بود که بازمی‌گشتم و دستان خالی‌ام را هر چه می‌شستم رنگ می‌داد

یک عمر اشتباهِ یک نفر می‌تواند همین باشد همین همین که فکر کند از افتادنش ممکن است دیگری دردش بگیرد

آدم تا برگ‌هاش نریزند با چشم خودش نمی‌بیند از کجای تَرَک استخوانش جوانه می‌روید

انسان به فکر ساختن خانهٔ همراه است

اتوبوس را نگه دارد زمان را از برق بکشد مردم را پیاده کند

شهر من جدولی‌ست که قرار بود فردا جوابش در روزنامه‌ای چاپ شود که امروز توقیف شد

مرگ گاهی باران مرددی‌ست تنها لحظه‌ای هنگام باریدنْ برف می‌شود

آغوشِ مهربانی‌ست افسردگی تنهات نمی‌گذارد ظرف‌ها و زباله‌ها را انکار می‌کند اندوه را انکار می‌کند زندگی را به حاشیهٔ امن می‌کشاند به ماندن در رخت‌خواب به هزاربار پِلِی کردن یک آهنگ و بستن کتاب در همان صفحه‌ای که باز کرده بودی

همهٔ شیرها چکه می‌کنند همهٔ شیرها وقتی که جنگل را به شهر تبدیل می‌کنیم

دردهای کوچک خوب‌اند به دردِ نیندیشیدن به دردهای بزرگ‌تر می‌خورند

من از باران بیزار بودم اما آدم تا خیس نشود نمی‌خشکد تا خشک نشود نمی‌شکند تا نشکند داد نمی‌زند تا داد نزند صدای خودش را نمی‌شناسد

و خستگی چمدانی‌ست که او را می‌برد با خود

زمان یکی از همین شبکه‌های تلویزیونی‌ست دکمه‌ای برای پاز ندارد استُپ نمی‌شود ما تنها می‌توانیم گیرنده‌هامان را خاموش کنیم یا به‌ناچار به کانال دیگری برویم

اما صدای خیس به چه درد می‌خورد عین پرنده‌ای که هر چه می‌گوید غار است تاریک و طولانی

جنین که بودم دنیای روشنی داشتم در آب و در آرامش اکسیژن ذخیره کردم گفتم به دنیای بعد از مادرم نفس بدهم دهان بر دهان کسانی گذاشتم که شنا بلد بودند اما از آب می‌ترسیدند

این سؤالات سخت را تویی که از ما می‌پرسی یا ماییم که مدام سؤال می‌کنیم و فرصتی برای شنیدن نداریم

انسان به فکر ساختن خانهٔ همراه است