بریده‌هایی از کتاب آشنایی با نماز

«بندگی»، هدف خلقت آیا تاکنون، در مقابل نیکی‌ها و کمک‌ها و دوستی‌های دیگران، تشکر کرده‌اید؟ البتّه که آری. چرا؟ چون عقل و وجدان انسان، به سپاسگزاری از نیکان و نیکوکاران و تشکر از محبّت‌ها و خوبی‌های دیگران، فرمان می‌دهد. پس نعمت، سپاس را به گردن انسان می‌گذارد، و درک و شعور و وجدان، عامل اصلی سپاسگزاری انسان است. حتّی اگر دوستی، کمک درسی به ما کند، کتاب و دفترش را به ما امانت دهد، سئوال‌های درسی ما را جواب داده، راهنمایی کند، در جبرانِ عقب‌ماندگی‌ها ما را یاری کند، وسیله درس خواندن ما را فراهم سازد، مشکل ما را برطرف سازد و ... در همه این موارد، خود را به او مدیون و بدهکار می‌دانیم و سعی می‌کنیم تا به نحوی، نیکی‌های او را جبران و تشکر کنیم. بدون شک، بالاترین و بهترین نعمت‌ها را خداوند در اختیار ما گذاشته است: به ما عقل و جان و اراده و فکر و استعداد بخشیده، در راه زندگی، راهنمایانی برای سعادتمندی ما فرستاده، هستی و حیات ما، در دست اوست. همه چیز ما از آفریدگار ماست.