بریده‌هایی از کتاب گوشواره عرش

در دین من کسی که بود دختر امام آیینه جمال نمایست از خدا شأن تو را همین سه سخن بس که گفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند معصومه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای و فاطمه و خواهر رضا(ع)

عمق ما تا سطح خواهش‌های دل او فراتر از حدود آب و گِل ما حدود خویش را گم کرده‌ایم چون مگس در خود تراکم کرده‌ایم طول و عرض او چه دانی تا کجاست آدمیزادی در ابعاد خداست ما کجا آن خوب، آن زیبا کجا؟ او امیر عشق و ما عبد هوا

ای مه که آفتاب جهان سایه‌سار توست ای هشتمین امام، چه دوریم از تو آه!

عشق در انتظار دیدن اوست

چشمان آهوانه او با نگاهِ شیر رخ چون شكوفه سرخ و لب از تشنگی سپید گویی كه از سیاوش و رستم خدای وی زیبایی و شكوه در او با هم آفرید می‌رفت و دیدگانِ پدر بود سوی او كی می‌توان كه از جگرِ خویش دل بُرید

از باده نگه دل ما را خراب کن بر تاک مانده‌ایم تو ما را شراب کن!