بریده‌هایی از کتاب بغض چاووشی

تو با پرنده شدن آشناتری از من مخواه حسّ لطیف کبوتری از من من ابر ساکت این آسمان غمگینم پرنده! برتری از من، فراتری از من تو ساده‌ای و صمیمی، بزرگ و خوب و نجیب دچارم و تو از این‌رو، مکدّری از من مرا ببخش اگر مهربانی‌ام کم بود امیدوارم از امروز بگذری از من امید نیست به فردای من، ولی باشد نصیب چشم تو فردای بهتری از من در انتها مگر از ما چه چیز خواهد ماند به غیر دفتری از عشق و دفتری از من؟ برای من تو همیشه عزیز خواهی بود اگرچه بعد، تو نامی نمی‌بری از من همیشه خواهر من! دوست دارمت، اما مخواه بیش‌تر و حسّ دیگری از من تو خواهرانه‌ترین شکل خواستن هستی مخواه غیر نگاهِ برادری از من!

طبّال و طبل و جنگ و شیپورش جنگاوری با اسب رنجورش چنگیز و فتح برج‌وباروها سرباز خسته در نشابورش سرهای سرگردانِ در تاریخ خون‌های خشک روی ساطورش بوی کفن پیچیده در دریا دریای خون در تنگی گورش در حَشْرْ آمد صوت اسرافیل وقتی دمید از خشم در صورش آوازخوان با چنگ و تنبورش بر گور مردانِ سلحشورش.

دوتا فرشتهٔ عِبری، پرندهٔ سامی دوتا پرنده به لحن زَبور آرامی به نام مدح ملیکا و شطح میکاییل دو مرغ عشق، دو سیمرغ تا ابد نامی دو جامِ مِی که جهان مست این پیاله شده‌ست دو رَطل شُرب مدام خُمار خیّامی رسیده‌ام به شرابی هزارساله و صاف پس از هزارهٔ بی‌ساغری و ناکامی بریز ساقی خوش‌دست میکده، لیلا! شراب‌خانه‌ای از عاشقانهٔ جامی ابوسعید منم، شطح رابعه که تویی دوتا پرنده نشسته به بامِ بسطامی من و تو آدم‌وحوّا، عزیمتی به بهشت شراب زمزم و کوثر، چه خوش سرانجامی.

می‌نویسم بهار از تن تو عطر ریحانی از دامن تو رد نشد هر چه نخ رشته کردم از شبستانی از سوزن تو