بریده‌هایی از کتاب دریچه‌ای به عالم پنهان

راه بیرون‌رفتن از این دنیا و بازگشت به وطن اصلی، چیزی نیست جز دل‌کندن از زمین و زمینی‌ها به‌وسیلهٔ: انفاق، ایثار، گذشت، جود، روزه، صمت و سکوت، سهر و بیداری، عزلت و ترک لهو و لغو و نیز ادای حق همهٔ حق‌داران و... سپس دل‌دادن به عالم توحید و نماز و دوام ذکر و یاد و عشق خداوند و توسل و محبت به اولیای او.

اما چرا باید انسان به این عالم بیاید؟ زیرا انسان تا به این عالم قدم ننهد، در تنگنای اینجا قرار نگیرد و در بوتهٔ بلا و امتحان واقع نشود، رشد نمی‌کند؛ مانند دانهٔ گندمی که اگر بخواهد جوانه بزند و سر به آسمان بکشد ابتدا باید به زیر خاک برود و چند صباحی را در ظلمت و فشار آن خانهٔ تاریک به سر ببرد تا اینکه سر برآورد و دریچه‌ای به دنیای نور بگشاید و دوباره سر از خاک بیرون آورد؛ اما این بار که از خاک بیرون می‌آید، آن دانهٔ گندم پیشین نیست؛ دانه‌ای است جوانه‌زده که می‌تواند ده‌ها برابر صعود کند و خود، منبع و منشأ ده‌ها دانهٔ جدید شود.

هرچه انسان را به‌سوی کمال برتر و لذت عالی‌تر هدایت کند مثبت و هرچه انسان را از این واقعیت دور کند منفی است.

وطن اصلی آدم (ع) و بنی‌آدم، عالم ملکوت است.

عقل ما حکم می‌کند امکان ندارد موجودی به هیچ‌چیزی نیازمند نباشد، ولی وجودش محدودیت داشته باشد؛

وقتی آتش محبت شعله می‌کشد و شدت می‌یابد، آن را عشق می‌نامیم.

اگر کسی بفهمد همه، هرچه دارند از خداوند دارند و همه، آینه‌داران جمال او هستند، درمی‌یابد که در عالم هستی جز او چیزی شایستهٔ محبت و دلدادگی نیست و نباید به‌جز او به چیزی دل بست.

فعالیت و کارکردن نفس، محصول کمال نفس است

خلق‌کردن خداوند همانند دیگر اسما و صفات او، نتیجهٔ کمال ذات اوست؛

رفتار ما محصول افکار و روحیات ماست و افکار ما، اقتضای ذات ماست؛