بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

کسانی که ما را آزار می‌دهند خودشان نیز در عذاب هستند. از این روی، پاسخ مناسب، به هیچ عنوان یک بدبینی یا پرخاش نیست، امّا در موارد نادری که فرد بتواند از عهدهٔ این بدبینی‌ها یا پرخاش‌ها برآید، همیشه با عشق همراه است.

کتاب‌های مهم باید آنهایی باشند که باعث شوند ما در عین آرامش و تحسین به این سؤال برسیم که نویسنده چگونه می‌تواند در مورد زندگی‌های ما اینقدر خوب آگاهی داشته باشد.

حس استحکام و ثبات فقط توهمی است باورپذیر و تنها کسی قادر به درک آن است که همچنان نمی‌داند زندگی چقدر پرتلاطم، متغیر و فانی و ناپایدار است.

درس‌های سخت به دانش‌آموزان فرصت می‌دهند که این دیدگاه آسان را بر خودشان بقبولانند که معلمشان واقعآ دیوانه یا بیشعور است.

آنچه آنها به عنوان مهرورزی انجام دادند، چیزی بیشتر از ناز و ادا بود. ارتباط آنها یک رابطه جسمانی محض نبود؛ بلکه آنها تمام احساساتشان، ارزش، محبت، سپاسگزاری و تسلیم‌شان ـ را به زبان عمل ترجمه کردند.

زندگی کردن در جهانی که بسیاری از انسان‌ها با کودکان مهربان هستند، فوق‌العاده است. حتی بهتر هم می‌بود، اگر در جهانی زندگی می‌کردیم که در آن ما انسان‌ها نسبت به خصلت‌های کودکانهٔ همدیگر اندکی مهربان‌تر می‌بودیم.

مطمئن است که کسی را پیدا کرده که دارای ترکیبی فوق‌العاده از ویژگی‌های درونی و بیرونی مورد نظر اوست: هوش و مهربانی، شوخ‌طبعی و زیبایی، صداقت و شجاعت؛ کسی که اگر اتاق را ترک کند، دلش برای او تنگ می‌شود، کسی که تا همین دو ساعت قبل او را ندیده بود؛ کسی که در حال حاضر دارد با یک خلال دندان، روی‌پارچهٔ رومیزی خطوطی را می‌کشد؛ کسی که می‌خواهد باقیماندهٔ عمرش را با او بگذراند.

در مکتب حقیقی عشق، هر فردی که به کمک فوری ما نیاز داشته باشد، سزاوار دریافت محبت ما است.

ربیع می‌بیند که بخش قابل توجهی از بهترین روزهای زندگی‌اش را صرف دو انسانی کرده که اگر فرزند خودش نبودند، بدون شک به نظرش افرادی عادی جلوه می‌نمودند. به گونه‌ای که اگر آنها را سی سال بعد، در یک کافه می‌دید، شاید ترجیح می‌داد حتی یک کلمه هم با آنها حرف نزند.

ازدواج: قماری امیدبخش، سخاوتمند، و بی‌نهایت مهربان است که دو انسانی که هنوز خود و طرف مقابل خود را به خوبی نمی‌شناسند وارد آن می‌شوند، و خود را به آینده‌ای پیوند می‌دهند که نمی‌توانند درک درستی از آن داشته باشند و با تیزبینی خاصی از تحقیق و تفحص در مورد آن خودداری می‌نمایند.

قرار گرفتن در معرض قهر هم به نوبه خود یک امتیاز محسوب می‌شود؛ بدان معنا که طرف مقابل آنقدر به ما احترام می‌گذارد و قبولمان دارد که فکر می‌کند ما باید دل‌آزردگی ناگفتهٔ او را درک کنیم. این یکی از مزایای عجیب‌تر عشق است.

همچنین یاد می‌گیریم که خدمت به دیگران تحقیرآمیز نیست، بلکه برعکس، عشق خدمت به دیگران، ما را از بار سنگین مسئولیت برآوردن احتیاجات سیری‌ناپذیر پیچیدهٔ غرایز خودمان می‌رهاند.

فقط زمانی می‌توانیم ادعا کنیم کسی را می‌شناسیم که او اساسآ ناامیدمان کرده باشد.

روابط عاشقانه زمانی ثمربخش‌تر هستند که هیچ قدرت خارجی نتواند در موردشان قضاوت کند، چون وصلت‌های رمانتیک باید منحصرآ در حیطهٔ اختیارات طرفین رابطه باشد، و حتی آنهایی که در سال‌های نه چندان دور، یکی از طرفین را هر روز حمام می‌کرده، و یا در آخر هفته‌ها برای دانه دادن به کبوترها به پارک می‌برده، نیز باید کنار گذاشته شوند.

بهترین شریک زندگی ما فردی نیست که به شکل معجزه‌آسایی تمام سلایق و علائقش را با ما یکسان سازد، بلکه شخصی است که اختلاف سلایقش را با هوشمندی و ظرافت با ما به بحث بگذارد.

