بریده‌هایی از کتاب نامی نمی توان گذاشت

چراغ‌ها یکی‌یکی برای دیدنِ شب خاموش می‌شوند

آن نهنگِ ناخواسته که زنده به ساحل رسید من بودم تمام آب‌های جهان را دنبال جای پارک گشتم دنیا زودتر از آن‌چه فکر می‌کردم پُر شده بود همهٔ دریاها شبیه هم‌اند جایی تمام می‌شوند جایی با آخرین رمقی که دارند خستگی‌شان را روی دوش خشکی می‌اندازند درست همان جا به دنیا آمدم من

جنازهٔ آغوشی را همچون پالتویی که بیندازیم روی تخت انداخته بودم زمین

از ندیدنت بود که بازمی‌گشتم و دستان خالی‌ام را هر چه می‌شستم رنگ می‌داد

اتوبوس را نگه دارد زمان را از برق بکشد مردم را پیاده کند

انسان به فکر ساختن خانهٔ همراه است

اما صدای خیس به چه درد می‌خورد عین پرنده‌ای که هر چه می‌گوید غار است تاریک و طولانی

جنین که بودم دنیای روشنی داشتم در آب و در آرامش اکسیژن ذخیره کردم گفتم به دنیای بعد از مادرم نفس بدهم دهان بر دهان کسانی گذاشتم که شنا بلد بودند اما از آب می‌ترسیدند

این سؤالات سخت را تویی که از ما می‌پرسی یا ماییم که مدام سؤال می‌کنیم و فرصتی برای شنیدن نداریم

انسان به فکر ساختن خانهٔ همراه است

شهر من جدولی‌ست که قرار بود فردا جوابش در روزنامه‌ای چاپ شود که امروز توقیف شد

مرگ گاهی باران مرددی‌ست تنها لحظه‌ای هنگام باریدنْ برف می‌شود