بریده‌هایی از کتاب دلهره‌ی مدام گریختن

بگذار چشم‌هایت سخن بگویند که زبان توان اعتراف به حقیقت‌ها را ندارد

شاید یک مرد بارها عشق را تجربه کند، زنان بسیاری را دوست بدارد، اما کمتر مردی سعادت آن را دارد که زنی تا سرحد مرگ دوستش داشته باشد.

شخم نزن پدر این خاک پُر از خون را بگذار کمی تنها باشد با طراوت تن‌های برهنهٔ در آغوشش اگرچه هنوز بر سینه‌اش آرام نگرفته‌ایم

تنهایی آرام و بی‌صدا در روحت رخنه می‌کند بی‌آن‌که کسی ببیند بی‌آن‌که کسی بفهمد حتا آن کسی که به تنهایی‌ات کشانده

همچون آبِ ریخته‌ای که خاک در خود فرومی‌کشد در خود فروکشیده مرا زیبایی‌ات

به درون خالی‌ام بنگر!

کوه را خستگیِ ایستادن می‌فرساید رود را خستگیِ رفتن و انسان در میانهٔ ایستادن و رفتن

باید مثل یک نویسندهٔ حرفه‌ای عمل کنم، تمام سعی‌ام را بکنم شما را خسته نکنم هر چند برای من خستگیِ شما چندان اهمیتی ندارد و مهم آن است که خودم راحت‌تر بتوانم بنویسم.

تنها یک چیز بود که کمی چهرهٔ بدقواره و کثیف زندگی را از آن‌چه که بود کمتر نشان می‌داد و آن ادبیات بود.

مهم مرگ ما نیست مهم مرگ چیزهایی‌ست که با ما می‌میرند

شاید یک مرد بارها عشق را تجربه کند، زنان بسیاری را دوست بدارد، اما کمتر مردی سعادت آن را دارد که زنی تا سرحد مرگ دوستش داشته باشد.

رؤیاها زیباتر از آن‌اند که حقیقت داشته باشند به رؤیا می‌مانی دور و دست‌نیافتنی

کلمهٔ «مادر» برایم به‌کلی محو شده است. مادر برای من غریب‌ترین واژهٔ دنیاست

رؤیاها زیباتر از آن‌اند که حقیقت داشته باشند

در دنیای مُردهٔ اشیا دور افتاده‌ام

هر انسان تکه‌ای از وطن است

در برابر آن‌چه همواره بر ما می‌گذرد در برابر هیچ‌چیز و همه‌چیز به چشم‌هایت گوش می‌سپارم

تنها در چشم‌های توست که تنهایی را باور خواهم کرد

انسانی عقده‌ای که حقارت از سرتاپایش می‌بارد و تمام وجودش را انتقام پُر کرده است، از کی و چی‌اش را نمی‌دانم، اگر می‌دانستم و ایمان داشتم که با این کار آرام می‌گیرم بی‌شک از خودم هم انتقام می‌گرفتم.

بهتر است از خستگی شروع کنم؛ چیزی در درونم می‌گوید خستگی قابلیت آن را دارد که راحت‌تر به کندوکاو زندگی‌ای که از سر گذرانده‌ام بپردازم، خستگی ویرانگر، من ویران شده‌ام، خستگی چهرهٔ هر چیزی را دگرگون می‌کند، چهره‌ام دگرگون شده است، من خسته‌ام و خستگی‌ام دیگر درست‌حسابی به چشم می‌نشیند.

چیزی در درونم می‌گوید خستگی قابلیت آن را دارد که راحت‌تر به کندوکاو زندگی‌ای که از سر گذرانده‌ام بپردازم،

به پناه بی‌دریغ پهنهٔ بی‌کران آوارگی‌هایم

همیشهٔ خدا نقطهٔ آغازی برای هر بدبختی وجود دارد

خودم را میان مردانی یافتم که همه به‌نوعی قربانیان زندگی بودند. جسم‌هایی جامانده از مرگ، چهره‌هایی خشک و خسته، آخرین شادی‌ها آرام و بی‌صدا از چهره فرومی‌ریزند وقتی به نان فکر کنی.

هر روز از تعداد کسانی که بتوان دوست‌شان داشت کم می‌شود

تنها مرگ می‌تواند این‌همه انسان گسیخته از هم را کنار هم بنشاند

زبان آرام رنج است چه کسی توان شنیدنش را دارد؟

بوسه‌هایت بر لبم کلمه می‌شوند مرا بیشتر ببوس تا بیشتر سخن بگویم که ترس کم‌سخن است همچون زنجره‌ها که از خود پوستی خشک‌وخالی به جا می‌گذارند

چنان پاکی که نور را در خود شست‌وشو می‌دهی

چه‌قدر تلخ است شاهد فروریختن خود بودن و دشوارتر از آن شاهد فروریختن تو بودن