بریده‌هایی از کتاب دلهره‌ی مدام گریختن

بگذار چشم‌هایت سخن بگویند که زبان توان اعتراف به حقیقت‌ها را ندارد

شاید یک مرد بارها عشق را تجربه کند، زنان بسیاری را دوست بدارد، اما کمتر مردی سعادت آن را دارد که زنی تا سرحد مرگ دوستش داشته باشد.

من عشق بوده‌ام پیش از آن‌که انسان بوده باشم

نه عشق و نه زندگی هیچ‌چیز این جهان مثل مرگ خود را منصفانه میان ما قسمت نکرده است

تنها یک چیز بود که کمی چهرهٔ بدقواره و کثیف زندگی را از آن‌چه که بود کمتر نشان می‌داد و آن ادبیات بود.

به درون خالی‌ام بنگر!

شخم نزن پدر این خاک پُر از خون را بگذار کمی تنها باشد با طراوت تن‌های برهنهٔ در آغوشش اگرچه هنوز بر سینه‌اش آرام نگرفته‌ایم

تنهایی آرام و بی‌صدا در روحت رخنه می‌کند بی‌آن‌که کسی ببیند بی‌آن‌که کسی بفهمد حتا آن کسی که به تنهایی‌ات کشانده

همچون آبِ ریخته‌ای که خاک در خود فرومی‌کشد در خود فروکشیده مرا زیبایی‌ات

مهم مرگ ما نیست مهم مرگ چیزهایی‌ست که با ما می‌میرند

شخم نزن پدر این خاک پُر از خون را

من به اوج زشتی و وقاحت خود رسیده‌ام، خستگیِ کار، خستگیِ زندگی کردن و احساس این‌که هنوز زنده‌ام، خستگی مُردن و دوباره مُردن، خستگیِ تحمل دیگران و زندگی‌های‌شان، خستگیِ خستگی.

و هر روز کم می‌شوم از آن‌چه بوده‌ام تا بازگردم به زمینی که از آن برخاسته‌ام

رؤیاها زیباتر از آن‌اند که حقیقت داشته باشند به رؤیا می‌مانی دور و دست‌نیافتنی

باید مثل یک نویسندهٔ حرفه‌ای عمل کنم، تمام سعی‌ام را بکنم شما را خسته نکنم هر چند برای من خستگیِ شما چندان اهمیتی ندارد و مهم آن است که خودم راحت‌تر بتوانم بنویسم.

در دنیای مُردهٔ اشیا دور افتاده‌ام

هر روز از تعداد کسانی که بتوان دوست‌شان داشت کم می‌شود

تنها در چشم‌های توست که تنهایی را باور خواهم کرد

کوه را خستگیِ ایستادن می‌فرساید رود را خستگیِ رفتن و انسان در میانهٔ ایستادن و رفتن

شاید یک مرد بارها عشق را تجربه کند، زنان بسیاری را دوست بدارد، اما کمتر مردی سعادت آن را دارد که زنی تا سرحد مرگ دوستش داشته باشد.

مگر یک خاطرهٔ کوچک چندبار انسان را تا دمِ مرگ می‌کشاند هر انسان گوری‌ست از هر آن‌چه که در او بوده است در فاصلهٔ دیروز و امروز

همچون صدای شکستن یخ است زیر پا صدای شکستن انسان شاهد ترک برداشتن خود بودن که چگونه دونیمه می‌شوی اندکی مُرده، اندکی زنده کمی آن‌جا، کمی این‌جا کوه را خستگیِ ایستادن می‌فرساید رود را خستگیِ رفتن و انسان در میانهٔ ایستادن و رفتن

شاید یک مرد بارها عشق را تجربه کند، زنان بسیاری را دوست بدارد، اما کمتر مردی سعادت آن را دارد که زنی تا سرحد مرگ دوستش داشته باشد.

کلمهٔ «مادر» برایم به‌کلی محو شده است. مادر برای من غریب‌ترین واژهٔ دنیاست

رؤیاها زیباتر از آن‌اند که حقیقت داشته باشند

هر انسان تکه‌ای از وطن است

در برابر آن‌چه همواره بر ما می‌گذرد در برابر هیچ‌چیز و همه‌چیز به چشم‌هایت گوش می‌سپارم

چنان پاکی که نور را در خود شست‌وشو می‌دهی

انسانی عقده‌ای که حقارت از سرتاپایش می‌بارد و تمام وجودش را انتقام پُر کرده است، از کی و چی‌اش را نمی‌دانم، اگر می‌دانستم و ایمان داشتم که با این کار آرام می‌گیرم بی‌شک از خودم هم انتقام می‌گرفتم.

از خودم می‌پرسم چه کسی هستم، آیا همانی هستم که می‌خواستم باشم؟ همهٔ دردهای گذشته را به‌یکباره در خود احساس می‌کنم.