بریده‌هایی از کتاب گوریل پشمالو

فقط برده‌هان که حسرت روزای گذشته و غصهٔ روزای آینده‌رو می‌خورن

آدمی هنگامی که چیزی دست‌نیافتنی را آرزو می‌کند، پیشاپیش شکست را انتخاب می‌کند. اما تلاش او در این راهْ پیروزیِ اوست!

می‌دونی چیه؟ افتادم میون زمین و آسمون و هی جون می‌کنم بلکه یه جوری از زندگی سر دربیارم، ولی شدم عین چوبِ دوسرخلا. از زمین و آسمون می‌زنن تو سرم. شاید جهنم یعنی این، نه؟

از سر تفاخر لباس پوشیده، انگار نگران است چهره‌اش به‌تنهایی گویای زندگی مرفه او نباشد.

هر پیروزی‌ای که نصیب ما شود آن چیزی نیست که ابتدا آرزوی به‌دست‌آوردنش را داشته‌ایم. مسئله این است که زندگی به‌خودی‌خود چیزی نیست. امید و آرزو توان مبارزه و خواستن را که اساس زندگی است در ما زنده می‌کند.

در گذشته،‌ بیش از هر چیزی که در عصر ماشینی رایج است،‌ روحیهٔ پهلوانی و جوانمردی بر مردم حاکم بود؛ روحیه‌ای که معجونی بود از استادی و مهارت، با دل‌وجان به‌کارپرداختن و کارکردن، برای پاسخگویی به نیازهای درونی و برآوردن آرمان‌های خود. آنجا دیگر صرفاً اطاعت از فرمان مافوق در کار نبود. طوری که من می‌فهمم، امروزه آنچه از دست داده‌ایم بر آنچه به‌دست آورده‌ایم می‌چربد.»

دیگران برتریِ بی‌چون‌وچرای او را پذیرفته‌اند و به همین دلیل او را می‌ستایند و محترم می‌شمارند؛ احترام و ستایشی که از سرِ ترس است.

و احساسْ بیشتر از اندیشه رهبر و راهگشای ماست. احساسات و عواطف انسان غریزی‌اند. عواطفْ معلول تجارب فردی نیستند، بلکه از تجارب کل بشریت سیراب می‌شوند؛ تجاربی که از دیرباز با آدمی بوده‌اند.

«اگر قرار است آدمی معنی زندگی را دریابد، پیش از اینکه بتواند به حقایق نهفته در پس واقعیات زندگی دست یابد، باید یاد بگیرد واقعیات مربوط به خودش را صمیمانه بشناسد، هر چند ممکن است این واقعیات با غرور و نخوتِ ناشی از احساسات او مغایرت داشته باشد. آن‌وقت،‌ دیگر این حقیقت به‌هیچ‌وجه زشت نخواهد بود.»