بریده‌هایی از کتاب ده غلط مشهور درباره اسرائیل

جوامع یهودی در مناطق مختلف جهان، در آن زمان فلسطین را همان سرزمین مقدسی که در تورات از آن یاد شده می‌دانستند. زیارت در یهودیت همان نقشی که در مسیحیت و اسلام دارد را دارا نبود اما با این وجود بعضی یهودی‌ها سفر زیارتی [به اورشلیم] را به‌عنوان وظیفهٔ [دینی] خود تلقی و در دسته‌های کوچکی به‌عنوان زائر به این کشور سفر می‌کردند. چنانکه یکی از فصل‌های همین کتاب نشان خواهد داد، پیش از ظهور صهیونیسم، عمدتا مسیحی‌ها بودند که بنا به دلایل کلیسایی [و اعتقاد به رجعت حضرت مسیح پس از استقرار یهودی‌ها در فلسطین] تمایل داشتند یهودی‌ها به‌صورت دائمی‌تری در فلسطین سکونت پیدا کنند.

با نگاهی که ما امروز می‌توانیم از بالا به قضیه داشته باشیم، به نظر می‌رسد هیچ راه گریزی از اینکه اقدامات اسرائیل در مناطق حومه‌ای [و روستایی] فلسطین را «جنایت جنگی» بدانیم وجود ندارد. در واقع این اقدام نه‌تنها جنایت جنگی، بلکه «جنایت علیه بشریت» بوده است. اگر کسی این واقعیت مستحکم [تاریخی] را نادیده بگیرد هیچ‌وقت نخواهد توانست درک کند که در پشت نگاه و طرز رفتار اسرائیل نسبت به فلسطین و فلسطینی‌ها (به‌عنوان یک ساختار و جامعه) چه چیزی خوابیده است. جنایتی که رهبران جنبش صهیونیست، که حالا تبدیل شده بود به حکومت اسرائیل، مرتکب شدند، عبارت بود از پاکسازی نژادی. این فقط یک حرف ساده نیست، بلکه یک اعلام جرم با مفاهیم گستردهٔ سیاسی، حقوقی و اخلاقی است.

آیا واقعا یهودی‌ها [پیش از تبعید اجباری،] ساکنین [باستانی] فلسطین بودند که شایسته‌اند به هر طریقی شده از «بازگشت» آنها به «وطن‌شان» حمایت شود؟ این افسانه اصرار دارد بگوید که یهودی‌هایی که در سال ۱۸۸۲ [به‌عنوان اولین دسته از مهاجرین صهیونیست به فلسطین] وارد شدند، نسل [و نوادگان] همان یهودیانی بودند که رومی‌ها در حوالی سال ۷۰ میلادی [پس از محاصرهٔ اورشلیم] آنها را از آنجا بیرون کردند. استدلال مقابل، این ارتباط تبارشناسانه را مورد تردید قرار می‌دهد. یک اثر پژوهشی بسیار سنگین علمی نشان داده که یهودی‌هایِ «فلسطین روم» در همان سرزمین باقی ماندند و ابتدا به مسیحیت تغییر کیش داده و بعدها هم مسلمان شدند.

استعمار وطن‌گزین را می‌توان به‌عنوان حرکت اروپایی‌ها به‌سمت دیگر بخش‌های جهان برای ساختن ملت‌های «سفیدپوستِ» تازه توصیف کرد، در جاهایی که مردم بومی، زمانی پادشاهی‌های خودشان را داشتند. این ملت‌ها تنها در صورتی امکان ساخته شدن داشتند که وطن‌گزینان، دو منطق را به کار می‌گرفتند: منطق حذف (یعنی خلاص شدن از دست مردم بومی با تمامی وسایل ممکن، از جمله قتل عام) و منطق «نا-انسان‌نمایی» (یعنی در نظر گرفتن غیراروپایی‌ها به‌عنوان افراد پست و درجه دو که بنابراین، شایستهٔ برخورداری از حقوقی مساوی با وطن‌گزینان نخواهند بود).

