بریده‌هایی از کتاب درباره‌ عکاسی

عکس‌ها ابری از خیال و کپسولی از اطلاعات‌اند.

کسی که در موقعیت دخالت می‌کند دیگر نمی‌تواند آن را ثبت کند؛ و کسی که در حال ثبت موقعیت است قادر به مداخله نیست.

عکاسی ابزاری برای پرداختن به چیزهایی است که همه از آن‌ها اطلاع دارند ولی به آن‌ها توجه نمی‌کنند. عکس‌های من به قصد بازنمایی چیزی به وجود آمده‌اند که آن‌ها را نمی‌بینید. اِمِت گاوین

اگر عکس‌ها پیام باشند، این پیام هم شفاف است هم رازآمیز. بنا به گفتهٔ آربس «یک عکس رازی در مورد یک راز است. هر چه بیشتر به تو می‌گوید کمتر می‌فهمی.»

آلفرد استیگلیتس با افتخار اعلام می‌کند که در بیست و دوم فوریهٔ ۱۸۹۳، سه ساعت تمام در برف و باران «در انتظار لحظهٔ مناسب» ایستاده بود تا تصویر معروف خود با عنوان خیابان پنجم، زمستان را عکاسی کند. و لحظهٔ مناسب نیز آن لحظه‌ای است که آدم می‌تواند چیزها را (به‌ویژه چیزهایی را که همه پیش از آن دیده‌اند) با نگاهی تازه ببیند.

عکاس خواهی‌نخواهی در کار باستانی یا آنتیک کردن واقعیت است، و عکس‌ها خود آنتیک‌هایی لحظه‌ای هستند.

می‌توان یک عکس را یک نقل‌قول دانست، که در نتیجهٔ آن یک کتاب عکس به کتابی از نقل‌قول‌ها تبدیل می‌شود.

عکس‌ها ابری از خیال و کپسولی از اطلاعات‌اند.

اگر من صرفاً کنجکاو بودم، بسیار دشوار بود که به کسی بگویم، «می‌خواهم به خانهٔ تو بیایم و تو برایم صحبت کنی و داستان زندگی‌ات را به من بگویی.» منظورم این است که در این صورت مردم می‌گویند، «تو دیوانه‌ای.» به‌علاوه، آن‌ها در این شرایط به‌شدت گارد می‌گیرند. اما دوربین در حکم نوعی مجوز است. بسیاری از مردم دوست دارند همین‌قدر مورد توجه قرار بگیرند، و دوربین شکل قابل قبولی از بذل توجه را امکان‌پذیر می‌کند. دایان آربس

حالا دیگر در ازاء مبلغی بسیار ناچیز، می‌توانیم نه‌تنها با هر مکان معروف در جهان، بلکه تقریباً با هر شخص مورد توجه در اروپا آشنا شویم. حضور سرتاسری عکاسان چیز شگفت‌انگیزی است. همهٔ ما کوهستان آلپ را دیده‌ایم و (درهٔ) شامونی و (رودخانهٔ یخیِ) مردوگلاس را قلباً می‌شناسیم، هر چند که به‌هیچ‌وجه شجاعت از سر گذراندن مخاطراتِ این تنگه را نداشته بوده باشیم... ما از آند گذشته‌ایم، از تِنِریف بالا رفته‌ایم، به ژاپن پا گذارده‌ایم، و «از عهدهٔ» نیاگارا و هزارجزیره برآمده‌ایم، لذت مبارزه با همتایانمان را چشیده‌ایم (جلوی ویترین مغازه‌ها)، در مجمع قدرتمندان نشسته‌ایم، با شاهان، امپراطوران، ملکه‌ها، ستارگان اپرا، سوگلی‌های باله، و «بازیگران با لطف و متانت» آشنا شده‌ایم. چه روح و شبح‌ها که دیده اما به خود نلرزیده‌ایم؛ در برابر قلمرو سلطنتی ایستاده اما دور شو و کور شو نشنیده‌ایم؛ و خلاصه کنم، از طریق لنزی چند سانتی به هر نقش‌ونگار و بیهودگیِ این جهان بی‌رحم اما زیبا نگریسته‌ایم. "د. پ"، مقاله‌نویسِ نشریهٔ وانس اِویک (لندن)،

