بریده‌هایی از کتاب سراشیب شرق

هرکس همان کلمات است که با خود می‌گوید

ما نیستیم، و من سرِ آن ندارم که باشم.

زندگی زاده می‌شود از هر روز و مرگ زاده می‌شود از هر زندگی.

ما به کشتنِ زمان محکوم ایم: پس خواهیم مرد، لحظه لحظه.

اشیا از نام‌های‌شان تهی شدند و من در میان عنصرهای بی‌شمار از گوشه‌های تن‌ام جاری شدم.

ما زاده شدیم و تنها بهای زندگی زخمی بود، زخمی که سر باز نمی‌کند، اما می‌سوزد، اختری سوزان، خرده‌زخمی که هرگز از میان نخواهد رفت لکه خونی که تا ابد خواهد ماند، و دری که از آن به درونِ ظلمت می‌شویم. آدمی نیز جاری می‌شود، آدمی نیز فرو می‌ریزد، خیالی که ناگهان ناپدید خواهد شد.

اگر انسان غبار است، آنان که از خاک می‌گذرند انسان اند.

دیگری برای خودش صورتکی ساخت. در پشت‌اش چه بارها زیست و جان داد و باز زاده شد. صورت‌اش حالا چین‌وچروک همان صورتک را دارد. چین‌وچروک‌اش بی صورت.

در برادری با درختان آموختم که با خود در آشتی شوم، نه با خود: با آن‌چه مرا بر می‌کشد، نگاه‌ام می‌دارد، و می‌گذارد که فرو افتم.