تا سال ۱۹۴۵، صهیونیسم توانسته بود بیش از نیم میلیون وطن‌گزین را به فلسطین (که جمعیتش در حدود ۲ میلیون نفر بود) جذب کند. برخی از این مهاجرین با اجازهٔ حکومت قیمومیت و بعضی‌ها هم بدون اجازه آمده بودند. جمعیت بومی نه مورد مشورت قرار گرفته بود و نه مخالفتش با پروژهٔ تبدیل کردن فلسطین به یک دولت یهودی مورد توجه واقع شده بود. وطن‌گزینان موفق شده بودند یک دولت در دولت تشکیل دهند که تمامی زیرساخت‌های ضروری را [در دل خود] بنا کرده بود، ولی در دو جنبه ناکام مانده بود. آنها موقف شده بودند تنها ۷ درصد از خاک این سرزمین را [به‌صورت مشروع] خریداری کنند که برای برپایی کشوری در آینده کافی نبود. از این گذشته، آنها همچنان اقلیت بودند (یک سوم جمعیت کشوری که می‌خواستند به‌صورت اختصاصی و منحصراً برای ملت آنها باشد).

هیئتی که از سوی سازمان‌های اولیهٔ صهیونیسم به فلسطین اعزام شده بود برای همکاران خود در آن سازمان‌ها گزارش فرستادند: «عروس، زن زیبایی است، ولی با مرد دیگری ازدواج کرده است!»

فصل اول، فلسطین را در عصرِ ورود صهیونیسم در اواخر قرن نوزدهم به تصویر می‌کشد. در اینجا، افسانه، فلسطین را به‌عنوان سرزمینی خالی، بایر و شبه‌کویر به تصویر کشیده که صهیونیست‌ها وارد شده و آن را آباد و متمدن کردند. استدلالِ مقابل این افسانه، تصویری از یک جامعهٔ بسیار قدیمی و پررونق را به تصویر می‌کشد که در یک روند پرشتاب مدرن‌سازی و ملت‌سازی [پس از فروپاشی عثمانی] قرار داشت. افسانهٔ «فلسطین، سرزمین بدون ملت»، یک افسانهٔ دوقلو و مشهور هم دارد که عبارت است از افسانهٔ «[یهود،] ملت بدون سرزمین» که موضوع فصل دوم را تشکیل می‌دهد. آیا واقعا یهودی‌ها [پیش از تبعید اجباری،] ساکنین [باستانی] فلسطین بودند که شایسته‌اند به هر طریقی شده از «بازگشت» آنها به «وطن‌شان» حمایت شود؟

این کتاب را یک یهودیِ اسرائیلی نوشته که همانقدر که به جامعهٔ فلسطینی‌ها اهمیت می‌دهند برای جامعهٔ خودش هم اهمیت قائل است.

چنانکه یوناتان مندل در توضیح این مطلب می‌نویسد: «درصد دقیق یهودی‌ها [ی ساکن فلسطین] تا پیش از ظهور صهیونیسم، روشن نیست. در هر حال، این رقم احتمالا چیزی بین دو تا پنج درصد بوده است. طبق اسناد دورهٔ عثمانی، کل جمعیت ساکن در جایی که امروزه اسرائیل/فلسطین خوانده می‌شود، در سال ۱۸۷۸، ۴۶۲.۴۶۵ نفر بودند. از این تعداد، ۴۰۳.۷۹۵ نفر (یعنی ۸۷ درصد) مسلمان، ۴۳.۶۵۹ نفر (یعنی دَه درصد) مسیحی و ۱۵.۰۱۱ نفر (یعنی سه درصد) یهودی بوده‌اند.

مقامات اسرائیلی خیلی بی‌پرده و صریح به همتایان آمریکایی خود اعلام کردند که طرح آنها عبارت است از نگه داشتن اقتصاد باریکهٔ غزه «در آستانهٔ فروپاشی».

نکتهٔ قابل توجه اینکه این دستهٔ یهودی [ساکن فلسطین] در آن زمان خودشان در برابر ایده‌هایی که از طرف جنبش صهیونیسم ترویج می‌شد، مقاومت می‌کردند.

کاملا برعکس تصویر بیابانی‌ای که از فلسطین ارائه می‌شود، این کشور در آن زمان یکی از مناطق سرسبز «بلاد شام» و یکی از مناطق سرسبز «مشرق زمین» به حساب می‌آمد. درست در همان زمان، فلسطین دارای یک صنعت کشاورزی غنی و پربار هم بود، شهرهای کوچک و شهرهای تاریخی [نظیر قدس و بیت لحم] در عصر رسیدن صهیونیسم [به فلسطین]، نیازهای جمعیتی حدودا نیم میلیون نفریِ [ساکنانشان] را تامین می‌کردند

دیوید لوید جورج، مسیحی سرسختی که در آن زمان نخست‌وزیر بریتانیا بود، بر اساس اصول مذهبی، به بازگشت یهودیان [به فلسطین] علاقه داشت، و از حیث راهبردی نیز، هم او و هم همکارانش، در «سرزمین مقدس» یک مستعمرهٔ یهودی را به یک مستعمرهٔ مسلمان (تصویری که از فلسطینی‌ها داشتند) ترجیح می‌دادند.