تمامی عکس‌ها یادآور مرگ‌اند (memento mori). عکس گرفتن به معنای مشارکت در میرایی، آسیب‌پذیری، و بی‌ثباتیِ شخص (یا شیئی) دیگر است. تمامی عکس‌ها دقیقاً با برش زدن این لحظه و ثابت کردن آن، گواهِ تبخیرِ بی‌وقفهٔ زمان‌اند.

دوربین درعین‌حال درد و درمان است، وسیله‌ای برای از آنِ خود کردنِ واقعیت و وسیله‌ای برای کهنه و مهجور کردن آن.

درحالی‌که نقاشی‌ها و شعرها صرفاً به‌خاطر قدیمی‌تر شدن بهتر یا جذاب‌تر نمی‌شوند، تمامی عکس‌ها اگر به‌اندازهٔ کافی قدیمی باشند جالب توجه و همچنین تأثیرگذار می‌شوند.

پایدارترین موفقیت عکاسی استعداد آن برای یافتن زیبایی در امور پیش‌پاافتاده، احمقانه و فرسوده بوده است. گذشته از هر چیز، امر واقعی اندوهی در خود دارد. و آن اندوه زیبایی است (به‌عنوان مثال، زیبایی فقیران.)

فردِ عکاس نسخهٔ مسلح عابر تنهایی است که به‌نحوی نامحسوس در این جهنم شهری حضور پیدا می‌کند، همه‌جا را زیرپا می‌گذارد، و آن را شناسایی می‌کند؛ پیادهٔ چشم‌چرانی که شهر را به مثابهٔ چشم‌اندازی از دیدنی‌های شهوت‌انگیز افراطی کشف می‌کند.

«عکاسی مجوزی بود تا هر جا که می‌خواستم بروم و هر کاری که می‌خواستم بکنم.» دوربین نوعی گذرنامه است که محدوده‌های اخلاقی و منع‌های اجتماعی را از میان برمی‌دارد، و عکاس را از هر نوع مسئولیت در قبال کسانی که از آن‌ها عکس می‌گیرد رها می‌کند. مسئلهٔ اصلیِ عکس گرفتن از آدم‌ها آن است که تو در زندگی آن‌ها شرکت نمی‌کنی، فقط از آن بازدید می‌کنی.

تلویزیون از مجموعه‌ای از تصاویرِ نه‌چندان انتخاب‌شده ساخته می‌شود که هر کدام تصویر پیش از خود را ملغی می‌کنند. اما هر عکسِ ساکن لحظهٔ متمایزی را نشان می‌دهد که به هیئت یک شیئی کم‌حجم درآمده است که می‌توان آن را نزد خود نگه داشت و بعدها دوباره به آن نگریست.

. عکسی مربوط به سال ۱۹۰۰ که در آن زمان به خاطر موضوعش تأثیرگذار بود، محتمل‌تر است که امروز به خاطر اینکه عکسی است که در سال ۱۹۰۰ گرفته شده است بر ما تأثیر بگذارد. به نظر می‌رسد که ویژگی‌ها و نیات خاص پنهان در پسِ عکس‌ها در اندوهِ عمومیِ گذشت زمان تحلیل می‌رود

زمان نهایتاً تمامی عکس‌ها، حتی آماتوری‌ترین آن‌ها را، در قلمروی هنر جای می‌دهد.

شر و پورنوگرافی تابع قانون واحدی هستند. شوک ناشی از دید عکس‌های قساوت‌آمیز با دیدن مکرر از میان می‌رود، همان‌طور که حس شگفتی و سرگردانی‌ای که پس از دیدن یک فیلم پورنوگرافیک برای اولین‌بار به شخص دست می‌دهد، بر اثر تکرار از میان می‌رود.