بریده‌هایی از کتاب جهان را به شاعران بسپارید

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

صدای آمدنت را دوباره می‌شنوم همیشه سرزده می‌آیی! و باز پشتِ دری پس چرا نمی‌آیی؟!

بانو، هزار مرتبه گفتم گفتم تمام می‌شود این ابرهای سرد گفتم تمام می‌شود این روزهای تلخ گفتم، حصارها... بانو، حصار این شب سنگین شکستنی‌ست بانو، بهار می‌رسد از راه بانو، بخند تا که بخندد گل‌وگیاه بانو بخند تا که بتابد نگاه ماه

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

و مگر فراموش می‌شود اطلس‌ها شمعدانی‌ها و غم‌های مادرم که آن‌ها را پشت حوصلهٔ همین گلدان‌ها پنهان می‌کرد!

این حصارها حصارهای بستهٔ بلند یادگارِ شوکت و شکوه و افتخار نیست در پناه سایه‌سارِ این حصارها ردپای امن و راحت و قرار نیست این حصارهای بستهٔ بلند یادگاری از تبار دوردستِ ماست یادگار اضطراب‌ها این حصارها که باز هم به‌جاست

اتفاقی که نیفتاد و فراموش نشد شعلهٔ آن شب خاموش که خاموش نشد

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

بمانیم در جوشش چشمه‌هایی ــ که با ذات بخشندگی زنده هستند بمانیم تا آب معنی شود ــ در نفس‌های تابندهٔ شمعدانی بمانیم در فرصت مهربانی و معنای انسان فقط این دو حرف است بمانیم تا گل برویَد

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

من از کدام جهت رو به نیستی رفتم؟! کجا تمام شدم از عبورِ نیلوفر؟! کجا شکفتن دل آخرین نفس را زد؟!

آمدی درست مثل باران! غافل‌گیرم کردی درست مثل شعر! در دلم نشستی درست مثل عشق! و به من جانی تازه بخشیدی درست مثل جوانی! تعجب می‌کنم! نکند تو آنی! نکند تو همانی؟!

چشم‌درراه تواَم با همهٔ حال‌وهوایش تا کجا می‌کشدم چشم تو و حادثه‌هایش؟!

تو بیا بیا و بنشین چو شکوفه‌ای به جانم گل من اگر تو باشی همه عمر باغبانم

و انسان به اندازهٔ آسمان‌هاست و ای کاش جز آسمان را نگوییم همین‌گونه خوب است

ای مسافر نجیب ای که قلب روشنت جز به خاطر یگانگی نمی‌تپید ای که دست بی‌قرار عشق جز تو را به لوح جان من نمی‌کشید ناگهان پریدنت تا همیشه پر کشیدنت داغ ماندگار بود

دل من نپرسید چرا خانه‌ام از عبور پرستو تهی شد چرا پشت تنهایی‌ام ردِ پرواز پروانه‌ها سوخت مسیر نگاهم چرا از نفس‌های باران جدا ماند چرا کرتِ دستان سبزم ورق خورد و دیگر کسی سمت سرچشمهٔ باغ را از دل من نپرسید دل من گره‌گیر من ماند

و بیگانگی از دلم آسمان را درو کرد

کلید را در قفل در می‌چرخانم و تنهایی با پلک‌های پف‌کرده به استقبالم می‌آید!

برای همهٔ ما همهٔ روزها فراموش می‌شوند به‌جز همان یک روز که نشانیِ آن را به هیچ‌کس نگفته‌ایم

چه بهتر که پروانه‌ها جای دیگری را نمی‌شناسند یا بر موهای تو می‌نشینند یا در شعرهای من ۱۵ تو که برگردی

نلغزیم در سمت خواهش

و گل‌های امسال آیینهٔ چشم‌های تو هستند

انگشتان کشیده‌ات را دوست می‌دارم چرا که نمی‌دانم مرا به کدام خاطره می‌کشاند!

غربال عمر را چو تکاندم، فقط همین من ماندم و تو ماندی و یک مشت خاطره

زیبایی‌ات ستارهٔ دنباله‌داری‌ست که هر شب تا پشت پنجرهٔ اتاقم می‌آید بر شیشه انگشت می‌ساید بلند می‌شوم نگاهم می‌کند به سویش می‌روم می‌خندد دست دراز می‌کنم دوباره در همهٔ پنجره‌ها پراکنده می‌شود! و باز هم دستم به او نمی‌رسد!

من دلم برای روزهای زندگی گرفته است

چه‌قدر سفرهٔ تزویر رَنگ‌دررَنگ است