فغانسوآ غنه دو شاتوپغیو، نویسنده و سیاستمدار مشهور فرانسوی، تقریبا در همان زمان [کتاب] «اربابان مشروع یهودیه» را نوشت. [ایده‌های] او بر ناپلئون بناپارت اثر گذاشت که امیدوار بود در جریان تلاش برای تصرف خاورمیانه در آغاز قرن نوزدهم کمک جامعهٔ یهودی‌های فلسطین را، در کنار دیگر ساکنان آن سرزمین، به دست بیاورد. او به آنها وعدهٔ «بازگشت به فلسطین» و تشکیل یک کشور را داد.

کاملا برعکس تصویر بیابانی‌ای که از فلسطین ارائه می‌شود، این کشور در آن زمان یکی از مناطق سرسبز «بلاد شام» و یکی از مناطق سرسبز «مشرق زمین» به حساب می‌آمد.

بیرون از اسرائیل مشخصا در ایالات متحده، این فرض که «سرزمین موعود» [یعنی فلسطین] پیش از رسیدن صهیونیسم [به آنجا] یک سرزمین خالی از سکنه، متروکه، ویران، خشک و بدون محصول بوده، همچنان زنده و پویاست و به همین جهت ارزش پرداختن را دارد.

حمایت حزب کمونیست فلسطین از آرمان صهیونیسم به دو دلیل ممکن بود. اول این که اتحاد شوروی اعتقاد داشت کشور جدید یهودی یک کشور سوسیالیست و ضدبریتانیایی خواهد بود و بنابراین در جنگ سرد، که کمابیش داشت در افق پدیدار می‌شد، بیشتر به بلوک شرق تمایل خواهد داشت. دوم اینکه حزب کمونیست فلسطین اعتقاد داشت که رهایی ملی، یک فاز ضروری در مسیر انقلاب پیچیده‌تر و سوسیالیستی آنها خواهد بود به همین جهت هم فلسطینی‌ها و هم صهیونیست‌ها را به‌عنوان جنبش‌های ملی به رسمیت می‌شناخت (به همین دلیل است که تا امروز هم هنوز این حزب از راه‌حل تشکیل دو دولت حمایت می‌کند).

این روند صلح از همان آغاز یک روند شکست‌خورده به حساب می‌آمد. برای فهم ناکامی اسلو، انسان باید تحلیل و بررسی خود را گسترش دهد و وقایع را به دو «اصل» ی که در جریان این توافق بدون پاسخ باقی ماند مرتبط کند. اولین اصل عبارت بود از تقدم تقسیم‌بندی جغرافیایی یا قلمرویی، به‌عنوان پایهٔ اختصاصی صلح، و دومی هم عبارت بود از رد حق بازگشت آوارگان فلسطینی و حذف آن از میز مذاکرات بود.

کشور اسرائیل به این دیدگاه چسبیده که یک اشغالگرِ خیراندیش است. استدلال «اشغالگری منور»، به عقیدهٔ متوسط شهروندان یهودی در اسرائیل، این را می‌گوید که شرایط فلسطینی‌ها تحت اشغال بسیار بهتر از [شرایط پیش از اشغال آنها یا شرایط آنها بعد از استقلال] است و فلسطینی‌ها در کل دنیا حتی یک دلیل هم برای مقاومت در برابر این اشغالگری ندارند چه برسد که بخواهند مقاومت مسلحانه کنند. اگر شما یک طرفدار بی‌قید و شرط اسرائیل در خارج از کشور باشید، این فرضیات را هم خواهید پذیرفت.

ارتش هر ساله صدها خانه را در پاسخ به رفتارهای مختلفی که بعضی اعضای خانواده‌ها انجام داده بودند، منفجر می‌کرد. از تخلفات جزئی در برابر قوانین حکومت نظامی گرفته تا رفتارهای خشونت‌آمیز علیه اشغالگری، [اگر از سوی فلسطینی‌ها صورت می‌گرفت] اسرائیلی‌ها به سرعت بولدوزرهایشان را می‌فرستادند تا نه‌تنها ساختمان منزل آن شخص را به‌صورت کامل و صد درصد ویران کند، بلکه تمرکز [ویرانگری‌شان] روی زندگی و موجودیت آنها بود.