بریده‌هایی از کتاب مجموعه‌ اشعار سیمین بهبهانی؛ دفتر اول

دانی که چه نغز و دلپذیرست آنگه که سه‌تار نغمه ریزد؟ یک روز دل من آن‌چنان بود یعنی که هزار نغمه می‌زد.

چشم‌های سیاه چون شب تو بی‌خبر از همه جهانم کرد حال گمگشتگان به شب دانی؟ ـ چشم‌های تو آن‌چنانم کرد. محو و سرگشتهٔ نگاه توام ــ این نگاهی که ناتوانم کرد: ناچشیده شراب مست شدم بی‌خبر از هرآن‌چه هست شدم.

گویند «شهر چارهٔ او دارد: در شهر کار هست و فراوان هست آنجا کسی گرسنه و عریان نیست غم نیست، رنج نیست... ولی نان هست»! فردا سه رهنورد، ره خود را سوی امید گمشده پیمودند این هر سه رهنورد ــ اگر پرسی ـ دهقان و همسر و پسرش بودند: در پیش، سرنوشتِ پُر از ابهام در پی، غم گذشتهٔ محنت‌بار شش پای پینه بستهٔ بی‌پاپوش می‌کوفت روی جادهٔ ناهموار...

بده آن جام که سرمست شوم، به سیه‌بختی‌ی خود خنده زنم: روی این چهرهٔ ناشاد غمین چهره‌یی شاد و فریبنده زنم.

منم آن شکسته سازی، که توام نمی‌نوازی که فغان کنم ز دستی، که گسسته تار ما را