بریده‌هایی از کتاب جهان را به شاعران بسپارید

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

صدای آمدنت را دوباره می‌شنوم همیشه سرزده می‌آیی! و باز پشتِ دری پس چرا نمی‌آیی؟!

بانو، هزار مرتبه گفتم گفتم تمام می‌شود این ابرهای سرد گفتم تمام می‌شود این روزهای تلخ گفتم، حصارها... بانو، حصار این شب سنگین شکستنی‌ست بانو، بهار می‌رسد از راه بانو، بخند تا که بخندد گل‌وگیاه بانو بخند تا که بتابد نگاه ماه

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

و مگر فراموش می‌شود اطلس‌ها شمعدانی‌ها و غم‌های مادرم که آن‌ها را پشت حوصلهٔ همین گلدان‌ها پنهان می‌کرد!

اتفاقی که نیفتاد و فراموش نشد شعلهٔ آن شب خاموش که خاموش نشد

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

این حصارها حصارهای بستهٔ بلند یادگارِ شوکت و شکوه و افتخار نیست در پناه سایه‌سارِ این حصارها ردپای امن و راحت و قرار نیست این حصارهای بستهٔ بلند یادگاری از تبار دوردستِ ماست یادگار اضطراب‌ها این حصارها که باز هم به‌جاست

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

آمدی درست مثل باران! غافل‌گیرم کردی درست مثل شعر! در دلم نشستی درست مثل عشق! و به من جانی تازه بخشیدی درست مثل جوانی! تعجب می‌کنم! نکند تو آنی! نکند تو همانی؟!

بمانیم در جوشش چشمه‌هایی ــ که با ذات بخشندگی زنده هستند بمانیم تا آب معنی شود ــ در نفس‌های تابندهٔ شمعدانی بمانیم در فرصت مهربانی و معنای انسان فقط این دو حرف است بمانیم تا گل برویَد

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

تو بیا بیا و بنشین چو شکوفه‌ای به جانم گل من اگر تو باشی همه عمر باغبانم

ای مسافر نجیب ای که قلب روشنت جز به خاطر یگانگی نمی‌تپید ای که دست بی‌قرار عشق جز تو را به لوح جان من نمی‌کشید ناگهان پریدنت تا همیشه پر کشیدنت داغ ماندگار بود

من از کدام جهت رو به نیستی رفتم؟! کجا تمام شدم از عبورِ نیلوفر؟! کجا شکفتن دل آخرین نفس را زد؟!

چشم‌درراه تواَم با همهٔ حال‌وهوایش تا کجا می‌کشدم چشم تو و حادثه‌هایش؟!

نلغزیم در سمت خواهش

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

غربال عمر را چو تکاندم، فقط همین من ماندم و تو ماندی و یک مشت خاطره

و انسان به اندازهٔ آسمان‌هاست و ای کاش جز آسمان را نگوییم همین‌گونه خوب است

من دلم برای روزهای زندگی گرفته است

دل من نپرسید چرا خانه‌ام از عبور پرستو تهی شد چرا پشت تنهایی‌ام ردِ پرواز پروانه‌ها سوخت مسیر نگاهم چرا از نفس‌های باران جدا ماند چرا کرتِ دستان سبزم ورق خورد و دیگر کسی سمت سرچشمهٔ باغ را از دل من نپرسید دل من گره‌گیر من ماند

و بیگانگی از دلم آسمان را درو کرد

کلید را در قفل در می‌چرخانم و تنهایی با پلک‌های پف‌کرده به استقبالم می‌آید!

دلتنگ آن نباش که شب بی‌ستاره است گاهی زبان عشق فقط یک اشاره است

برای همهٔ ما همهٔ روزها فراموش می‌شوند به‌جز همان یک روز که نشانیِ آن را به هیچ‌کس نگفته‌ایم

چه بهتر که پروانه‌ها جای دیگری را نمی‌شناسند یا بر موهای تو می‌نشینند یا در شعرهای من ۱۵ تو که برگردی

و گل‌های امسال آیینهٔ چشم‌های تو هستند

من دلم برای روزهای زندگی گرفته است