بریده‌هایی از کتاب مرگ فروشنده

همیشه تصمیم قاطع گرفته‌م که زندگیم رو بی‌خودی هدر ندم، اما هر بار که برمی‌گردم اینجا، متوجه می‌شم که تنها  کاری که کرده‌م این بوده که زندگیم رو هدر داده‌م.

زد به جنگل، وقتی اومد بیرون، در بیست و یک‌سالگی، ثروتمند بود! دنیا یه‌جور صدفه، منتها توُ رختخواب نمی‌شه بازش کرد!

دنیا یه‌جور صدفه، منتها توُ رختخواب نمی‌شه بازش کرد!

همیشه همین رو می‌خواسته‌م. یه آپارتمان از خودم داشته باشم، یه ماشین، و یه مشت زن. بااین‌همه باز هم منِ لعنتی تنهام.

می‌دونی رمز کارش چی بود؟ می‌دونست چی می‌خواد، رفت دنبالش، بهش رسید!

ساکت و مؤدب و جدی باش. آدم شوخ رو شاید همه دوست داشته باشن، اما کسی پول دستش نمی‌ده.

همیشه تصمیم قاطع گرفته‌م که زندگیم رو بی‌خودی هدر ندم، اما هر بار که برمی‌گردم اینجا، متوجه می‌شم که تنها  کاری که کرده‌م این بوده که زندگیم رو هدر داده‌م.

تصورش رو بکن! اسمش رو من روش گذاشتم. اسم هاوارد رو من روش گذاشتم.

دنیا یه‌جور صدفه، منتها توُ رختخواب نمی‌شه بازش کرد!

بیف: رؤیاهای اشتباهی داشت. همه‌شون، همه‌شون اشتباه بودن. هپی: (تقریباً آماده برای ستیزه با بیف) این حرف رو نزن! بیف: هیچ‌وقت نفهمید چه‌جور آدمیه.

دنیا یه‌جور صدفه، منتها توُ رختخواب نمی‌شه بازش کرد!

مهم نیست چی می‌گی، مهم اینه که چه‌جوری بگی‌چون همیشه شخصیت آدمه که برنده‌ست.

از کلان شروع کن تا به کلان ختم بشه. پنجاه‌تا بخواه.

پدر اوج خوشحالیش مواقعیه که انتظار چیزی رو می‌کشه!

شماها نمی‌فهمید: ویلی یه فروشنده بود. برای یه فروشنده، زندگی آخر خط نداره. اون پیچ توُ مهره نمی‌کنه، از قانون حرف نمی‌زنه، یا نسخه برای مریضیت نمی‌ده. یه مردیه که کیلومترها دور از خونه، در اوج غصه هم باشه، زندگیش بسته به یه لبخند و کفشیه که برق بزنه. و وقتی که دیگه کسی جواب لبخندش رو نده‌اون‌وقت زلزله می‌شه. کافیه چهارتا لک بیفته به کلاهت، دیگه کارت تمومه. هیچ‌کس جرئت نداره این مرد رو سرزنش کنه. فروشنده باید رؤیا ببافه، پسر. این ذات این رشته‌ست. بیف: چارلی، اون مرد نمی‌دونست کیه.

لیندا: روم‌روم نمی‌شه. چطوری می‌تونم به روش بیارم؟ هر   روز می‌رم پایین و اون لولهٔ لاستیکی رو برمی‌دارم. اما، وقتی برمی‌گرده خونه، دوباره می‌گذارم سر جاش. چطور می‌تونم کاری کنم بهش بر بخوره؟ نمی‌دونم چی‌کار کنم. هر   روز  می‌میرم و زنده می‌شم، بچه‌ها. یه چیزی رو بهتون بگم، هر فکری به سر اون بزنه، من می‌فهمم. شاید به نظر اُمل‌بازی و احمقانه بیاد، اما بهتون می‌گم: اون همهٔ زندگیش رو برای شما گذاشت،

دنیا یه‌جور صدفه، منتها توُ رختخواب نمی‌شه بازش کرد!

من نمی‌گم اون مرد بزرگیه. ویلی لومن هیچ‌وقت پول کلانی درنیاورد. هیچ‌وقت اسمش توُ روزنامه نرفته. بهترین شخصیت عالم نیست. اما آدمیزاده،

هپی: ولی به نظر من اگه تازه شروع کرده‌ی‌منظورم اینه که‌این کار آینده‌ای هم داره؟ بیف: بگذار  یه چیزی بهت بگم، هپ، من دیگه نمی‌دونم آینده چیه. دیگه نمی‌دونم‌چی قراره بخوام.

ویلی: تصورش رو بکن. یه عمر کار می‌کنی، قسط خونه می‌دی. آخرش که صاحبش شدی، دیگه کسی نیست توش زندگی کنه. لیندا: خب، عزیزم، زندگی همینه، باید بگذاری و بری. همیشه همین‌طور بوده.

همیشه تصمیم قاطع گرفته‌م که زندگیم رو بی‌خودی هدر ندم، اما هر بار که برمی‌گردم اینجا، متوجه می‌شم که تنها  کاری که کرده‌م این بوده که زندگیم رو هدر داده‌م.

لیندا: این دفعه اومدهٔ خونه که بمونی؟ بیف: نمی‌دونم. می‌خوام یه بررسی بکنم، ببینم چی‌کار می‌شه کرد. لیندا: بیف، تمام عمر که نمی‌تونی هِی بررسی بکنی، می‌شه؟ بیف: من نمی‌تونم چیزی رو بچسبم، مامی. نمی‌تونم به یه نوع زندگی بچسبم.

لیندا: بیف، مردْ پرنده نیست که بهار که شد بیاد و تموم که شد بره.

برنارد: اما گاهی وقت‌ها هم، ویلی، بهتره آدم بکشه کنار. ویلی: بکشه کنار؟ برنارد: درسته. ویلی: اما اگه نتونستی بکشی کنار چی؟ برنارد: (پس از مکثی مختصر) اون‌وقت گمونم بدجوری سخت می‌شه.

حالا گوش کن ببین چی می‌گم، ویلی، من می‌دونم که تو از من خوشت نمی‌آد، کسی هم نمی‌گه که من کشته‌مُردهٔ  تواَم، اما من بهت کار می‌دم چراتو فرض کن فقط محض اِرا.