بریده‌هایی از کتاب دزد مو وزوزی و انسان فرهیخته

برای مادرم کنکور چیزی بود شبیه جذام. هیچ‌کس نباید به یک کنکوری نزدیک می‌شد و مریض را باید تا زمان امتحان توی اتاق قرنطینه می‌کردند.

توی شهرِ کوچکِ ما، رفتن پیش مشاور و روان‌شناس مرسوم نبود و ارزش هم نداشت آن‌همه پول بی‌زبان را بدهی که آخرش همهٔ تقصیرها را بیندازند گردن پدر و مادر.

تویی که خوانندهٔ حرفه‌ای هستی نباید فریبِ این سیاه‌بازی‌ها را بخوری. سریع از قسمت مقدمه رد شو و برو سراغ یکی از داستان‌ها.

انگار وقتی شبیه همه می‌شوی، دیده نمی‌شوی و دیگر مهم نیست برای این شبیه شدن چه‌قدر تلاش کرده‌ای.

«برای این‌که بتونی بقیه رو پاره کنی اول باید از خودت شروع کنی…»

آدم می‌تواند به چندش‌آورترین چیزها هم عادت کند، پس لازم است عادت‌هایش را مرور کند.

هر وقت داستان یا رمانی خواندی که مقدمه دارد، بدان نویسنده نتوانسته داستانِ خوبی بنویسد و تلاش می‌کند با آوردنِ توضیحاتی در مقدمه، اثر معمولی‌اش را شاهکار جا بزند.

خانواده فقط به‌شان آب و کود داده بود که قد بکشند، مدرسه هم مغزشان را با کاه و یونجهٔ تِست و فرمول پُر کرده بود.

«برای تقویت زبانِ انگلیسی می‌خوام آهنگ خارجی بزنم.»

. او را به خاطر غارت دستگیر کردند. او را محاکمه و بعد اعدام کردند. بله، رسم روزگار چنین است. پایان محسن بوررمضانی

برای مادرم کنکور چیزی بود شبیه جذام. هیچ‌کس نباید به یک کنکوری نزدیک می‌شد

کدام آدمِ روانی‌ای گفته پدر و مادرها بین بچه‌های‌شان فرق نمی‌گذارند!

ببخش اما فراموش نکن.»

این جماعت حتی زحمتِ خواندنِ پشت جلد کتاب را هم به خودشان نمی‌دهند.

نفسم را حبس کردم تا بتوانم فشار را تحمل کنم. «اومدم دفاع‌شخصی یاد بگیرم نه این‌که خودم رو پاره کنم.» دوباره با دست فشار داد. «برای این‌که بتونی بقیه رو پاره کنی اول باید از خودت شروع کنی…»

توی شهرِ کوچکِ ما، رفتن پیش مشاور و روان‌شناس مرسوم نبود و ارزش هم نداشت آن‌همه پول بی‌زبان را بدهی که آخرش همهٔ تقصیرها را بیندازند گردن پدر و مادر. خانواده‌ها بیش‌تر از تکنیکِ تصویرسازیِ آیندهٔ مخدوش استفاده می‌کردند. «اگه همین‌طوری ناخن بخوری توی شیکمت مار درمی‌آری!»

انگار وقتی شبیه همه می‌شوی، دیده نمی‌شوی و دیگر مهم نیست برای این شبیه شدن چه‌قدر تلاش کرده‌ای.

از این‌ها که اولش خونسرد نگاه می‌کنن، بعد یهو دست‌شون رو می‌آرن بالا جلو ضربه رو می‌گیرن.

جایی خوانده بودم آدم می‌تواند به چندش‌آورترین چیزها هم عادت کند، پس لازم است عادت‌هایش را مرور کند.

«جهان به این‌همه سِفتی نیاز نداره، شُل کن.»

گروه تا وقتی که کلمهٔ The End را نبینند و خیال‌شان راحت نشود که همه‌چیز تمام شده، ول‌کنِ ماجرا نیستند.

سیگار می‌کشی؟» «تفننی.» ادایم را درآورد. «تفننی… همهٔ معتادها همین رو می‌گن. مگه کسی مجبوری هم می‌کِشه که تو تفننی می‌کشی

گفتم انسان باشند و به درد مردم نخندند، بیش‌تر خندیدند. انسانیت مُرده بود.

«امشب شام مهمون منی. می‌خوام یه غذای ایتالیایی برات بپزم. تخم‌مرغِ تفت‌داده‌شده در روغنِ آفتاب‌گردان با نانِ تافتوناندو.»

انگشت‌هایم را باز می‌کردم و سعی می‌کردم طوری نگه‌شان دارم که ناخن‌هایم دیده شوند. اما هیچ‌کس به خاطر ناخن‌ها به‌ام تبریک نگفت، حتی هم‌اتاقی‌هایم متوجه این تغییر نشدند. انگار وقتی شبیه همه می‌شوی، دیده نمی‌شوی و دیگر مهم نیست برای این شبیه شدن چه‌قدر تلاش کرده‌ای.

بعد از چند روز از پیدا کردن کار ناامید شدم. نشستم خانه و به راه‌های خودکشی ارزان فکر کردم. راهی که درد هم نداشته باشد. توی زندگی به اندازهٔ کافی درد کشیده بودم و لیاقت یک مرگِ بدون درد را داشتم

انگار وقتی شبیه همه می‌شوی، دیده نمی‌شوی و دیگر مهم نیست برای این شبیه شدن چه‌قدر تلاش کرده‌ای.

مامان آرام گفت «تو هم شدی مثلِ بابات.»

عادلانه‌تر این بود که دکترها هم لباس‌های‌شان را دربیاورند تا بیمار احساس تنهایی نکند.

برای مادرم کنکور چیزی بود شبیه جذام