بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

مشکل مردمی که به هر چیز پیش‌پاافتاده‌ای اهمیت می‌دهند این است که چیزی ندارند که ارزش اهمیت دادن داشته باشد تا بخواهند به آن اهمیت بدهند.

دنبال چیزی بودن، تنها باعث تأیید این حقیقت می‌شود که شما اکنون آن چیز را ندارید.

اهمیت ندادن یعنی باوجود خیره شدن به ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش‌های زندگی، دست‌به‌کار شوید.

خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است. و به‌طور متناقض، پذیرش تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

احساسات منفی محرکی برای اقدام به عمل هستند. وقتی چنین احساسی دارید، یعنی باید کاری انجام بدهید. از سوی دیگر، احساسات مثبت پاداش‌هایی برای اقدام به عمل مناسب هستند.

همهٔ ما نقاط کور احساسی داریم. بیشتر این نقاط کور مرتبط با احساساتی هستند که موقع بزرگ شدنمان به ما آموخته‌اند که آنها احساسات نامناسبی هستند. سال‌ها تمرین و تلاش لازم است تا در شناسایی نقاط کور خودمان مهارت پیدا کنیم و سپس بتوانیم احساسات تحت‌تأثیر آنها را به‌طور مناسب بروز دهیم اما این کار بسیار مهم است و به زحمتش می‌ارزد.

پاندا گفت: «به زندگی عاری از مشکلات امید نداشته باش، چنین چیزی وجود ندارد. در عوض، به زندگی‌ای سرشار از مشکلات خوب امید داشته باش.»

باور اینکه برای همهٔ ما مقدر شده است که کاری واقعاً خارق العاده انجام بدهیم، به بخش قابل‌قبولی از فرهنگ امروزی ما تبدیل شده است. افراد مشهور این را می‌گویند. بزرگان تجارت همین را می‌گویند. سیاست‌مداران همین را می‌گویند. حتی اُپرا وینفری هم همین را می‌گوید.

فرقی نمی‌کند کجا بروید، به‌هرحال مانعی دویست کیلوگرمی سر راهتان قرار خواهد داشت و این اصلاً ایرادی ندارد. هدف این نیست که از مانع دور شوید. هدف این است که مانعی را بیابید که از دست‌وپنجه نرم کردن با آن لذت می‌برید.

۱. من فوق‌العاده‌ام و شما همگی مزخرف هستید، پس من سزاوار رفتار ویژه‌ای هستم. ۲. من مزخرف هستم و شما همگی فوق‌العاده‌اید، پس من سزاوار رفتار ویژه‌ای هستم. ذهنیت‌هایی که به‌ظاهر متضاد هستند، ولی باطن خودخواه یکسانی دارند. در واقع، شما اغلب می‌بینید که آدم‌های حق‌به‌جانب دائماً میان این‌دو حالت پرش می‌کنند.

مهم‌ترین حقایق زندگی معمولاً آنهایی هستند که شنیدنشان ناخوشایندتر است.

بلکه این است که او چه احساسی به تجربیات منفی خود دارد.

خوشحالی، از حل کردن مشکلات نشئت می‌گیرد. کلمهٔ کلیدی اینجا «حل کردن» است. اگر شما از مشکلاتتان اجتناب می‌کنید یا احساس می‌کنید که هیچ مشکلی ندارید، پس قصد دارید خودتان را تیره‌بخت کنید. همچنین اگر حس می‌کنید مشکلاتی دارید که نمی‌توانید حلشان کنید، خودتان را تیره‌بخت خواهید کرد. راز پرهیز از تیره‌روزی در حل کردن مشکلات است، نه‌اینکه اصلاً مشکلی نداشته باشیم. برای خوشحال بودن ما به حل کردن چیزی نیاز داریم. بنابراین خوشحالی شکلی از عمل است؛ یک فعالیت است، چیزی نیست که بی‌آنکه تلاش کنید به شما بخشیده شود

خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است؛ پذیرفتن تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

در فرهنگ روسی یک‌جور بی‌ملاحظگی وجود دارد که با سلیقهٔ غربی‌ها ناسازگار است. از معاشرت‌ها و مکالمات مؤدبانه خبری نیست. شما به غریبه‌ها لبخند نمی‌زنید یا به دوست داشتن چیزی که دوست ندارید تظاهر نمی‌کنید. در روسیه، اگر چیزی احمقانه باشد، می‌گویید احمقانه است. اگر کسی عوضی باشد، می‌گویید عوضی است. اگر واقعاً از کسی خوشتان می‌آید و دارید با او اوقات خوشی را می‌گذرانید، به او می‌گویید از او خوشتان می‌آید و دارید اوقات خوشی را با او می‌گذرانید. مهم نیست که این شخص یک دوست، غریبه یا کسی باشد که پنج دقیقهٔ پیش در خیابان ملاقات کرده‌اید.

