بریده‌هایی از کتاب ماشاءالله‌خان در بارگاه هارون‌الرشید

برگشت و بعد از یک دهن‌کجی به مسرور سیاف گفت: ــ حاجی مسرور شیکاری! انت شیکار! واحد ثانی ثلاثی، ارواح بابات خلاصی!

شیر که به خمیازه افتاده بود از یک قوطی کوچک حبی بیرون آورد و به دهن انداخت. ماشاءالله‌خان با تعجب پرسید: ــ ماذا انت تناول یا ابوجنگل! ــ هذا واحد نخود تریاک! ــ آهان... پس انت عملی؟ ــ نعم.

ــ مسرور میرغضب هارون‌الرشید بوده. نمی‌دانی با چه بی‌رحمی جعفر برمکی را سربریده! این کتاب را باید بخوانی تا بفهمی... محمودآقا نگاهی به روی جلد کتاب انداخت و با صدای بلند خواند: «امین و مأمون اثر جرجی زیدان.»

ماشاءالله‌خان با دست صورت خود را باد زد و گفت: ــ البته ازدواج باید فوری باشد. ولی من باید رضایت پدرم را بگیرم. انا لازم الجلب الرضایت الابوی. مسرور سری فرود آورد و گفت: ــ انا موافق. ماشاءالله‌خان نفس راحتی کشید و گفت: ــ مرحبا، مرحبا، انا متشکر. مسرور گفت: ــ انت طالب الرضایت الابوی؟ ــ نعم. ــ هذا اللزوم و الضرورت؟ ــ البته که نعم. الرعایت الحق ابوی واجب الی الفرزند.

هر که گریزد ز خرابات شام بارکش‌غول بیابان شود

ماشاءالله‌خان عمامه از سر برداشت و عرق پیشانی را پاک کرد و بعد گفت: ــ یک چیز گلوترکن بیاور... العطش. ــ ماذا؟ ــ هرچی هست... چایی... شیر... پپسی‌کولا... و چون دید استاد سمعان با تعجب او را نگاه می‌کند، متوجه اشتباه خود شد: ــ آخ عجب حواسی من دارم!‌... اینها هنوز پپسی‌کولا ندارند. شیرکاکائو دارید؟

ماشاءالله‌خان شکسته‌نفسی کرد: ــ لا، لا، هذا وظیفه... قال الشاعر الرأس لا فی راه العزیزان فقد بار الثقیل الی الدوش...

لحظه‌ای سراپای ماشاءالله‌خان را برانداز کرد، سپس گفت: ــ انت آغاباشی فی القصر الخلیفه. الفرار... ــ بله قربان می‌خواستند ما را بکشند ما هم زدیم به چاک. انا اطلاع من قصد الخلیفه و ضرب فی چاک.

ماشاءالله‌خان لحظه‌ای ساکت شد سپس آهسته گفت: راستش را بخواهی حق با توست... این کتاب نمی‌دانی چه کتابی است... دلم می‌خواست دستم به این مسرور می‌رسید، خفه‌اش می‌کردم... ــ مسرور کدام بیچاره‌ای است. ــ مسرور میرغضب هارون‌الرشید بوده. نمی‌دانی با چه بی‌رحمی جعفر برمکی را سربریده! این کتاب را باید بخوانی تا بفهمی...

ــ خدمت حضرت خلیفه بفرمایید که شیر کشتن و این حرف‌ها مسخره‌بازی است به ما کارهای مهم‌تری ارجاع بفرمایند. هذا مسخره! انا بالاتر از هذا مسخره‌بازی‌ها! ــ مرحبا، مرحبا.

ماشاءالله‌خان همچنان ناله می‌کرد، به‌طوری که نمی‌گذاشت آنها صحبت یکدیگر را بشنوند. اکبر عجمی با بی‌حوصلگی گفت: ــ ساکت باش... این زن حالا دیگر موضوع را می‌داند یا بنت سکینه. ماشاءالله‌خان با خشم تندی گفت: ــ اگر می‌داند پس چرا به من بنت سکینه می‌گویی نره‌خر؟

بچه باز با قیافهٔ وحشت‌زده، لب‌ها را جمع کرد. ماشاءالله‌خان با عجله دوباره چشم خود را زیر روبنده پوشاند و شروع به خواندن و دست زدن کرد. وقتی بچه آرام گرفت، انگشت خود را بالا برد و گفت: ــ یا ابن‌سفیان، و من انت گریه، لولو تعال.

ــ مسرور میرغضب هارون‌الرشید بوده. نمی‌دانی با چه بی‌رحمی جعفر برمکی را سربریده! این کتاب را باید بخوانی تا بفهمی...

ماشاءالله‌خان از لحن تند او ترسید و با کلمات بریده جواب داد: ــ نعم، نعم یا سیدی... ولی هذا الشیر لا کفایت علی تغذیهٔ واحد طفل. ــ ماذا؟ ــ برای اینکه... خدا چه بگویم!‌... برای اینکه انا صاحب پستان الصغیر. صغیر به قدر واحد لیموترش!‌... ــ لا اهمیت یا بنت سکینه. بعد واحد هفته تعال عظیم به قدر واحد هندوانه!‌...

به قول الشاعر انا قال الی انت شرط‌البلاغ/ انت خواه نصیحت تعال و خواه ملال!

ذاتاً جوان خجالتی سربه‌راهی است حالا اگر یک‌وقت... در این موقع درست جلوی در خروجی بانک رسیده بودند. مریم بازوی پدرش را فشرد و گفت: ــ بفرمایید، بفرمایید جوان خجالتی سربه‌راه را تماشا کنید. آقای ارفاق عینک خود را به چشم زد. محمودآقا دربان سابق بانک که اونیفورم رانندگان را به تن داشت درِ یک اتومبیل بزرگ را باز کرده بود و جوان سربه‌راه که کسی جز ماشاءالله‌خان نبود قبل از پیاده‌شدن با دو خانم خوشگل خوش‌لباس که دو طرفش نشسته بودند و قهقهه می‌خندیدند مشغول خداحافظی بود: ــ الهی دردوبلای شما دو تا مغزقلم بخورد تو دو تا چشم‌های ماشاءالله! درد انت فی هذا چشم الچپ! و درد انت فی هذا چشم‌الراست!