بریده‌هایی از کتاب پشیمانم کن

فرار از سر تنهایی که باشد انتقال تنهایی‌ست از مکانی به مکان دیگر

شبیه تو را هیچ شهر و خیابانی به خود ندیده است بیا و پشیمانم کن از تماشای چهره‌هایی که در ازدحام خیابان‌ها اندک شباهتی به تو داشته‌اند بیا و از تمام «من» های بی «تو» پشیمانم کن.

در غیاب تو آب از آب آن‌قدر تکان خورده است که هر شب سیلابی خروشان آوار می‌کند خواب مرا

نقطهٔ پایان را بر این کسالت صعب‌العلاج تو باید بگذاری

در تقویم ما روزهایی هست پیش‌بینی‌ناشده و شبیه روز مبادا که هیچ‌چیزش به هیچ‌چیز نمی‌آید

هربار که آمده‌ای آخرین‌بار بوده است و هربار که رفته‌ای اولین‌بار فردا تو را برای اولین‌بار خواهم دید همان‌طور که دیروز برای آخرین‌بار دیدمت

یقین داشته باش از این دنیا تو نباشی سر سوزنی کم نخواهد شد و من نیز همچنان خواهم بود و روزم را به شب خواهم رسانید اگرچه به جان کندن.

باد با سوراخ‌های نی بازی می‌کند باران با ساقه‌های سربه‌راه علف و من با چند کلمهٔ گیج و بی‌خبر از خود که از خواب اصحاب کهف به‌زور بیدار و قبراق‌شان کرده‌ام

گناهی که نیاز به توبه نداشته باشد عین ثواب است

بیا و از تمام «من» های بی «تو» پشیمانم کن.

اگرچه هنوز می‌تواند گلی را در پیاده‌رو آن‌چنان ببوید که سلول‌های کسلِ بینی‌اش به رقص درآیند اما پشت‌کرده به گلزارهای دنیا خود را در آینه‌های پژمردهٔ غروب در هیئت چهارپایه‌ای می‌بیند سرنگون که بر فراز آن مردی حلق‌آویز در هوا تاب می‌خورد.

فرار از سر تنهایی که باشد انتقال تنهایی‌ست از مکانی به مکان دیگر

در غیاب تو آب از آب آن‌قدر تکان خورده است که هر شب سیلابی خروشان آوار می‌کند خواب مرا بیا و بیدارم کن از این کابوس و بگذار در آن لحظهٔ سیاه سقوط به گل‌های سپید دامنت چنگ بیندازم

در غیاب تو آب از آب آن‌قدر تکان خورده است که هر شب سیلابی خروشان آوار می‌کند خواب مرا

خسته از دست من وقتی به خیابان زدی مثل آدمک برفی اواخر اسفند سراپا گریه بودی و اشک گیرم تمام چراغ‌های دنیا سبز تمام آدرس‌ها سرراست و لبخند تمام رهگذران به پهنای خوشامد نوروزی مگر نمی‌دانستی کسی که سایه‌اش را روی این صندلی جا بگذارد و عطر آغوشش به عمق بالشت‌ها و کوسن‌های این خانه نفوذ کرده باشد راه دوری نخواهد رفت زیر آسمان خدا فقط قلب آکبند فرشته‌هاست که هرگز نمی‌شکند.

بیا کنار این قاب مهتابی در برابرم بنشین و سراپا پشیمانم کن از تمام گناهانی که هرگز مرتکب نشدم پشیمانم کن

در چشم رسولانی که از دم چوپان بوده‌اند گوسفندی بیش نیستی در یک‌قدمی گرگ در چشم اولیایت کودک سربه‌هوایی که هرگز بزرگ نخواهی شد در چشم دولتمردانی که رأی تو رقم می‌زند اقتدارشان را رقم بی‌مقداری هستی در همسایگی صفر و سرانجام در چشم ملک‌الموتی که از ابتدا چشم دیدنت را نداشته است مخلوق گندم‌خورده‌ای که خود اکنون گندمزاری شده است آمادهٔ درو.

در غیاب تو آب از آب آن‌قدر تکان خورده است که هر شب سیلابی خروشان آوار می‌کند خواب مرا

مثل مرگ در دریا که نمی‌آید به کودکان سوری و سفرهٔ خالی که به هیچ خانه‌ای نمی‌آید

خورشید اگر کارمند خانهٔ سالمندان بود هیچ ساعتی را کوک نمی‌کرد و زیر پای برف شیروانی را آن‌قدر سست که سُر بخورد و سرنگون بشود بر تل برگ‌های زرد حیاط خورشید اگر کارمند خانهٔ سالمندان بود هر ماهِ بی‌رمق و بنجلی را به آسمان راه نمی‌داد، نه رنگ کلاغ پنجره را که ذهن رنگارنگی دارد این‌قدر سیاه می‌گرفت نه کفن را مثل نامهٔ اعمال فرشتگان آن‌قدر سپید.

فکر فرار و گم‌وگور شدن به سرت اگر زده است راه دوری شاید لازم نباشد بروی چه‌بسا دیرزمانی است در شهر و دیار خودت گم شده و خود خبر نداری در این عصر خودشیفته زمانی گم‌شده محسوب می‌شوی که جای خالی‌ات اشکی از چشمی جاری کند

فرار از سر تنهایی که باشد انتقال تنهایی‌ست از مکانی به مکان دیگر

و کلام آخر این‌که فرار انتقامی‌ست که از خود می‌گیری چه باشی چه نباشی نتیجه یکسان است: .Life goes on

اگر به جست‌وجویت کسی آستین بالا نزند قطعاً گم نشده‌ای نهایتش در یکی از ایستگاه‌های هستی‌ات جا مانده‌ای یا در بن‌بست روزگار داری درجا می‌زنی بی‌حضوری‌ات اگر خواب‌وخیال کسی را مختل نکرده باشد قطعاً گم نشده‌ای و اخبار گم شدنت نیز با عکس شش‌درچهار در تیراژ میلیونی هم چاپ شود ناخوانده خواهد ماند.

چایخانهٔ سکوی قطار شلوغ‌تر از گوشهٔ دنجی بود که انتظارش را می‌کشید هیچ‌کدام اما شهر و اماکن رمانتیکش را خوب نمی‌شناختند عقربه‌های ساعت ایستگاه بی‌اعتنا به پُک‌های عمیق و نگاه پی‌درپی او بی‌وقفه می‌گشتند و جملات تمرینیِ زیبایش بر دستمال‌کاغذی ریزریزشده را پرندگان اطراف میز خرده‌نان می‌پنداشتند.

در اندوه شیرینی در رؤیای سفرکرده‌ای

تو نباشی ابرها هستند و نم‌نم باران کوچه‌های خلوت و چشم‌های مرا ترک نخواهد کرد تو نباشی دنیا هست و چه‌بسا ترسای دیگری دل و دین از من برباید

یقین داشته باش از این دنیا تو نباشی سر سوزنی کم نخواهد شد و من نیز همچنان خواهم بود و روزم را به شب خواهم رسانید اگرچه به جان کندن.

مردی حلق‌آویز در هوا تاب می‌خورد.

یقین داشته باش از این دنیا تو نباشی سر سوزنی کم نخواهد شد و من نیز همچنان خواهم بود و روزم را به شب خواهم رسانید اگرچه به جان کندن.