بریده‌هایی از کتاب درباره‌ عکاسی

عکس‌ها می‌توانند به‌یادماندنی‌تر از تصاویر متحرک باشند، چون آن‌ها برش دقیق (و انتخاب‌شده‌ای) از زمان هستند، نه یک جریان زمانی.

تمامی عکس‌ها دقیقاً با برش زدن این لحظه و ثابت کردن آن، گواهِ تبخیرِ بی‌وقفهٔ زمان‌اند.

عکس‌ها حقیقتاً تجربهٔ محبوس‌شده‌اند

بسیاری از افراد زمانی که قرار است از آن‌ها عکاسی شود مضطرب می‌شوند: نه به این دلیل که مانند افراد بدوی می‌ترسند که بدین طریق آسیبی به آن‌ها وارد می‌شود، بلکه به این علت که نگرانِ تأیید نشدن توسط دوربین‌اند. آدم‌ها طالبِ آرمانی‌ترین تصویرند: یعنی عکسی از آن‌ها که بهترین حالتشان را به نمایش گذارد. زمانی که دوربین تصویری جذاب‌تر از چیزی که واقعاً هستند به آن‌ها بازتاب نمی‌دهد، احساس می‌کنند سرزنش شده‌اند.

کلمات بلندتر از تصاویر سخن می‌گویند

چیزی که آدم‌ها را به گرفتن عکس برمی‌انگیزد مواجهه با چیزی زیباست.

دیدنِ عکاسانه به معنای استعدادِ کشف زیبایی در چیزهایی بود که همه آن‌ها را می‌بینند اما به‌عنوان چیزهای کاملاً معمولی از کنارشان می‌گذرند.

یک عکس همزمان نوعی شبه ــــ حضور و نشانه‌ای از غیاب است. عکس‌ها ــــ به‌ویژه عکس افراد، مناظر و شهرهای دور و دیر، و گذشته‌های ازمیان‌رفته ــــ مانند هیزم‌هایی مشتعل در بخاری دیواری یک اتاق، برانگیزندهٔ خیال‌اند.

زمان نهایتاً تمامی عکس‌ها، حتی آماتوری‌ترین آن‌ها را، در قلمروی هنر جای می‌دهد.

عکس‌ها ابری از خیال و کپسولی از اطلاعات‌اند.

ما می‌آموزیم که به‌گونه‌ای عکاسانه به خودمان نگاه کنیم: جذاب دانستن خود دقیقاً به معنای آن است که حس می‌کنیم در عکس خوب به نظر می‌آییم.

کسی که در موقعیت دخالت می‌کند دیگر نمی‌تواند آن را ثبت کند؛ و کسی که در حال ثبت موقعیت است قادر به مداخله نیست.

عکاسی ابزاری برای پرداختن به چیزهایی است که همه از آن‌ها اطلاع دارند ولی به آن‌ها توجه نمی‌کنند. عکس‌های من به قصد بازنمایی چیزی به وجود آمده‌اند که آن‌ها را نمی‌بینید. اِمِت گاوین

اگر عکس‌ها پیام باشند، این پیام هم شفاف است هم رازآمیز. بنا به گفتهٔ آربس «یک عکس رازی در مورد یک راز است. هر چه بیشتر به تو می‌گوید کمتر می‌فهمی.»

آلفرد استیگلیتس با افتخار اعلام می‌کند که در بیست و دوم فوریهٔ ۱۸۹۳، سه ساعت تمام در برف و باران «در انتظار لحظهٔ مناسب» ایستاده بود تا تصویر معروف خود با عنوان خیابان پنجم، زمستان را عکاسی کند. و لحظهٔ مناسب نیز آن لحظه‌ای است که آدم می‌تواند چیزها را (به‌ویژه چیزهایی را که همه پیش از آن دیده‌اند) با نگاهی تازه ببیند.

عکاس خواهی‌نخواهی در کار باستانی یا آنتیک کردن واقعیت است، و عکس‌ها خود آنتیک‌هایی لحظه‌ای هستند.

می‌توان یک عکس را یک نقل‌قول دانست، که در نتیجهٔ آن یک کتاب عکس به کتابی از نقل‌قول‌ها تبدیل می‌شود.

عکس‌ها ابری از خیال و کپسولی از اطلاعات‌اند.

اگر من صرفاً کنجکاو بودم، بسیار دشوار بود که به کسی بگویم، «می‌خواهم به خانهٔ تو بیایم و تو برایم صحبت کنی و داستان زندگی‌ات را به من بگویی.» منظورم این است که در این صورت مردم می‌گویند، «تو دیوانه‌ای.» به‌علاوه، آن‌ها در این شرایط به‌شدت گارد می‌گیرند. اما دوربین در حکم نوعی مجوز است. بسیاری از مردم دوست دارند همین‌قدر مورد توجه قرار بگیرند، و دوربین شکل قابل قبولی از بذل توجه را امکان‌پذیر می‌کند. دایان آربس

حالا دیگر در ازاء مبلغی بسیار ناچیز، می‌توانیم نه‌تنها با هر مکان معروف در جهان، بلکه تقریباً با هر شخص مورد توجه در اروپا آشنا شویم. حضور سرتاسری عکاسان چیز شگفت‌انگیزی است. همهٔ ما کوهستان آلپ را دیده‌ایم و (درهٔ) شامونی و (رودخانهٔ یخیِ) مردوگلاس را قلباً می‌شناسیم، هر چند که به‌هیچ‌وجه شجاعت از سر گذراندن مخاطراتِ این تنگه را نداشته بوده باشیم... ما از آند گذشته‌ایم، از تِنِریف بالا رفته‌ایم، به ژاپن پا گذارده‌ایم، و «از عهدهٔ» نیاگارا و هزارجزیره برآمده‌ایم، لذت مبارزه با همتایانمان را چشیده‌ایم (جلوی ویترین مغازه‌ها)، در مجمع قدرتمندان نشسته‌ایم، با شاهان، امپراطوران، ملکه‌ها، ستارگان اپرا، سوگلی‌های باله، و «بازیگران با لطف و متانت» آشنا شده‌ایم. چه روح و شبح‌ها که دیده اما به خود نلرزیده‌ایم؛ در برابر قلمرو سلطنتی ایستاده اما دور شو و کور شو نشنیده‌ایم؛ و خلاصه کنم، از طریق لنزی چند سانتی به هر نقش‌ونگار و بیهودگیِ این جهان بی‌رحم اما زیبا نگریسته‌ایم. "د. پ"، مقاله‌نویسِ نشریهٔ وانس اِویک (لندن)،