بریده‌هایی از کتاب دلهره‌ی مدام گریختن

سکوت زبان آرام رنج است چه کسی توان شنیدنش را دارد؟

بگذار چشم‌هایت سخن بگویند که زبان توان اعتراف به حقیقت‌ها را ندارد

و در گلوی هر مُرده بغضی به جا می‌ماند از رنجی که از سر گذرانده

کوه را خستگیِ ایستادن می‌فرساید رود را خستگیِ رفتن و انسان در میانهٔ ایستادن و رفتن آه که عشق چه بی‌دریغ می‌فرساید و می‌پوساند

فاصله بسیار است میان آن‌چه هستیم و می‌خواستیم

چه کسی توانسته از گذشته‌اش زنده بازگردد چه کسی توانسته نمُرده باشد لحظه‌ای که فراموش شده است

شاید یک مرد بارها عشق را تجربه کند، زنان بسیاری را دوست بدارد، اما کمتر مردی سعادت آن را دارد که زنی تا سرحد مرگ دوستش داشته باشد.

عشق اگر بمیرد زندگی بال‌هایش را می‌گشاید و می‌پرد چنان پرنده‌ای که ناگهان بهراسد

تنهایی آرام و بی‌صدا در روحت رخنه می‌کند بی‌آن‌که کسی ببیند بی‌آن‌که کسی بفهمد حتا آن کسی که به تنهایی‌ات کشانده

شخم نزن پدر این خاک پُر از خون را بگذار کمی تنها باشد با طراوت تن‌های برهنهٔ در آغوشش اگرچه هنوز بر سینه‌اش آرام نگرفته‌ایم

فراموش کرده‌ام خود را پیش از عشق چگونه بوده‌ام و اکنون چگونه‌ام اکنون که نیستی به چه شکلی درآمده‌ام احساس می‌کنم دیگری‌ام غرق در وحشت و تاریکی‌ام هر لحظه فرومی‌ریزم و باز شکل می‌گیرم و سراسر در این تردید هربار از خود می‌پرسم آیا نمُرده‌ام؟

انسان زمان را و زمان انسان را می‌فرساید

به درون خالی‌ام بنگر!

همچون آبِ ریخته‌ای که خاک در خود فرومی‌کشد در خود فروکشیده مرا زیبایی‌ات

چهره‌ام را برمی‌دارم چه موجود بیگانه‌ای‌ست انسان در برابر انسان

سایهٔ روزها بر ما جا مانده است

مثل روز برایم روشن بود که خوشبختی به من نمی‌آید، در این میان از پا درآمده بودم، له‌ولورده، باید به‌نوعی پایان می‌دادم به وضعیت اسف‌باری که گرفتارش شده بودم. تنها یک چیز بود که کمی چهرهٔ بدقواره و کثیف زندگی را از آن‌چه که بود کمتر نشان می‌داد و آن ادبیات بود. میل به گریز و فرار از همه‌چیز و همه‌کس تمام وجودم را پُر کرده بود. ادبیات دست‌هایم را گرفت و به دنبال خود کشاند، بیرونم کشید، بغلم کرد، راهم برد، هیچ‌وقت نشد بداخلاقی‌اش را ببینم، خم به ابرو نیاورد و هر گاه که خسته می‌شدم کولم می‌گرفت. تمام سعی‌اش این بود که نگهم دارد، اوایل در حکم مادری مهربان آغوشش را به رویم گشوده بود، جای امنی برای فرار از دست هر آن‌چه خسته‌ام کرده بود

تنها یک چیز بود که کمی چهرهٔ بدقواره و کثیف زندگی را از آن‌چه که بود کمتر نشان می‌داد و آن ادبیات بود.

باید مثل یک نویسندهٔ حرفه‌ای عمل کنم، تمام سعی‌ام را بکنم شما را خسته نکنم هر چند برای من خستگیِ شما چندان اهمیتی ندارد و مهم آن است که خودم راحت‌تر بتوانم بنویسم.

و من ویرانه‌ای به‌جامانده‌ام متروک چنان شهری جنگ‌زده