یک ضرب‌المثل تگزاسی می‌گوید: «کوچک‌ترین سگ بلندترین صدا را دارد.»

لحظه‌ای تأمل کنید و به چیزی فکر کنید که واقعاً دارد آزارتان می‌دهد. حال از خود بپرسید که چرا آزارتان می‌دهد. جوابتان احتمالاً این است: نوعی شکست. حال به آن شکست فکر کنید و بپرسید که چرا از دید شما «واقعی» است. اگر این شکست، واقعاً یک شکست نباشد چه؟ اگر تابه‌حال با دیدی اشتباه به آن نگاه کرده باشید چه؟

ما طوری تکامل یافته‌ایم که همواره مقداری نارضایتی و کمبود اعتمادبه‌نفس داشته باشیم، زیرا همین موجودی که کمی ناراضی است و اعتمادبه‌نفس ندارد، برای نوآوری و بقا بیشتر تلاش خواهد کرد.

دو مشکل وجود دارد. اول اینکه مغز ناقص است. ما در دیدن و شنیدن چیزها اشتباه می‌کنیم. به‌راحتی فراموششان می‌کنیم یا به تفسیری نادرست از وقایع می‌رسیم. دوم اینکه مغز ما طوری طراحی شده است که معناهایی را که برای خودمان می‌سازیم نگه دارد. ما به معنایی که ذهنمان ساخته است تعصب داریم و نمی‌خواهیم آن را رها کنیم. حتی اگر شواهدی را ببینیم که ناقض معنای ساختگی‌مان باشد، اغلب آن شواهد را نادیده می‌گیریم و باورمان را حفظ می‌کنیم.

فرقی ندارد که چه افرادی دوروبرتان باشند، هرچه بیشتر بخواهید شاد باشید و به شما عشق بورزند، تنهاتر و وحشت‌زده‌تر خواهید بود.

اهمیت ندادن یعنی باوجود خیره شدن به ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش‌های زندگی، دست‌به‌کار شوید.

شما نمی‌توانید در زندگی عده‌ای مهم و تأثیرگذار باشید، مگر آنکه برای عده‌ای دیگر مسخره و مایهٔ شرمساری باشید. ممکن نیست. زیرا چیزی به نام نبود ناملایمات نداریم.

مردم به یک دلیل ساده مشکلاتشان را انکار می‌کنند و دیگران را مقصر می‌دانند؛ زیرا این کار راحت است و به آنها احساس خوبی دست می‌دهد، درصورتی‌که حل کردن مشکلات سخت است و اغلب به آنها احساس بدی دست می‌دهد.

تغییر هم به‌سادگی انتخاب چیز دیگری برای اهمیت دادن حاصل می‌شود.

دانستن اینکه در دنیا چه جایگاهی دارید، آرامش خاصی را به همراه دارد. هر چیزی که بتواند این آرامش را متزلزل کند - حتی اگر ظرفیت بهبود بخشیدن به زندگی‌تان را هم داشته باشد - ذاتاً ترسناک است.

تعهد به شما اجازه می‌دهد روی چند هدف بسیار مهم با دقت تمرکز کنید و به درجهٔ بالاتری از موفقیت دست پیدا کنید که در شرایط دیگر امکان‌پذیر نبود.

«اگر به جست‌وجوی اجزای خوشبختی ادامه دهید، هرگز خوشبخت نخواهید بود. اگر دنبال معنای زندگی باشید، هرگز زندگی نخواهید کرد.» یا به بیان ساده‌تر: سعی نکنید.

خواستن تجربهٔ مثبت، تجربه‌ای منفی است. و به‌طور متناقض، پذیرش تجربهٔ منفی، تجربه‌ای مثبت است.

خودآگاهی مثل یک پیاز است. چندین لایه دارد و هرچه بیشتر لایه‌های آن را کنار بزنید، بیشتر احتمال دارد که در مواقع نامناسب شروع کنید به گریستن.

سومین لایه، ارزش‌های شخصی ماست: چرا من این را موفقیت/ شکست تلقی می‌کنم؟ چگونه انتخاب می‌کنم که خودم را بسنجم؟ بر اساس چه معیاری دربارهٔ خود و اطرافیانم قضاوت می‌کنم؟ این لایه که مستلزم پرسش‌گری و تلاش بی‌وقفه است، به‌سختی قابل‌دستیابی است اما مهم‌ترین لایه است، زیرا ارزش‌های ما تعیین‌کنندهٔ ماهیت مشکلاتمان هستند، و ماهیت مشکلاتمان کیفیت زندگی‌هایمان را تعیین می‌کند.