بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

هرچند که هرگز نرسیدم به وصالت عمری که حرام تو شد ای عشق حلالت!

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

سنگ در برکه می‌اندازم و می‌پندارم با همین سنگ زدن، ماه به هم می‌ریزد عشق بر شانهٔ هم چیدن چندین سنگ است گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی لبخندهای شادی و غم فرق دارند

من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

رود راهی شد به دریا، کوه با اندوه گفت می‌روی اما بدان دریا ز من پایین‌تر است

به دنبال کسی جامانده از پرواز می‌گردم مگر بیدار سازد غافلی را، غافلی دیگر

چه شوری بهتر از برخورد برق چشم‌ها با هم نگاهش را تماشا کن، اگر فهمید حاشا کن

ای نسیم بی‌قرار روزهای عاشقی هرکجا زلفی پریشان شد، گمان کردم تویی

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی اکنون ز تو با ناامیدی چشم می‌پوشم اکنون ز من با بی‌وفایی دست می‌شویی آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد من مایهٔ رنج تو هستم، راست می‌گویی

دمی سرسبزی ما را به پای سرخوشی مگذار درختی مثل من هر سال ناچار از شکوفایی‌ست

نام تو را می‌کند روی میزها هر وقت در دست آن دیوانه می‌افتاد چاقویی

مرا ز عشق مگویید، عشق گمشده‌ای‌ست که هرچه هست ندارم! که هرچه دارم نیست

غیر از ضررم مشورت دوست نبخشید ای کاش ز دشمن نظری خواسته بودم

اینکه «مردم» نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد

آیین عشقبازی دنیا عوض شده‌ست یوسف عوض شده‌ست، زلیخا عوض شده‌ست سر همچنان به سجده فرو برده‌ام ولی در عشق سال‌هاست که فتوا عوض شده‌ست خو کن به قایقت که به ساحل نمی‌رسیم خو کن که جای ساحل و دریا عوض شده‌ست آن باوفا کبوتر جلدی که پر کشید اکنون به خانه آمده، اما عوض شده‌ست حق داشتی مرا نشناسی به هرطریق من همچنان همانم و دنیا عوض شده‌ست

یک رود و صد مسیر، همین است زندگی با مرگ خو بگیر! همین است زندگی با گریه سر به سنگ بزن در تمام راه ای رود سربه‌زیر! همین است زندگی تاوان دل بریدن از آغوش کوهسار دریاست یا کویر؟ همین است زندگی!

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

ای‌عشق تا هنوز نفس می‌کشم بیا از چنگ روزگار مرا باز پس بگیر

ما گشته‌ایم، نیست، تو هم جستجو مکن آن روزها گذشت، دگر آرزو مکن در قلب من سراغ غم خویش را مگیر خاکستر گداخته را زیر و رو مکن

همچنان در پاسخ دشنام می‌گویم سلام عاقلان دانند دیگر حاجت تفسیر نیست باز اگر دیوانه‌ای سنگی به من زد شاد باش خاطر آیینهٔ ما از کسی دلگیر نیست

اگرچه شرم من از شاعرانگی باشد مخواه روزی من بی‌ترانگی باشد نظر بلند عقابی که آسمان با اوست چگونه در قفس مرغ خانگی باشد

من کسی جز تو ندارم که به دادم برسد می‌توانی مگر ای‌عشق به دادم نرسی

خلاصهٔ همه رنج‌های ما این است پرنده‌ای که دل آورده بود دل برده‌ست

با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید آری! خبر از بی‌خبری خواسته بودم

با چراغی همه‌جا گشتم و گشتم در شهر هیچ‌کس! هیچ‌کس اینجا به تو مانند نشد

دل به شادی‌های بی‌مقدار این عالم مبند زندگی تنها فرازی در نشیبی ساخته‌ست

نخواست شیخ بیاید مرا که یافتنم چراغ نه! که به گشتن هم احتیاج نداشت

فرقی نمی‌کند چه برایم نوشته دوست گیرم که ناسزاست ولی دستخط اوست

ای بی‌وفای سنگدل قدرناشناس! از من همین که دست کشیدی تو را سپاس با من که آسمان تو بودم روا نبود چون ابر هر دقیقه درآیی به یک لباس