آنچه ما آن را عشق می‌دانیم در واقع فقط شروع عشق است

فرزندان به ما می‌آموزند، که عشق، در خالص‌ترین حالت خود، نوعی خدمت‌رسانی است. این کلمه دارای بار معنایی منفی سنگینی است. فرهنگ فردگرا و خودمحور نمی‌تواند به راحتی رضایت را، با در خدمت فرد دیگری بودن یکسان بینگارد. ما عادت داریم بر حسب آنچه دیگران می‌توانند برایمان انجام دهند، دوستشان بداریم و در عوض خدمتی که می‌توانند به ما بکنند، ما هم در عوضِ کمک‌شان، یا سرگرم کردن، دوست داشتن و آرام کردنشان نقشِ به سزایی داشته باشیم، اما نوزادان حقیقتآ هیچ کاری از عهده‌شان برنمی‌آید.

«باهاش مهربون باش. حتی وقتی فکر می‌کنی داره اشتباه می‌کنه.»

آغاز نه آن زمانی است که او هر وقت بخواهد بتواند ما را ترک کند؛ بلکه وقتی است که با عهد و پیمانی استوار به ما بگوید برای باقیمانده عمرش، ما را دربند خود می‌کند و دربند ما می‌شود. لحظات تکان‌دهندهٔ اولیه، درک ما را از عشق به بیراهه رانده و ما را به گمراهی کشانده است. ما به داستان‌های عاشقانه‌مان اجازه داده‌ایم که بسیار زودتر از آنچه که لازم است به پایان برسند. ظاهرآ ما در مورد چگونگی شروع عشق چیزهای زیادی می‌دانیم، امّا با بی‌توجهی تمام، دانسته‌هایمان در مورد چگونگی ادامهٔ آن، ناچیز است.

عشق زمانی به اوج خود می‌رسد که معشوق ما بخش‌های آشفته، شرم‌آور و ننگین شخصیت ما را بهتر از دیگران، و شاید بهتر از خودمان بشناسد. این که کس دیگری می‌فهمد ما چه کسی هستیم، با ما همدردی و از ضعف‌های ما چشم‌پوشی می‌کند، توانایی عشق ورزیدن و اعتماد کردن را در وجود ما پی‌ریزی می‌نماید. عشق ثمرهٔ ستودن درک معشوق‌مان از روان سردرگم و طوفانی ماست.

جامعه است که زندگی را برای مجردها رنج‌آور و حزن‌انگیز می‌سازد. وقتی روزهای سخت مدرسه و دانشگاه به پایان می‌رسند، یافتن گروهی برای مشارکت در آن حال خوش و با هم بودن دشوار می‌شود؛ زندگی اجتماعی‌تا حد زیادی محدود به زن و شوهرها است؛ دیگر کسی برای زنگ زدن یا وقت گذراندن با او نمانده است. در چنین شرایطی عجیب نخواهد بود اگر با شخص نسبتآ خوبی روبرو شویم و سعی کنیم او را مال خود کنیم.

ربیع از نظر خودش: مرد خیلی مهربانی است که متأسفانه موقعیت لازم برای ابراز محبتش را پیدا نمی‌کند. او خیلی راحت‌تر می‌تواند به یک کودک مجروح در بدخشان خون بدهد یا برای خانواده‌ای در قندهار آب ببرد تا این که جلوی همسرش سر خم کند و بگوید که متأسف است.

وقتی می‌خواهیم کسانی را اغوا کنیم که اهمیت خاصی برایشان قائل نیستیم، چندان دچار اضطراب و هیجان نمی‌شویم.

عشق یعنی تحسین ویژگی‌هایی در معشوق که نویدبخش اصلاح ضعف‌ها و کاستی‌های ما است؛ عشق جستجویی است به دنبال تکامل.

«باهاش مهربون باش. حتی وقتی فکر می‌کنی داره اشتباه می‌کنه.»

عشق یعنی تحسین ویژگی‌هایی در معشوق که نویدبخش اصلاح ضعف‌ها و کاستی‌های ما است

عشق زمانی به اوج خود می‌رسد که معشوق ما بخش‌های آشفته، شرم‌آور و ننگین شخصیت ما را بهتر از دیگران، و شاید بهتر از خودمان بشناسد. این که کس دیگری می‌فهمد ما چه کسی هستیم،

فرزندان به ما می‌آموزند، که عشق، در خالص‌ترین حالت خود، نوعی خدمت‌رسانی است.

ربیع فقط مهمانی است که توانسته خودش را با جهان اشتباه بگیرد. او گمان می‌کرد یک شئی پایدار مانند شهر ادینبرو، یک درخت یا یک کتاب است، حال آنکه بیشتر شبیه یک سایه یا یک صدا است.

عادتی که جملاتش را با عبارت «چیزی که هست اینه که...» آغاز می‌کند.