بریده‌هایی از کتاب آنته کریستا

پدر و مادرم به نحوی رفتار می‌کردند که انگار ما فقط وظیفه داریم و بقیه هم فقط حق دارند؛ حتا در مورد عذرخواهی کردن.

اگه تو زندگی رنج می‌کشی، به این دلیله که همیشه زندگی رو پس می‌زنی. وقتی که واقعیت زندگی رو بپذیری، دیگه رنج نمی‌بری.»

«من از کسانی هستم که دیگران را دوست دارند، نه از کسانی که از دیگران متنفرند.»

آنان که تصور می‌کنند مطالعه به‌منزلهٔ گریز از دیگران است، سخت در اشتباه‌اند؛ خواندن، حضور داشتن در جهان واقعیت در منسجم‌ترین شکل آن است.

من شانزده‌ساله بودم و هیچ‌چیزی نداشتم. نه سرمایه‌ای، نه آرامشِ روحی‌ای، نه دوستی، نه عشقی و نه ایده‌ای. حتا مطمئن نبودم روح دارم. خودم بودم و همین کمد لباس و کتاب‌هایم.

تیری که از قلب او بیرون می‌آید و به سمت خود او بازمی‌گردد. کوچک‌ترین بُرد جهان

«خُب حالا! مگه کسی شکایتی از من شنیده؟ من از تنها بودن راضی‌ام. تنهایی رو به دوستیِ عذاب‌آور ترجیح می‌دم. این حق منه.» انگار صدای قاه‌قاه خنده‌ای در گوشم پیچید و ذهنم را مشغول کرد؛ «ای دروغ‌گو! خودت هم می‌دونی که دروغ‌گویی. همیشه آرزو داشتی با بقیه دوست بشی. بااین‌حال هیچ‌وقت به این آرزوت نرسیدی! کریستا، شانس زندگی توئه. تو با این رفتارت، این فرصت رو از دست می‌دی. دخترِ بیچاره، کودن...»

اون همیشه حرفی برای گفتن داره. ولی تو برای هیچ‌کس، حرفی برای گفتن نداری، حتا برای خودت. تو پوچی. شاید کریستا کمی کارهای عجیب انجام بده، ولی لااقل وجود داره و این خیلی بهتر از اینه که شبیه تو باشه.